Στην «εντατική» και πάλι η Οικονομία της χώρας μας. Υπό την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ‘πε ο Αλμούνια: Εξυγίανση των Δημοσίων Οικονομικών, δηλ. περιστολή δημοσίων δαπανών και παροχών, συμμάζεμα του δημοσίου χρέους που υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία 5 χρόνια και ξεπέρασε το 90% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Βέβαια, “απέναντί” μας δεν έχουμε την Κομισιόν, αλλά την “αγορά”. Ετσι, είπε...

Υπο επιτήρηση η Ελλάς

Νεα λιτότητα για τους λιτοδίαιτους

Να περικοπούν οι Βουλευτικές έδρες!

 

Στην «εντατική» και πάλι η Οικονομία της χώρας μας. Υπό την επιτήρηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ‘πε ο Αλμούνια: Εξυγίανση των Δημοσίων Οικονομικών, δηλ. περιστολή δημοσίων δαπανών και παροχών, συμμάζεμα του δημοσίου χρέους που υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία 5 χρόνια και ξεπέρασε το 90% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ). Βέβαια, “απέναντί” μας δεν έχουμε την Κομισιόν, αλλά την “αγορά”. Ετσι, είπε.

Να τα δούμε όλα αυτά στα πεταχτά, αρχίζοντας από το τελευταίο: Την “αγορά”: Την αυτοδύναμη, αυτεξούσια και παντοδύναμη «Θεά» αγορά, την οποία το ελληνικό κράτος έχει απέναντί του και πρέπει να υποκύψει στις αξιώσεις της!

Το Κράτος είναι η κραταιά έκφραση βούλησης της οργανωμένης Κοινωνίας, μέσα σε αντικειμενικές και αναγκαίες συνθήκες. Να το απλοποιήσουμε για να γίνει πιο εύληπτο: Παράγουμε Χ ποσότητα σταριού – λίγο ή πολύ, συνήθως λιγότερο του αναγκαίου. Η “αγορά”, δηλαδή ο παραγωγός, ο καταναλωτής και ο ενδιάμεσος αγωγός που διακινεί το παραγόμενο προϊόν, προσπαθεί «να κάνει τα δικά της», ανάλογα με το συμφέρον και τη δύναμη επιβολής καθενός.

Συνήθως, όχι πάντα, ο ισχυρός είναι ο ενδιάμεσος, που αγοράζει από τον παραγωγό όσο μπορεί φθηνότερα και πουλάει στον καταναλωτή όσο μπορεί ακριβότερα, λαμβάνοντας μόνο υπ’ όψη του τις επιδράσεις των δυνάμεων (δεν λέων «νόμων») της προσφοράς και ζήτησης. Τους νόμους τους βάζει το Κράτος, όπως το ορίσαμε παραπάνω με βάση το δέον και το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου. Έτσι πρέπει· Αν οι συντελεστές της αγοράς δεν λειτουργούν αρμονικά προς αυτή την κατεύθυνση, τότε παρεμβαίνει ποικιλοτρόπως – ρυθμιστικά, κατασταλτικά κλπ.                  


Όταν όμως το κράτος και οι διακρατικές ενώσεις έχουν αποδεχθεί την ασύδοτη «ελευθερία της αγοράς» την οποία έχουν θεοποιήσει, είτε λόγω ιδεολογήματος, είτε λόγω συμφερόντων, τότε η αγορά «ξεσαλώνει», κατά τη νεοπαγή έκφραση. Οι τραπεζίτες έγιναν ισχυρότεροι από τα Κράτη. Κι αν βρεθούν σε κάποιες αδυναμίες, λόγω αστοχιών και βουλιμικής αρπακτικότητας, - όπως οι πρόσφατες – υπαγορεύουν στα κράτη να τις ενισχύσουν, με τη φορολόγηση του ιδρώτα των πολιτών. Αυτά υπαγορεύει η νεοφιλελεύθερη κρατούσα, ιδεολογία της “άκρως ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς”.


