Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• βία
• Ελληνική Αστυνομία
• Αστυνομία
• Σύνταγμα
• αυθαιρεσία

Ν’ αρχίσω με μια δήλωση ματζόρε:

­­– Μη μου χτυπήσει η αστυνομία το κουδούνι μου, πριν την ενάτη πρωινή, γιατί εκείνη την ώρα κάνω τη ...γυμναστική μου!

Μετά είναι καλοδεχούμενη για ό,τι νόμιμο.

Αν έλθει να με συλλάβει θα πρέπει να έρθει με «...αιτιολογημένο δικαστικό ένταλμα, που πρέπει να επιδοθεί τη στιγμή που γίνεται η σύλληψη» (ΣΥΝΤΑΓΜΑ, αρθ. 6 § 1). Αλλιώτικα «ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν μ’ αυτό (...) αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων», ενώ, «ο σφετερισμός με οποιοδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας(...) διώκεται...»

και μην ξεχνάμε πως «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία» - «έστω και αν αυτή η προσπάθεια παρουσιάζεται νομότυπη»¹-. (Σύνταγμα αρθ. 120). “Βία” δεν είναι μόνο τα τανκς! Είναι και η “νομότυπη”, ­είναι και η ψυχολογική βία, η οικονομική ή η απειλή κλπ.

Αυτά λέει εν ολίγοις το ΣΥΝΤΑΓΜΑ – ο θεμελιώδης νόμος του κράτους δικαίου, το «ευαγγέλιο» κάθε κράτους δικαίου και των ελεύθερων και συνειδητών πολιτών. Αυτά λέει ο κορυφαίος συνταγματολόγος καθηγητής και εισηγητής της αντιπολίτευσης το 1975, στη συζήτηση του Συντάγματος Δημ. Θ. Τσάτσος και αυτά μεταφέρω και συνθέτω εγώ με την ταπεινή γραφίδα μου.

Να δούμε όμως τι λέει και ο διακεκριμένος Συνταγματολόγος Ν. Αλιβιζάτος, επικεφαλής ειδικής επιτροπής του Υπουργείου «Προστασίας του Πολίτη», για την αντιμετώπιση της αστυνομικής αυθαιρεσίας, που συνέστησε ο επικεφαλής Υπουργός Μιχ. Χρυσοχοΐδης.

Γράφει λοιπόν ο Ν. Αλιβιζάτος στη σχετική επιστολή διαμαρτυρίας που έστειλε στον Χρυσοχοΐδη για τα γεγονότα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στην οδό Ματρώζου (συμβολικό!) στο Κουκάκι, την 18η/12/19:

«Ένα ακόμη περιστατικό αστυνομικής βίας περιήλθε σε γνώση μου: για την εκκένωση υπό κατάληψη κτιρίου στο Κουκάκι, σήμερα το πρωί, τα ΜΑΤ εισήλθαν χωρίς εντολή εισαγγελέα σε παρακείμενη κατοικία και κακοποίησαν άγρια τον πατέρα και τους δυο γιούς του. Και αυτό, με το πρόσχημα ότι δεν επέτρεψαν τη χρησιμοποίηση του ιδιωτικού χώρου τους από τις αστυνομικές δυνάμεις, χωρίς επίδειξη εισαγγελικής εντολής. (σημείωση: οι υπογραμμίσεις δικές μου).

...

Κύριε Υπουργέ, διαπιστώνω με λύπη μου ότι η σύσταση της υπό την προεδρία μου Επιτροπής συμπίπτει με την αύξηση των περιστατικών αυθαίρετης αστυνομικής βίας. Η εν λόγω Επιτροπή δεν μπορεί να λειτουργήσει στην πράξη ως άλλοθι για τέτοιου είδους απαράδεκτες συμπεριφορές. Επιβάλλεται ως εκ τούτου να λάβετε κάθε αναγκαίο μέτρο ώστε αυτές να σταματήσουν. (...)

Ο Χρυσοχοΐδης δεν απεδέχθη ότι υπήρξε αστυνομική βία και αυθαιρεσία, δηλαδή περιφρόνηση του Συντάγματος και νομότυπη  εκ των υστέρων  προσπάθεια παράκαμψης - κατάλυσης του Συντάγματος, και φαίνεται αποφασισμένος να συνεχίσει δι’ αυτού του τρόπου εφαρμογής τού ατελούς δόγματος Μητσοτάκη περί “νόμου και τάξης”. Και λέω “ατελούς δόγματος” διότι ελλείπει το αναγκαίο συμπλήρωμα, για το πολιτικό μας επίπεδο και της αστυνομικής (κι όχι μόνον) πρακτικής άσκησης εξουσίας: «Στα πλαίσια της ουσιαστικής νομιμότητας και προστασίας των αγαθών, των δικαιωμάτων του πολίτη και “της αξίας του ανθρώπου”» (Σ., αρθ. 2 § 1). Με ιεράρχηση προτεραιοτήτων προστασίας του πολίτη από την εγκληματικότητα και με ευλαβική τήρηση της κοινωνικής ειρήνης, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για την άσκηση όποιας πολιτικής επιλογής, ιδιαίτερα και εν όψει των εξωτερικών απειλών».

