Δεν με φοβίζει ούτε η στρατιωτική υπεροπλία, ούτε ο Ερντογάν, αλλά...
του Κώστα Βενετσάνου
― Δεν με φοβίζει ο Ερντογάν των 80 εκατομμυρίων Τούρκων
― Ούτε η στρατιωτική υπεροπλία
― Με φοβίζει η έλλειψη επαρκών ηγετών, οι κομματικές ωφελημιστικές αντιπαραθέσεις, η ανεύθυνη πολυφωνία.
Δεν με φοβίζουν ούτε οι απειλές του Ερντογάν, ούτε τα 82 εκατομμ. Τούρκοι, ούτε οι S-400, ούτε η υπεροπλία της Τουρκίας, ούτε οι 50 ατομικές βόμβες, που έχουν αποθηκεύσει στην αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ οι Αμερικανοί, και που η πιθανή «αρπαγή» τους απασχόλησε σοβαρά τον καθηγητή Δ. Κώνστα και τον Δ/ντή του τμήματος της πυρηνικής ενέργειας των ΗΠΑ1.
Δεν μ’ ενθαρρύνουν οι ενθουσιώδεις θερμόαιμοι. Δεν με αποθαρρύνουν οι «ρεαλιστές», που καμουφλάρουν τη δουλειά τους – «νούμερα» οι ίδιοι – με τα νούμερα της αριθμητικής ανάλυσης, ή κάτω απ’ το «πάθος» των ειρηνιστικών τους αντιλήψεων. (Κι ας μην ξέρουν καν τι ήσαν οι μαραθώνιες πορείες ειρήνης της 10ετίες του ’60 κυρίως, και του ’70).
Δεν με φοβίζουν όλα αυτά!
Με φοβίζουν άλλα πράγματα και κυρίως «οι δικoί μας». Κι όταν λέω «δικοί μας», εννοώ τους κομματικούς όλων των κομματιών της ελληνικής πολιτικής σκηνής, και τις κομματικές αντιπαραθέσεις τους.
Με φοβίζουν τα «κανάλια» - ιδιωτικά και κυρίως τα κρατικά, που χάριν της «δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και «αντικειμενικότητας», αναμεταδίδουν καθημερινά τις απειλές και τους λεονταρισμούς του Ερντογάν και του Τσαβούσογλου “ζωντανά” στην Τουρκική γλώσσα, έτσι που να γνωρίζω καλύτερα αυτούς από τους απρόσωπους «δικούς μου» μασκοφόρους, τον 52χρονο Έλληνα Πρωθυπουργό και τον 60χρονο ΥΠΕΞ που, αν μη τι άλλο κινείται. (Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα στη θέση αυτή, αυτή τη στιγμή, έναν Ταλλεϋράνδο – Talleyrand)2.
Με φοβίζουν τα «κανάλια» και τα άλλα ΜΜΕ, που δεν αναδεικνύουν τη δημοσκόπηση στην Τουρκία που δείχνει ένα 60% (59,7) του Τουρκικού λαού να τάσσεται κατά του πολέμου με την Ελλάδα, παρ’ όλη την προπαγάνδα, και μόνον (;) 32% υπέρ του πολέμου. Γιατί δεν τ’ αναδεικνύουν, δεν τα βροντοφωνάζουν, δεν τα προπαγανδίζουν αυτά και άλλα οι ελληνικοί τηλεοπτικοί δίαυλοι και όλα τα ΜΜΕ;
Αυτά με φοβίζουν και με οργίζουν.
Με φοβίζουν οι παγκοσμιοποιημένοι ειρηνιστές του τύπου περίοπτων δημοσιογράφων, που καθορίζουν πάνω – κάτω ως εξής το ...”εθνικό” τους όραμα: «Η δική μου εθνική (;) προσδοκία, πάντως, είναι να γεράσω ήσυχα και να μεγαλώσουν τα παιδιά μου μακρυά από φρεγάτες και μπαρούτια...»!3 Ευτυχώς πάντως ο αρθρογράφος συμπληρώνει προς τιμήν του, «...Πρέπει να διαβάσω κι άλλο· να ξεστραβωθώ· ίσως καταλάβω...». Του συνιστώ να διαβάσει το βιβλίο του θεωρητικού της παγκοσμιοποίησης, «των νεοτερίστικων κρατών», Robert Cooper, «Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ» (εκδ. Κέδρος) και Αλεξ. Παπαναστασίου «ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ», κεφ. “Το Δημοκρατικό Μανιφέστο”, σελ.8, για να δει ποιοί ευθύνονται για την Μικρασιατική καταστροφή και τη σημερινή κατάσταση!
