Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• Ευρωπαϊκή Ενωση
• Διεθνή
• Η.Π.Α.
• Ε.Ε.
• πολιτική

Το συμφέρον κάθε φορά, το τρέχον είναι αυτό που κινεί τα γεγονότα...

Απ’ τη μια με ρωτούν αγωνιωδώς και με προτρέπουν να γράψω για την Καταλωνία κι απ’ την άλλη, αρκετοί άλλοι, για την επίσκεψη Τσίπρα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.

Θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ και στα δυο ενδιαφέροντα, αφού προτρέψω, πρωτίστως, να ερευνήσουμε, να ανιχνεύσουμε τα συμφέροντα! Αυτά και το «ζύγιασμα» των διαφόρων παραμέτρων τους θα καθορίσουν τις αντίστοιχες ενέργειες και θα κρίνουν το αποτέλεσμα.

Μην ψάχνετε για το «δέον», για το πρέπον, δηλαδή το σωστό, το δίκαιο. Μην αναμένετε να καθορίσουν «οι αξίες» και οι «αρχές» και μάλιστα οι «δημοκρατικές» τις εξελίξεις.

Το συμφέρον και μάλιστα, κάθε φορά, το τρέχον είναι αυτό που κινεί τα γεγονότα. Ούτε καν το μακροπρόθεσμο!

Η Καταλωνία ΔΕΝ θ’ ανεξαρτητοποιηθεί, τώρα

Η Καταλωνία, όπως δείχνουν τα πράγματα – αφού ο Ραχόι εξασφάλισε τη στήριξη της Ε.Ε. και τουλάχιστον, την ανοχή των ΗΠΑ – θα παραμείνει «ενωμένη» με την Ισπανία, ως Ισπανική Επικράτεια – κτήση, έστω και βουτηγμένη στο αίμα. Είναι χαρακτηριστική η θέση της αμερικανικής ηγεσίας. Η κυβέρνηση Τραμπ στις 13 Σεπτεμβρίου δήλωνε ότι είναι έτοιμη να συνεργασθεί με οποιαδήποτε «κυβέρνηση ή οντότητα», προκύψει απ’ το δημοψήφισμα στην Καταλωνία, ενώ ο Τραμπ δέκα ημέρες αργότερα δήλωνε πως «παρακολουθεί την εξέλιξη του ζητήματος, που εξελίσσεται εδώ και αιώνες» αλλά θα επιθυμούσε να δει «την Ισπανία ενωμένη». Η δε Ε.Ε. “τα ‘χει παίξει”. Ο Μοσχοβισί απειλεί ότι η Καταλωνία «δεν θα είναι μέλος της Ε.Ε.» αν αποσχισθεί από την Ισπανία.

«Έντρομη μπροστά στο “ντόμινο” η Ε.Ε.», θα μπορούσε να ήταν ο τίτλος σχετικού άρθρου.

Η Ελλάδα, για μια ακόμη φορά, προσδεμένη στη «Δύση»!

Το είπαμε στον παραπάνω τίτλο: «προσδεμένη!» Δεν είπαμε «πώς», θέλοντας να ερεθίσουμε τη φαντασία σας. Δεμένη με το ‘να πόδι στο άρμα της Γερμανίας (ΕΕ κατ’ ευφημισμόν) και τ’ άλλο πόδι δεμένο στο άρμα των ΗΠΑ (ΝΑΤΟ) για να την σκίσουν – να τη διχάσουν όποτε θέλουν και μάλιστα με αριστερ-δέξια κυβέρνηση για καλύτερη επικοινωνιακή πολιτική·

(να μασάει καλύτερα το πόπολο! Η πλέμπα, όπως ονομάζει απαξιωτικά η ...ελίτ, το λαό!)

Τί «πήρε» ο Τσίπρας από τον Τραμπ και αντίστοιχα τί έδωσε

Δεν κάνω ρεπορτάζ για να σας τα απαριθμήσω. Τα είδαμε, τ’ ακούσαμε και τα διαβάσαμε στα κυβερνητικά κι αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ.

Πάντως εκείνα τα περί «διατάραξης», «ρήξης», «υποβάθμισης» στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκία, μη σας εντυπωσιάζουν ιδιαίτερα και μη σας «ανεβάζουν», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι μια καλή συγκυρία για την Ελλάδα. Θυμηθείτε όμως πια ήταν η σχέση της Τουρκίας με τη Ρωσία, μετά την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τους Τούρκους, και πόσο αυτή η σχέση άλλαξε μέσα σε ένα χρόνο!

Τώρα μάλιστα με την αγοραπωλησία των πυραύλων S400 στην Τουρκία, όλα πάνε «μέλι-γάλα».

Με όλες λοιπόν τις «καλές συγκυρίες», τι πήρε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας; Τί πήραμε· πήραμε υποσχέσεις (τσάμπα είναι) για στήριξη αμερικανικών επενδύσεων στην Ελλάδα, αλλά και ανακούφιση του χρέους.

Αυτό το τελευταίο είναι δυνατό να επιτευχθεί, έως ένα βαθμό μέσω του ΔΝΤ, για αντικειμενικούς λόγους και άλλους αφανείς, αλλά όχι της συμπάθειας, βεβαίως, και των διπλωματικών χειρισμών.

