Κομίζω γλαύκα ες Αθήναις, ιδιαίτερα για τον επιχειρηματικό κόσμο, αλλά και τους άλλους «υποψιασμένους» πολίτες, ισχυριζόμενος, στο παρόν άρθρο, και το αποκαλύπω εκ προοιμίου, πως η δημόσια διοίκηση (συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής ηγεσίας) αποτελεί σοβαρότατο ανασχετικό παράγοντα της οικονομικής ανάπτυξης.

43 χρόνια από τη σκοπιά κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχω διαμορφώσει την πεποίθηση, τη βεβαιότητα μπορώ να πω, για τον ανασχετικό και αποθαρρυντικό ρόλο της δημόσιας Διοίκησης (Δ.Δ.) απέναντι στην επιχειρηματική δραστηριότητα· στο επιχειρείν εν γένει.

Αυτό δικαιολογεί εν μέρει και την έντονη τάση και επιθυμία εργασιακής αποκατάταστασης(;) στον δημόσιο υπαλληλικό τομέα, και στις «επιτυχέστερες» των περιπτώσεων, στην πολιτική ηγεσία του δημοσίου: (πολιτευτές – καταλαμβάνοντες συχνά κάποια πόστα της Δ.Δ. - Βουλευτές, Υπουργοί, Περιφερειακοί, ΔΗΜΑΡΧΟΙ - και το τονίζω με έντονα κεφαλαία, γιατί οι τελευταίοι, με τις αρμοδιότητες που τους έχουν μεταβιβαστεί (όχι με γνώμονα την ενίσχυση της αποκεντρωμένης δημοκρατικής Αυτοδιοίκησης) και ανάλογα με τον «αυταρχικό χαρακτήρα»1 που διακρίνει τους Έλληνες σε μεγάλο ποσοστό, ασχέτως ιδεολογίας και κομματικής τοποθέτησης,   καθως και τη νοοτροπία του «ατσίδα» που θεωρεί «εξυπνάδα» την επικράτηση έναντι των άλλων, «μη ορρωδών προ ουδενός», που θεωρούν «εξυπνάδα» την παρανομία, (επειδή οι πολίτες αγνοούν τους νόμους και αποφεύγουν τα μπλεξίματα), και δεν υφίσταται ουσιαστικά καμμία εποπτεία και ουσιαστικός έλεγχος, για τους λόγους αυτούς λοιπόν και άλλους, πολλοί Δήμαρχοι έχουν μετατραπεί σε πραγματικούς «ηγεμονίσκους» με όλα τα ελαττώματα ενός ΗΓΕΜΟΝΑ και ισοδύναμα τουλάχιστον οφελήματα, αν όχι και υπέρτερα σε ορισμένες περιοχές και αναλόγως βαθμού αυθαιρεσίας και θράσους.

Αυταρχισμός, υποκρισία, αυθαιρεσία, παράκαμψη τουλάχιστον της νομιμότητας από «παρερμηνεία» ή λάθος, ίσως των υφισταμένων του, για να ξεπεράσει, να παρακάμψη και τελικά ν’ αποφύγει την περίπτωση του «δόλου» που καθιστά την «τυχόν» παρανομία του ποινικά κολάσιμη, εκδικητικότητα, είναι μερικά χαρακτηριστικά ελαττώματα, κακότητες και μικροπρέπειες μερικών «μικρών» αρχολίπαρων, που καταλαμβάνουν δυσανάλογα μεγάλα και υπεύθυνα αξιώματα.

Όσον αφορά τον υπαλληλικό κλάδο της Δημόσιας Διοίκησης, εκείνα που διακρίνουν αρκετά μεγάλο μέρος του συνόλου και αναλόγως των περιστάσεων είναι η ευθυνοφοβία, η περιχαράκωση, η ανταγωνιστική υπόσκαψη των συναδέλφων, αλλά και η συντεχνιακή υποστήριξη, ο αυταρχισμός και ο «σαδισμός» ακόμη προς συναλλασσόμενους πολίτες - που είναι ο άλλος τους εαυτός, το alter ego τους – επιθετική συμπεριφορά, αδιαφορία και ενδεχομένως ιδιοτέλεια.

Είναι γνωστός, σε όσους διαθέτουν μνήμη, ο υπαινιγμός αρμόδιου υπουργού, από τηλεοράσεως, πως «...δεν γνωρίζω γιατί ορισμένοι εφοριακοί επιδιώκουν με κάθε μέσον και με κάθε τρόπο, να μετατεθούν σε συγκεκριμένες εφορίες!».

Και σε Πολεοδομίες, να προσθέσω και να θυμηθώ τον ακριβοπληρωμένο με «μαύρα» λογιστή μου εφοριακό – για να ’χω το κεφάλι μου ήσυχο, πως θα ’ναι σωστά τα φορολογικά μου στοιχεία: Όταν πλέον είχαμε εξοικειωθεί του είπα: «Ρε συ...Αναξίμανδρε, τώρα που με γνώρισες και ξέρεις πως ήτανε ειλικρινείς οι δηλώσεις μου, κι εσύ μου αύξησες το φόρο, τι έχεις να πεις;» Και ήρθε η αποστομωτική απάντηση: «Βρε κορόιδο, κάνουν ειλικρινή δήλωση στην εφορία; Αφού ξέρουν πως η εφορία θα τους τ’ αυξήσει, βάζουν λιγότερα. Κι αφού η εφορία γνωρίζει πως βάζουν λιγότερα, τους τ’ αυξάνει»! Έμεινα άναυδος.

