Μέσα στον κουρνιαχτό τόσων κακών που έχουν ενσκύψει, «ξαφνικά» (οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχεια, βία κρατική, ατομική ή ομαδική, έξαρση της βαριάς εγκληματικότητας, διαφθορά, σκάνδαλα κι όλα τα κακά που ξέφυγαν από τους ασκούς  του Αιόλου ή του ιμπεριαλιστικού παγκοσμιοποιημένου νεο“φιλελεύθερου” κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που σηματοδήτησε το τέλος του σχεδόν “υγιούς” (και εν πολλοίς και εκτός εισαγωγικών) αποταμιευτικού – επενδυτικού κεφαλαίου) πως μου ‘ρθε ν’ ασχοληθώ με την ελευθεροτυπία και το αντίθετό της, τη λογοκρισία; Ακριβώς γι’ αυτό: για τον «κουρνιαχτό» των κακών!...

Λανθάνουσα λογοκρισία

Στραγγαλίζει την ελευθεροτυπία

Καθημερινές διώξεις ΜΜΕ και δημοσιογράφων

 


Μηνύσεις και αγωγές με εξωφρενικές αξιώσεις κυρίως από πολιτικούς


Μέσα στον κουρνιαχτό τόσων κακών που έχουν ενσκύψει, «ξαφνικά» (οικονομική κρίση, ανεργία, φτώχεια, βία κρατική, ατομική ή ομαδική, έξαρση της βαριάς εγκληματικότητας, διαφθορά, σκάνδαλα κι όλα τα κακά που ξέφυγαν από τους ασκούς  του Αιόλου ή του ιμπεριαλιστικού παγκοσμιοποιημένου νεο“φιλελεύθερου” κεφαλαιοκρατικού συστήματος, που σηματοδήτησε το τέλος του σχεδόν “υγιούς” (και εν πολλοίς και εκτός εισαγωγικών) αποταμιευτικού – επενδυτικού κεφαλαίου) πως μου ‘ρθε ν’ ασχοληθώ με την ελευθεροτυπία και το αντίθετό της, τη λογοκρισία; Ακριβώς γι’ αυτό: για τον «κουρνιαχτό» των κακών!

Τα «κακά» απεχθάνονται τη δημοσιότητα και την κριτική.

Πολιτική – κρατική εξουσία, όλων των βαθμίδων, όπως και κάθε εξουσιαστικός φορέα, καθώς και οι φορείς οικονομικής δύναμης αποστρέφονται μετά βδελυγμίας τις δημοσιοποιήσεις των έκνομων πράξεών τους, των διαπλοκών τους, αλλά και των «νομότυπων» άδικων ενεργειών τους και βεβαιότατα, το σχολιασμό και την κριτική.

Η αποκάλυψη βλάπτει σοβαρά την ασυδοσία τους. Κλονίζει τη σιγουριά τους και διαταράσσει την ησυχία τους.

Αυτά μετονομάζουν στις αγωγές τους σε «τρώση1» της τιμής και της υπόληψής τους» και «ζητάνε τα κέρατά τους» (συγγνώμη για την έκφραση, αλλά έτσι θα το λέγαμε κατ’ ιδίαν).


Μα, έχουμε σήμερα λογοκρισία; Δεν έχουμε απόλυτη ελευθερία του τύπου (έντυπου και ηλεκτρονικού;)

Αν έτσι νομίζετε, είστε «βαθειά νυχτωμένοι», γιατί δεν είναι όπως νομίζεται κι όπως φαίνεται.

Μια βόλτα στις αίθουσες των δικαστηρίων θα σας πείσει για το αντίθετο. Μα, αν οι δημοσιογράφοι συκοφαντούν, να τους αφήσουμε ασύδοτους; Δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Αλλά, αν όντως συκοφαντούν ψευδώς κι όχι όταν σχολιάζουν πράξεις και παραλείψεις ή εκφράζουν απόψεις ή έστω διερωτώνται ή μεταδίδουν έντονες φήμες με επιφύλαξη, για διερεύνηση της αλήθειας χάριν του δημοσίου και κοινωνικού συμφέροντος.

