Τελικά, στο «μεγάλο τελικό» - Δευτέρα, 18 Μάη, «αναδείχθηκε» ο Μέγας Αλέξανδρος, ως ο μεγαλύτερος των Ελλήνων, όλων των εποχών, με δεύτερο τον Ι. Παππανικολάου, γιατρό – ερευνητή, γνωστόν από το επίσης γνωστό, ιδιαίτερα στις γυναίκες τεστ ΠΑΠ...

Οι 10 Μεγάλοι Ελληνες!


Τελικά, στο «μεγάλο τελικό» - Δευτέρα, 18 Μάη, «αναδείχθηκε» ο Μέγας Αλέξανδρος, ως ο μεγαλύτερος των Ελλήνων, όλων των εποχών, με δεύτερο τον Ι. Παππανικολάου, γιατρό – ερευνητή, γνωστόν από το επίσης γνωστό, ιδιαίτερα στις γυναίκες τεστ ΠΑΠ.

3ος κατατάχθηκε, από τους ψηφοφόρους που έλαβαν μέρος, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (πάλι καλά), με τέταρτο τον Κων/νο Καραμανλή!

Ας μην ασχοληθούμε λοιπόν με την κατάταξη των μεγάλων φιλοσόφων Σωκράτη, Αριστοτέλη, Πλάτωνα και τους άλλους που ήταν εκτός δεκάδας, ίσως και εκτός της ...εκατοντάδας, η οποία όμως περιλαμβάνει με τη δημοκρατικότατη ψήφο των εκλεκτόρων του, τον Γ. Παπαδόπουλο! – το γνωστό επίορκο, πραξικοπηματία, που έβαλε στο γύψο τη δημοκρατία…

Το αυτό αιτιολογικό μη ενασχόλησης ισχύει και για τους εξοβελισθέντες πολιτικούς Ι. Καποδίστρια, Ελ. Βενιζέλο και τον Περικλή, που εντοπίσθηκαν από τους υπέρ – κομματικούς της Ν.Δ. χάρην του ιδρυτού της και των κομματικών, κυρίως, σκοπιμοτήτων τους. Για ένα είμαι σίγουρος: Ουδέποτε ο Κων/νος Καραμανλής θα προέτασε την αναμφισβήτητης κύρους και σοβαρότητας προσωπικότητά του, έναντι των τριών αυτών και ίσως και άλλων, όπως του Χαρ. Τρικούπη και μάλιστα του Περικλέους.


ΠΛΗΓΜΑ στην ΟΥΣΙΑ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ


Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του Στεφ. Μάνου - που υπεραμύνθηκε της προσωπικότητας του Κ. Καραμανλή – ότι αν ήθελε να μοιάσουν σε κάποιον τα παιδιά του, μεταξύ του Αλέξανδρου και του Παπανικολάου, θα διάλεγε τον δεύτερο. Η επιλογή αυτή σηματοδοτεί το όριο των ονειρικών επιδιώξεων των σύγχρονων Ελλήνων. Δεν υποτιμώ την προσφορά του Παπανικολάου. Είναι πολύ μεγάλη, για την προληπτική διασφάλιση της υγείας πολλών γυναικών, αναμφισβήτητα.

Αλλά,  αυτό  είναι το κριτήριο της μεγαλοσύνης; Και μάλιστα της συγκριτικής αξιολόγησης;


Συγκρίσιμες αξίες


Είναι συγκρίσιμες οι αξίες ενός φιλοσόφου, ενός ιατρού, ενός πολιτικού, ενός αστροφυσικού, ενός Αλεξάνδρου, που ορθώς χαρακτηρίστηκε από κάποιον, ως «το όλον του ελληνισμού»; Γιατί, ο Αλέξανδρος δεν είναι ο στρατηλάτης, ο απελευθερωτής από τον διαρκή εξωτερικό κίνδυνο εκείνης της εποχής, δεν είναι ο κατακτητής ή ο απελευθερωτής των κατακτημένων βάρβαρων λαών που στέναζαν κάτω από τον ανατολίτικο δεσποτισμό. Δεν είναι εκείνος που διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό σ’ όλον τον τότε γνωστό κόσμο και κατέστησε την τέλεια ελληνική γλώσσα διεθνή, ωθώντας την πολιτισμική ανάπτυξη στο επίπεδο της λεωφόρου που βάδισε η  κοντινή μας αναγέννηση της δυτικής Ευρώπης και μεγάλου μέρους του σύγχρονου κόσμου. Είναι όλα αυτά κι «αυτά» δεν είναι όλα, ούτε μόνα.


Είναι ο μόνος που οικουμενικά αναγνωρίζεται, Μέγας.

«Ανέδειξε» βέβαια, η ψηφοφορία πρώτον τον Αλέξανδρο, αλλά για κάτι χιλιάδες ψήφους, όταν κάποιοι σφετεριστές και πλαστογράφοι τον διεκδικούν, τον τιμούν και τον προβάλουν σαν «δικό τους» κι όταν κάποιοι άλλοι στα βάθη της Ασίας κι αλλού καμαρώνουν ότι είναι απόγονοι της στρατιάς του, που δεν βίαζε αλλά νυμφευόταν.