Τελικά, 150 χρόνια, τότε, από την επανάσταση, παραμένουμε σκλάβοι της τουρκικής νοοτροπίας.... Τα γράφω τώρα που έχει παραγραφεί κάθε σχετικό αδίκημα και ο λογιστής μου – εφοριακός έχει μεταπηδήσει, κατόπιν εξετάσεων, σε υπευθυνότερο πολιτιακό κλάδο της Δ.Δ,. και έχει πλέον συνταξιοδοτηθεί...

Αποφεύγω ν’ αναφερθώ στον Αυτοκράτορα Ιουλιανό, τον λεγόμενου Παραβάτη, που απέλυσε «εν μία νυκτί» όλους τους υπαλλήλους του παλατιού γιατί «...σ’ αυτό το πανεπιστήμιο της διαφθοράς, και έντιμος να μπήκε κάποιος, «σάπισε» από τους παλαιότερους διεφθαρμένους».

Κάθε υπάλληλος κάνει ότι σκαρφιστεί για να...εξασφαλιστεί. Φανταστείτε ότι για ένταλμα πληρωμής ενός μικροποσού δημοσίευσης, μας ζήτησαν βεβαίωση ότι δεν οφείλουμε στο Ταμείο συντάξεως ...Μηχανικών!

Και παρανομούν οι υπάλληλοι καλυπτόμενοι δήθεν από τον μανδύα της ιεραρχίας!

«Είναι εντολή δημάρχου». Και αγνοεί το καθήκον του να επισημάνει στον πολιτικό προϊστάμενό του πως η εντολή του προσκρούει σε νομικές διατάξεις, που οφείλει να γνωρίζει. Κι αν ο πολιτικός προϊστάμενος επιμένει, να του επισημάνει πως πρέπει να του δώσει γραπτή εντολή. Δεν το κάνει όμως, γιατί... ο Δήμαρχος θα τον αντικαταστήσει και θα τον βάλει στην «μπούκα του κανονιού».

Τί να πω; Για τις μίζες και τα φακελάκια; Τα λέει ο «Συνήγορος του Πολίτη» στις ετήσιες εκθέσεις του και τις εύστοχες παρατηρήσεις του για τη διαφθορά.

Αν θες να κάνεις τη δουλειά σου, ιδιαίτερα σε δύσκολες και χρονίζουσες υποθέσεις, πρέπει «να ευχαριστήσεις» για την ...υπογραφή!

 

Τί να πω; Να πως ότι έχουμε προσφύγει τρεις (3) φορές στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) κατά άδικων αποφάσεων υπουργών, (ΠΑΣΟΚ & ΝΔ) για την ικανοποίηση «ημετέρων» και μη νόμιμων, αλλά ευτυχώς το δίκαιο επικράτησε και δικαιωθήκαμε!

Ο αγώνας μας δικαιώθηκε, αλλά χάσαμε τρεις χρονιές έσοδα και πληρώσαμε δικηγόρους, γιατί βλέπεις, τους δικηγόρους μας τους πληρώνουμε εμείς, ενώ τα τερτίπια των Υπουργών, των Δημάρχων, των υπαλλήλων τα πληρώνουμε πάλι εμείς όλοι, δηλαδή ΕΣΕΙΣ.

Ένας δικηγόρος μάλιστα του αντιδίκου υπουργού, μου συνέστησε να κάνουμε αγωγή κατά του δημοσίου και να ζητάμε ν’ αποζημιωθούμε.

― Ποιος θα πληρώσει, τον ρώτησα.

― Οι αρμόδιοι υπάλληλοι, μου διευκρίνισε.

― Άσ’ το, είπα και τη χαρίσαμε τότε. Κάναμε λάθος. Το μετανιώσαμε. Η ίδια γεναιοδωρία δεν θα επαναληφθεί, γιατί βοηθήσαμε έτσι την ασυδοσία και την ανευθυνότητα των κακών υπαλλήλων του Δημοσίου.

Ναι, αλλά...

Γι’ αυτό τα παιδιά μας, τα παιδιά σας, αποφεύγουν να γίνουν επιχειρηματίες. Κορόιδα είναι; Εκτός και προσαρμοστούν στο σύστημα.

Γι’ αυτό γινόμαστε «γκαρσόνια», των (δυτικο) Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι... όπως πολύ εύστοχα γράφει ο Κωστής Παλαμάς.


1. Αυταρχικός χαρακτήρας: διακρίνει τους ανθρώπους μιας κοινωνίας, ασχέτως μορφωτικού, επαγγελματικού ή κοινωνικού επιπέδου, που συμπεριφέρονται και αντιμετωπίζουν δεσποτικά τους κατωτέρους τους, έστω και περιστασιακά, ενώ αντιθέτως συμπεριφέρονται δουλοπρεπώς προς τους, έστω και περιστασιακά ανωτέρους τους.

Κώστας Βενετσάνος

 

 

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 147 guests και κανένα μέλος