Κι αν ακόμη αμφιβάλλετε να σας θυμίσω την περίπτωση του δημοσιογράφου της ΕΡΤ Νικήτα Λιοναράκη, που δεν είπε ο ίδιος, αλλά στην εκπομπή του (1999), αναφέρθηκε από φιλοξενούμενο δημοσιογράφο κάτι που “έθιγε την τιμή και την υπόληψη” κάποιων ιδιαίτερα ευαίσθητων. Κι έφτασε να χάσει ο άνθρωπος το σπίτι του, μη βρίσκοντας το δίκιο του, ούτε στον Αρειο Πάγο. Χρειάστηκε μετά από οκτώ χρόνια δικαστικούς αγώνες να δικαιωθεί στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων  που καταδίκασε την Ελλάδα (την ελληνική κακονομία και κακοδικία δηλαδή) το 2007, να του καταβάλλει 49.000 ευρώ, που τα καταβάλαμε εσείς και εγώ βεβαίως και όχι οι κακοί νομοθέτες, οι κακοί κυβερνήτες και οι κακοί δικαστές.

Ολοι οι «Ηρωδείς», δηλαδή οι ζηλωτές του Ηρώδη Αντύπα, που αποκεφάλισε τον Ιωάννη - τον πρόδρομο αυτό δημοσιογράφο – όλοι αυτοί που ενώ ομνύουν στον δεύτερο, ζηλούν και μιμούνται τον πρώτο, ευδαιμονιζόμενοι στη θέα ασώματων δημοσιογραφικών κεφαλών.

Δεν είναι άγιοι οι δημοσιογράφοι. Δεν ισχυρίζομαι αυτό. Υπάρχουν και αγύρτες, εκβιαστές και λαμόγια, δυστυχώς. Αλλά είναι πολλοί οι ευσυνείδητοι ρέκτες, οι ιεροφάντες της δημοσιογραφίας.


Οι αγωγές βρόγχος στην ελευθεροτυπία


Το πρώτο μου άρθρο για την ελευθεροτυπία, το είχα γράψει τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, στα πρώτα τεύχη της “Ελευθεροτυπίας”. Δεν φανταζόμουν ότι θα χρειαζόταν να ξαναγράψω το 2009. Κι όμως…

Ας μην κουράζω όμως τους αναγνώστες με παραδείγματα. Όλα θα μπορούσαν να τακτοποιηθούν με μια επιστολή και μια επανόρθωση της εφημερίδας.  Γιατί πώς να το κάνουμε. Τόσοι αγώνες έχουν γίνει για να μπορεί ο «καθένας να εκφράζει και να διαδίδει[…] και δια του τύπου τους στοχασμούς του….», όπως κατοχυρώνει το άρθρο 14 του Συντάγματος.

Να πάμε όμως και στο εξωτερικό, για να μη νομίζουμε ότι μόνο εδώ γίνονται αυτά.

«να σταματήσουν οι ποινικές διώξεις και οι φυλακίσεις των δημοσιογράφων με το πρόσχημα της κατηγορίας για δυσφήμιση, ζήτησαν χθες, με έκθεσή τους οι βουλευτές-μέλη της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης», γράφει ο Ν. Ρούσσης απ’ το Στρασβούργο, στην «Ελευθεροτυπία» και συνεχίζει:

Η τακτική αυτή, υποστηρίζουν (οι ευρωβουλευτές) θέτει σε κίνδυνο τόσο την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθεροτυπία όσο και τη βιωσιμότητα των μέσων ενημέρωσης, εναντίον των οποίων απευθύνονται.

Με τις υπερβολικά μεγάλες αποζημιώσεις που απαιτούνται, μέσω της εκδίκασης αγωγών για δυσφήμιση, οι δημοσιογράφοι υποχρεώνονται σε αυτολογοκρισία και πλημμελή άσκηση του λειτουργήματός τους που, όπως επισημαίνουν οι βουλευτές, στρέφεται κατά της ελευθερίας της έκφρασης και, εν τέλει, κατά της ίδιας της ελευθεροτυπίας».