Με φοβίζουν τα “κανάλια” και τα ΜΜΕ, που ενώ αναπαράγουν την τρομοκρατία που εξαπολύει ο Ερντογάν, ΔΕΝ βροντοφωνάζουν γιαμ την Τουρκάλα δικηγόρο που πέθανε μετά από 238 ημέρες απεργίας πείνας ζητώντας “μία δίκαιη δίκη”.
Ούτε για τον Τούρκο νομπελίστα Οχράν Παμούκ που μίλησε ανοιχτά κατά της εχθρικής μετατρποπής της Αγίας Σοφίας”, σε τζαμί.
Αυτά με φοβίζουν και με οργίζουν
Με φοβίζει λοιπόν η άγνοια και η παραπληροφόρηση. Γιατί πρέπει να καταλάβουμε καλά πως αν δεν θέλουμε «φρεγάτες και μπαρούτια», αλλά ...κότερα και σφηνάκια πρέπει να τα εξασφαλίζουμε μ’ αυτά που ΔΕΝ θέλουμε: με φρεγάτες και με μπαρούτια... Και με ισχυρή & Οδύσσεια διπλωματία. Και προπάντων χωρίς στείρες κομματικές αντιπαραθέσεις και μίζες, γιατί αυτά έχουν καταστρέψει την Ελλάδα.
Να που φοβάμαι τον Ερντογάν: Στο ότι λειτουργεί σαν να είναι μόνος του· ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ!
Κι όχι διασπασμένος σε κομμάτια· σε κόμματα. Θα μου πείτε ότι αυτό καταργεί τη δημοκρατία. Αμφισβητώ το ποιόν της δημοκρατίας που έχουμε, αλλά όταν η πατρίδα υποτάσσεται, καταργείται και η δημοκρατία και η κομματοκρατία και επικρατεί η ΞΕΝΟΚΡΑΤΙΑ και η υποταγή.
Αλλά ας μην εκθέτω άλλο τον εαυτό μου σε εύκολη δημαγωγική κριτική φέρνοντας συνεπίκουρο τον αρχαίο και πάντα επίκαιρο Θουκιδίδη. Κάποια αποσπάσματα για τα κόμματα είναι χαρακτηριστικά:
«Ακόμη και ο συγγενικός δεσμός θεωρήθηκε λιγότερο δεσμευτικός από τον κομματικό, επειδή τα κομματικά μέλη ήταν πιο έτοιμα να αποτολμήσουν κάτι χωρίς λόγο και αιτία. Διότι οι κομματικοί σύνδεσμοι δεν απέβλεπαν σε ωφελήματα βασισμένα στους θεούς όσο στη συνενοχή τους σε άνομες πράξεις.
[...] εάν έβλεπε τον αντίπαλο αφύλακτο, χαιρόταν να τον εκδικηθεί με δόλο και απάτη.
...διότι εκτός από τη σιγουριά υπολόγιζε και το βραβείο της πονηριάς που θα έπαιρνε επειδή υπερίσχυε εξαπατώντας. Και γενικά οι περισσότεροι άνθρωποι ευκολότερα ανέχονται να χαρακτηρίζονται «ατσίδες»,όταν είναι αχρείοι, παρά «αγαθιάρηδες», όταν είναι τίμιοι, και νιώθουν γι αυτό το τελευταίο ντροπή, ενώ για το άλλο υπερηφάνεια. Αιτία για όλα αυτά είναι η δίψα της εξουσίας που ριζώνει στην πλεονεξία και τη φιλοδοξία.
[...] μόνο δε στα λόγια υπηρετούν τα κοινά, ενώ στην πραγματικότητα τα χρησιμοποιούν ως έπαθλα των προσπαθειών τους.
[...] κι αυτή η απλότητα του χαρακτήρα, που τόσο πολύ συγγενεύει με την ευγένεια, κατάντησε καταγέλαστη και χάθηκε, και επικράτησε σχεδόν καθολικά η γεμάτη αμοιβαία δυσπιστία κομματική αντιπαράθεση.