Όσον αφορά τις επενδύσεις, δηλαδή τί περιμένετε; Να υποχρεώσει ο Τραμπ τους Αμερικανούς επιχειρηματίες να «επενδύσουν» όταν ο ίδιος, μάλιστα, έχασε το «ελληνικό» για το οποίο ενδιαφερόταν;

Ας το καταλάβουμε καλά: Επενδύσεις πραγματικές και επωφελείς για τη χώρα ΔΕΝ γίνονται όσο υφίσταται αυτή η ληστρική εισφορο-φοροδοτική πολιτική και η γραφειοκρατία της μίζας, του γρηγορόσημου, της ραθυμίας, της περιπλοκής, της αποτροπής, της αποθάρρυνσης, της αναχρονιστικής βλακείας.

Ας το καταλάβουμε. Χτυπήστε τη γραφειοκρατία και τη συνακόλουθη διαφθορά, τσακίστε τους, αν θέλουμε να πάμε ένα βήμα μπροστά.

Τώρα, η αναβάθμιση των αεροσκαφών F-16 είναι κάτι που «παίρνεις», αλλά και που δίνεις κοντά στα 2 δις.

Εκείνο που δώσαμε είναι η αναβάθμιση της αμερικάνικης βάσης στη Σούδα και την πρόθυμη συμβολή μας στο ΝΑΤΟ, αφού ο Αμερικανός Πρόεδρος αισθάνθηκε την ανάγκη να «ευχαριστήσει τους Έλληνες για τη φιλοξενία στη Σούδα» και να προσθέσει ότι «η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες του ΝΑΤΟ που δίνουν 2% του ΑΕΠ τους για αμυντικές δαπάνες»!

“My friend Donald, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη δεν αρκούν.

Ας δούμε όμως τι έλεγε ένας φιλόσοφος της πολιτικής πριν πολλά χρόνια! «Πρέπει λοιπόν να ξέρετε, πως υπάρχουν δύο ειδών πόλεμοι: ο ένας γίνεται με τους νόμιμους νόμους και τις συνθήκες και ο άλλος με τη βία ή την απάτη. Ο πρώτος είναι ανθρώπινο έργο και ο δεύτερος είναι έργο θηρίων. Μα επειδή ο πρώτος δεν επαρκεί πολλές φορές, πρέπει να καταφεύγουμε στον δεύτερο.

Γι’ αυτό είναι απαραίτητο ένας ηγέτης να ξέρει καλά να χρησιμοποιήσει και την ανθρώπινη φύση του και την θηριώδη. Αυτό οι αρχαίοι συγγραφείς το δίδαξαν στους ηγεμόνες με τη μορφή της αλληγορίας, κι έγραψαν πως ο Αχιλλέας, και πολλοί άλλοι παλιοί ηγεμόνες, ανατράφηκαν από τον Χείρωνα – τον Κένταυρο – που τους μεγάλωσε με την άμεση επιτήρησή του και τη διδασκαλία του. Και το να έχεις για δάσκαλο έναν που είναι μισός θεριό και μισός άνθρωπος, σημαίνει πως ένας ηγεμόνας χρειάζεται να ξέρει να χρησιμοποιεί και τις δύο φύσεις: η μια χωρίς την άλλη δεν είναι αρκετή.

Επειδή λοιπόν ο ηγεμόνας είναι υποχρεωμένος να ξέρει καλά να χρησιμοποιεί τη θηριώδη φύση, πρέπει να διαλέξει απ’ τα θεριά την αλεπού και το λιοντάρι. Γιατί το λιοντάρι δεν μπορεί να φυλαχτεί απ’ τις παγίδες, και η αλεπού από τους λύκους. Είναι ανάγκη λοιπόν να είναι αλεπού για να αντιλαμβάνεται τις παγίδες και να εξαπατά και λιοντάρι για να τρομάζει τους λύκους. Όσοι περιορίζονται μόνο στο λιοντάρι δεν τα βγάζουν πέρα. Δεν μπορεί λοιπόν ένας συνετός άρχοντας να κρατάει το λόγο του, όταν αυτό τον ζημιώνει και όταν πια δεν υπάρχουν οι αφορμές, που τον έσπρωξαν, να δώσει υποσχέσεις. Και αν όλοι οι άνθρωποι ήταν καλοί, η συνταγή αυτή θα ήταν επιζήμια. Αλλά επειδή οι άνθρωποι είναι συχνότερα κακοί, δεν κρατούν το λόγο τους. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει ν’ ακολουθούμε αυτό το παράδειγμα.

Ποτέ δεν έλειψαν σ’ έναν ηγεμόνα, σ’ έναν ηγέτη, οι νομιμοφανείς αιτίες και δικαιολογίες για την παράβαση του λόγου του. Επάνω σ’ αυτό, θα μπορούσαμε να δώσουμε αμέτρητα παραδείγματα από την εποχή μας, και ν’ αποδείξουμε πόσες συνθήκες, πόσες υποσχέσεις ακυρώθηκαν και ματαιώθηκαν απ’ την απιστία των ηγεμόνων. Και όποιος ήξερε καλύτερα να χρησιμοποιήσει την φύση της αλεπούς τα κατάφερε και καλύτερα. Πρέπει όμως να ξέρεις να μιμείσαι τη φύση της αλεπούς, να είσαι καλός υποκριτής. Οι άνθρωποι είναι τόσο απλοϊκοί, και υποκύπτουν πάντα στην ανάγκη, που τους παρουσιάζεται, έτσι που ο απατεώνας θα βρίσκει πάντα κάποιον να εξαπατά».*