Ας επανέλθουμε όμως στην σύγκριση και την αξιολόγηση (πρώτος, δεύτερος…)

Για να είναι κάποιες έννοιες, πράγματα, πρόσωπα αξιολογήσιμα πρέπει να είναι συγκρίσιμα.

Απλά: Μπορώ να πω αυτό το αυτοκίνητο είναι καλύτερο από το άλλο αυτοκίνητο, αυτή η γυναίκα είναι ομορφότερη από την άλλη, αυτός ο αρσιβαρίστας είναι δυνατότερος από εκείνον. Συγκρίνω δηλαδή όμοια. Δεν μπορώ να πω αυτό το γατάκι είναι πιο παιχνιδιάρικο, απ’ αυτήν την … γαρδένια. Βέβαια μπορείς να επιλέξεις ένα γατάκι, από μια γαρδένια ή ένα σκάφος, από ένα αυτοκίνητο (ίσης χρηματικής αξίας, για ν’ αποφύγουμε το κριτήριο της ανταλλαξιμότητας), αλλά αυτό είναι θέμα προσωπικού γούστου και προτιμήσεων, όχι λογικής αξιολόγησης.

Ήταν λάθος λοιπόν η ελεύθερη επιλογή διαφορετικής ποιοτικής διακρίσεως ανθρώπων, που το μόνο τους κοινό χαρακτηριστικό ήταν η εθνολογική τους ταυτότητα.

Και αυτό το λάθος λογικής των διοργανωτών, που δεν πιστεύω ότι έγινε επίτηδες, γιατί θα ήταν εγκληματικό, αλλά με ελαφρότητα και με κριτήριο την επιχειρηματική επιτυχία τηλεθέασης και εκδοτικού τιράζ, αυτό το λογικό λάθος έγινε αιχμηρό όργανο που έπληξε… «δημοκρατικά» την ουσία της δημοκρατίας και πρόσβαλε βαθύτατα το δημοκρατικό κριτήριο των Ελλήνων τηλεθεατών. Ευτυχώς, που για μια ακόμη φορά, η συνισταμένη των ατομικών επιλογών κατέληξε να σώσει «παρά κάτι» την ουσία της δημοκρατικής λειτουργίας.

Τέτοιες όμως δοκιμασίες (test) των κριτηρίων επιλογών, με «δημοκρατικές» διαδικασίες δεν εκπαιδεύουν τους πολίτες στις δημοκρατικές λειτουργίες∙ Παιδεύουν τη δημοκρατία.

Στη δημοκρατία δεν αρκεί μόνον η ελευθερία της επιλογής1.

Δεν ολοκληρώνεται ούτε με την οικονομική σύγκλιση2.

Απαιτείται και γνώση3 – αντικειμενική και πολύπλευρη πληροφόρηση.

Θα πρόσθετα ακόμη, υψηλό επίπεδο λογικής, όχι συναισθηματικής ή ιδιοτελούς, κρίσης.

Αναγνωρίζω ότι τα παραπάνω δεν είναι επιθυμητές ιδιότητες της αντιπροσωπευτικής «φιλελεύθερης» δημοκρατίας.

Συμπερασματικά, με δύο κουβέντες, αν έτσι κρίνουν στις εκλογές οι πολίτες, όπως έκριναν και σύγκριναν τις μεγάλες μορφές του ελληνισμού, μην απορούμε για το επίπεδο των πολιτικών μας και τις κακές πολιτικές που αυτοί επιλέγουν και ακολουθούν.

Τέλος, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Όλη αυτή η τηλεοπτική παράσταση (show) είχε και την θετικής της πλευρά:

Έδωσε την ευκαιρία στους νεοέλληνες να μάθουν και πέντε πράγματα για την προσφορά, τα μειονεκτήματα και την αξία κάποιων όντως μεγάλων Ελλήνων, των οποίων η αξιολόγηση και η κατάταξη δεν γίνεται με ψηφοφορίες εν είδη δημοσκοπήσεων.  Τους κρίνει και τους κατατάσσει η ιστορία.

Ο Αλέξανδρος και οι άλλοι, δεν “αναδείχθηκαν” από τις μαραθώνιες τηλεψηφοφορίες. Αναδείχθηκαν απ’ τα έργα τους στην κοινή συνείδηση της ανθρωπότητας και σε ορισμένες περιπτώσεις, ήσσονος σημασίας, στη συνείδηση κυρίως της Ελληνικής κοινωνίας.

––––––––––––––––

1. «Υπόθεσις μεν της δημοκρατικής πολιτείας, ελευθερία «Αριστοτέλη πολιτικά».

2. «… Επί τούτω, Θαλής, των μήτε πλουσίους άγαν (πολύ), μήτε πένητας έχουσαν πολίτας» (Πλουτάρχου “Ηθικά”).

3. Δεν φτάνει μόνο η «αλήθεια» (πράβντα) που είπε ο Λένιν. Η αλήθεια είναι μία, αλλά οι «οπτικές» γωνίες θέασής* της, πολλές.

* έποψη, άποψη.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 385 guests και κανένα μέλος