[...] και τοιουτοτρόπως υπερίσχυαν κατά το πλείστον οι πνευματικά κατώτεροι»4!...
Ναι, αλλά με τελική κατάληξη την ανεπανόρθωτη συχνά ζημιά της πατρίδας. Και ιδού το πειστήριο, ο «τύπος των ήλων», για τους δύσπιστους.
Μετά την συνθήκη των Σεβρών που η Ελλάδα δικαιωνόταν, και το ασυγχώρητο λάθος του Βενιζέλου να προκηρύξει εκλογές εν μέσω εκστρατείας, οι νικητές των εκλογών φιλοβασιλικοί προκήρυξαν δημοψήφισμα για την παλινόρθωση της Βασιλείας του Κωνσταντίνου (ελιά, ελιά και Κώτσο Βασιλιά).
Οι σύμμαχοι, μεγάλες δυνάμεις, νικήτριες του Α’ μεγάλου πολέμου έστειλαν κοινή δήλωση επίσημη, την οποία η κυβέρνηση απέκρυψε από το λαό.
Τι διεμήνιε η Δήλωση των συμμάχων
Αφού έλεγαν ότι δεν επιθυμούν να επέμβουν στα εσωτερικά πράγματα της Ελλάδας, είναι αναγκασμένες να δηλώσουν δημόσια ότι η παλινόρθωση επί του θρόνου της Ελλάδος, ενός ηγεμόνος του οποίου η στάση και η διαγωγή απέναντι των συμμάχων κατά την διάρκεια του πολέμου, έγινε γι’ αυτούς πηγή δυσχερειών και απωλειών σοβαρών, θα θεωρηθεί ως κύρωσις (έγκρισης) από την Ελλάδα των εχθρικών πράξεων του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Το γεγονός αυτό (της εγκρίσεως και επιβραβεύσεως των εχθρικών ενεργειών, της παλινορθώσεως) θα δημιουργήσει μια κατάσταση δυσμενή για τις σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και συμμάχων και δηλώνουν ότι επιφυλάσσουν δι’ αυτάς πλήρη ελευθερία δράσεως για να κανονίσουν την κατάσταση αυτή».
Την ξεκάθαρη αυτή προειδοποίηση, επαναλαμβάνω, την απέκρυψαν τα κυβερνώντα κόμματα από τον λαό. Και επήλθε η καταστροφή της Μ. Ασίας με τα γνωστά (;) επακόλουθα.
«Έκτοτε επισωρεύονται οι εθνικές συμφορές», λέει στο Δημοκρατικό Μανιφέστο ο Παπαναστασίου. Ο Βασιλιάς δεν αναγνωρίστηκε από τους Συμμάχους, αλλά αναγνωρίστηκε ο Κεμάλ (και από τον Λένιν, αφού είχε στείλει ο Βενιζέλος στην Ουκρανία εκστρατευτικό σώμα νωρίτερα... ν’ ανατρέψει την επανάσταση των Μπολσεβίκων.) Καλά, τι νέο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα είναι αυτό να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας. Αιτία τα κόμματα (τα κομμάτια) και τα προσωπικά συμφέροντα και επιδιώξεις.
――――――――
1. Η «Εφημερίδα των Συντακτών», 26.8.20,αρ.φ. 2.294, σελ. 8.
2. Ταλλεϋράνδος = Γάλλος ΥΠΕΞ πολλών αφεντάδων... αφέντης Λουδοβίκου 16ου, Γαλλική Επανάσταση, Αυτοκράτορα Ναπολέοντα, Λουδοβίκου 18ου, και Λουδοβίκου – Φιλίππου, κι όπως ελέχθη «πούλησε τους πάντες και τα πάντα, εκτός από τη μάνα του γιατί δεν βρήκε αγοραστή», Η δράση του είναι συνώνυμο της πονηρής, κυνικής αλλά και αποτελεσματικής διπλωματίας.
3. Η «Εφημερίδα των Συντακτών», (ως άνω, σημ.1, σελ. 40 (τελευταία), «Τρίτη ματιά».
4. Θουκυδίδου: ΙΣΤΟΡΙΑ, εκδ. ΠΟΛΙΣ. Μετάφρ., κ.λπ. Σκουτερόπουλος, βιβλίο Γ΄82, 6-83, 2, 3: (σελ. 456-457)