Αυτή είναι η αλήθεια και όχι αυτή που σας παρουσιάζουν οι διαπλεκόμενοι με την εξουσία και την οικονομική ολιγαρχία δίαυλοι και τα μίσθαρνα εξαπτέρυγα και λιβανιστήρια, που ντροπιάζουν το δημοσιογραφικό λειτούργημα.

Εκείνη που πρωτίστως κρίνεται είναι η εκάστοτε εξουσία

Πρότυπο και σύμβολο της δημοσιογραφίας πρέπει να είναι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, της Βίβλου, ο αποκεφαλισθείς. Κι αυτό, έξω από θρησκευτικές πεποιθήσεις. Δυστυχώς όμως οι πλείστοι των δημοσιογραφούντων, μαρκουτσοφόρων και καναπεδοκλινών διαχειριστών Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) έλκονται και μεθύσκονται από τα θέλγητρα της Σαλώμης και τους γλυκείς ήχους των αργυρίων του Μαμωνά.

Δυστυχώς, η πληθώρα των γεγονότων αστυνομικής υπέρμετρης και αδικαιολόγητης βίας και αυθαιρεσίας, περιφρόνησης του πολίτη και των δικαιωμάτων του και προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι τόσα, συχνά και πυκνά, ώστε αποβαίνουν εις βάρος και της αστυνομίας· του αστυνομικού σώματος, των ενσυνείδητων Αστυνομικών.

Αναφέρομαι ενδεικτικά στην εισβολή στις 9 Νοεμβρίου στο Steam Club, στο Γκάζι (“7η», φ. 1110/23.11.19), το πνίξιμο με χημικά και ξύλο στο Καβούρι (29.11.19, «7η» φ. 111), στα γεγονότα της 8ης Δεκεμβρίου, της 11ης επετείου της εν ψυχρώ εκτέλεσης του 15χρονου τότε, Αλέξη Γρηγορόπουλου, στο ξεβράκωμα τυχαίου και άσχετου με τα γεγονότα φοιτητή, στον εξευτελισμό και στο τσαλαπάτημα κάθε αξιοπρέπειας και προσβολής ακόμη της δημόσιας αιδούς και του δημόσιου αισθήματος, ξεγυμνώματος 24χρονης στην οδό Πατησίων και στην «κατά παραχώρηση» μετάβαση με γυναίκα αστυνομικό στην τουαλέτα παρακείμενης καφετέριας, για την αφαίρεση και του τελευταίου «φύλου συκής», για ν’ αποκαλυφθεί η ...σερβιέτα της εμμήνου αδιαθεσίας, αντί ...τί;

Τα “χωροφυλακίστικα” τα ξέρω

Δεν έχω προδιάθεση κατά της αστυνομίας. Αντιθέτως: Πρώτου βαθμού συγγενικό μου πρόσωπο ήταν ανώτερος αξιωματικός της χωροφυλακής. Αλλά ήταν Άνθρωπος!

Ήταν «μέχρι βλακείας» έντιμος και γι’ αυτό οι πολίτες των περιοχών που είχε αστυνομεύσει – μερικούς των οποίων είχε συλλάβει, είχε παρατηρήσει και είχε μηνύσει, τον τίμησαν δυο φορές με το αξίωμα του πρώτου πολίτη με 54% και 73% - η χούντα τον απέλυσε και επανεξελέγη μετά.

Τα παιδιά μου τα δίδαξα να σέβονται τους δασκάλους τους και τους αστυνομικούς, πριν απ’ όλα ως εργαζόμενους και επιπλέον διότι οι μεν τους διαπαιδαγωγούν και τους εμπλουτίζουν με γνώσεις, οι δε, οι αστυνομικοί, τα προστατεύουν από κακοποιά στοιχεία, από τη βία και ενέργειες κακόβουλων ανθρώπων ακόμη και από ασυνείδητους οδηγούς.

Όμως, με τον τρόπο που ενεργούν ορισμένα αστυνομικά όργανα και υπηρεσίες, ενώ οι συνειδητοί συνάδελφοί τους τούς ανέχονται και ενίοτε τους καλύπτουν, μετατρεπόμενοι έτσι σε συνένοχους, κατά τον Κικέρωνα, με εκθέτουν στα παιδιά μου τουλάχιστον ως αιθεροβάμονα.

Ίσως θα πρέπει ν’ αναθεωρήσουν τις απόψεις μου και να εφαρμόσω τα διδάγματα της γιαγιά μου: «Όποιον αγαπάμε τον κάνουμε και κλαίει».

Γι’ αυτό κι εγώ στιγματίσ ό,τι κακό παρατηρώ σ’ αυτούς που πρέπει ν’ αγαπώ.

1. Δημ. Θ. Τσάτσος: ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ, το κράτος Δικαίου, εκδ. Σάκκουλα, σελ. 258.