Σε πρόσφατη (2007) παρέμβαση του επιτρόπου του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ) για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι: «Η δουλειά των δημοσιογράφων δεν είναι να λένε ευχαριστώ στους κρατούντες, ούτε να αποτελούν το φερέφωνο των κυβερνήσεων».

Στα δημοσιεύματα και τις εξελίξεις «..περιλαμβάνονται και πράγματα που η αποκάλυψή τους συχνά δυσαρεστεί εκείνους που έχουν εξουσία και πλούτο».

Υπάρχουν βέβαια και όρια στην ελευθερία έκφρασης του Τύπου, αλλά αυτά αναφέρονται σε θέματα κυρίως δημόσιας και εθνικής ασφάλειας, ρητά κατηγοριοποιημένα κι όχι αόριστα.

Κι ακόμα:

Οι δημοσιογράφοι πρέπει να μπορούν, ελεύθερα, να συγκεντρώνουν πληροφορίες, έστω και ανώνυμες, ακόμη και από κυβερνητικούς υπαλλήλους[…]

«από δημοσιογράφους να αποκαλύψουν τις πηγές τους, ακόμη και όταν οι υποθέσεις φτάνουν στη Δικαιοσύνη», διακηρύττει ο Επίτροπος του ΣτΕ τ. Χάμαμπεργκ.

Αλλά και παλιότερα ακόμη, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, η 1η τροποποίηση του Συντάγματος των Η.Π.Α. ορίζει: «Το Κογκρέσο οφείλει να μην ψηφίσει νόμο περιστέλλοντα την ελευθερία του λόγου ή του τύπου».

Μ’ όλα ταύτα, το δικό μας «κογκρέσο», εκπνέοντος του 20ού αιώνα, ψήφισε το Νόμο 1178/81 που δίνει τη δυνατότητα κυρίως στους πολιτικούς, σε επιχειρηματίες και κάποιους διοικητικούς να σφίγγουν τον βρόγχο στην ελευθερία του τύπου τρομοκρατώντας τους δημοσιογράφους και ενδυναμώνοντας έτσι την αυτό-λογοκρισία που οδηγεί ευθέως στον ενδοτισμό, στη συναλλαγή, στην υποτέλεια της δημοσιογραφίας, στην οικονομική, πολιτική και γραφειοκρατική εξουσία και τελικά στη διαπλοκή και στο…δούλεμα των πολιτών.

Αυτά είναι τα αποκυήματα των στρεβλών νομικών διατάξεων με τη συνακόλουθη ανάπτυξη βιομηχανίας αγωγών και μηνύσεων.

Ένα καθεστώς δηλαδή με προσωπείο ελευθεροτυπίας ενώ ήδη εξυφαίνεται  η υπονόμευση της ελευθερίας του τύπου με πρόσχημα την τιμή και την υπόληψη ατόμων που οδηγεί ασφαλώς σε μια μορφή λανθάνουσας ή μεταλλαγμένης λογοκρισίας.


Τι προτείνουμε:

Επιβολή υποχρεώσεως του τύπου, δημοσίευσης της διάψευσης ή διόρθωσης ή αιτιολόγησης του θιγόμενου από δημοσίευμα, στην ίδια θέση, με τα ίδια στοιχεία και μέχρι την ίδια έκταση. Εάν δεν ικανοποιηθεί, ταχεία εκδίκαση μηνύσεως και μετά την τελεσιδικία,

Κατάθεση αγωγής για ηθική ικανοποίηση, ανάλογου και εύλογου ύψους, με κατάργηση του κατώτατου ορίου των 30.000 ευρώ2. Οι εχθρικές πράξεις, οι ύβρεις και η επιδίωξη εξόντωσης των αντιπάλων μας, οξύνουν τις κοινωνικές συγκρούσεις. Η καταδίωξη του τύπου οδηγεί σε περιορισμό του πλουραλισμού, και σε συγκέντρωση της 4ης «εξουσίας» σε λίγα χέρια άνευρα και τέλος έλλειψη κοινωνικού ελέγχου της εξουσίας.

–––––––––––––––

1. Τραυματισμός

2. Σχετική τροπολογία είχε καταθέσει ο ΛΑ.Ο.Σ. τον περασμένο Οκτώβριο.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 329 guests και κανένα μέλος