Ας έλθουμε τώρα στην περιστολή των δημοσίων δαπανών και παροχών. Αυτό ερμηνεύεται ως περιστολή των παροχών βεβαίως και μισθών. Κύριος όγκος των δημοσίων δαπανών ΔΕΝ   θα σημάνει περιστολή των στρατιωτικών δαπανών, γιατί εκεί την Κομισιόν δεν την συμφέρει, διότι οι μεγάλες χώρες που ελέγχουν αυτούς τους μηχανισμούς, μας πουλάνε αεροσκάφη, τανκς, υποβρύχια… Κι αν πούμε ότι περιορίζουμε τις στρατιωτικές δαπάνες, ένα «επεισοδιάκι», μερικές παραβιάσεις στο …Σούνιο και να οι αγορές για την άμυνα της χώρας και τις τσέπες των βιομηχάνων όπλων και των ενδιάμεσων μιζαδόρων.

Είναι και οι δαπάνες για την παραγωγή έργων αναγκαίων και για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της χώρα, αλλά και την ενίσχυση της αγοράς και της εργασίας. Τι θα κάνεις εκεί; Θα τα περιορίσεις, θα τα’ αναβάλεις; Θ’ αυξήσεις όμως έτσι την ανεργία και θ’ αρχίσει να λειτουργεί το «ντόμινο». Να κάνεις τα έργα με υψηλότερο δανεισμό; Είναι ασύμφορα. Υπάρχουν και τα ΣΔΙΤ. Το δημόσιο σε συνεργασία με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Οπου το Δημόσιο βάζει τα περισσότερα και βασικότερα και ο ιδιώτης κάτι ψυχία και νέμεται την καρποφορία του έργου για δεκάδες χρόνια.


Να περισταλεί η σπατάλη


Υπάρχουν όμως κι άλλες δαπάνες – σπατάλης. Οι διάφοροι ποικιλώνυμοι Διοικητές, Πρόεδροι, Σύμβουλοι και παρασύμβουλοι, που αμείβονται όχι απλά παχυλά και παχυλότατα ενίοτε, αλλά και δυσανάλογα προς την παρεχόμενη (ή υποτιθέμενη) υπηρεσία τους. Ασχέτως συνολικού ύψους σε απόλυτους αριθμούς που μπορεί να είναι επουσιώδεις, είναι όμως προκλητικοί και δημιουργούν αρνητικές αντιδράσεις: Απροθυμία συμμετοχής στα δημόσια βάρη (μια αιτία φοροδιαφυγής). Διαφθορά και σήψη ποικίλων ελεγκτικών μηχανισμών και ελεγχόμενων ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο συναλλασομένων. Διάβαζε, παραοικονομία και μαύρο (αφορολόγητο) χρήμα.


Αποσάθρωση ή απόσηψη, με την έννοια του αποκαθαίρω ή αποκαθιστώ, δυστυχώς, δεν υπάρχει, γιατί όταν σαπίζει κάτι δεν ξεσαπίζει. Το πετάς και το αντικαθιστάς.

Η οικονομία ΔΕΝ είναι εικονική, αλλά κοινωνική πραγματικότητα. Κι αφού εκπηγάζει από την κοινωνική λειτουργία – αλληλοεπιδρώντων δηλαδή ανθρώπων – επηρεάζεται αποφασιστικά από την ατομική και ομαδική κυρίως ψυχολογία.

Φαντάζεστε πόσο θα έπειθε μια Κυβέρνηση για την ανάγκη περιστολής δαπανών και πρόθυμης συμμετοχής στα δημόσια βάρη αν αποφάσιζε:

– να περικόψει τους διάφορους μανδαρίνους στον απολύτως αναγκαίο αριθμό.

– Να μειώσει τις απολαβές τους από τον Πρωθυπουργό και κάτω κατά 10%.

– να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών σε 210 (έχει αυτή τη δυνατότητα από το Σύνταγμα (αρθρο 51 παρ.1).

– να σταματήσει να διασπαθίζει το χρήμα σε διάφορους παρατρεχάμενους σφραγιδοφορείς, και είναι πάααρα πολλοί.

– Θα ΄λεγε ο κόσμος: Για στάσου ρε. Εδώ κάτι γίνεται. Να βοηθήσω κι εγώ. Να μειώσω τις απαιτήσεις μου, στο μέτρο του δυνατού, να αυξήσω τη συμμετοχή μου.


Καλά, ξέρω. Είμαι «ιδεαλιστής»… Όχι ως προς τη θετική αντίδραση των πολιτών, αλλά ως προς την ανταπόκριση της Κυβέρνησης και των βουλευτών. Πώς να ψηφίσουν την προσωρινή – έστω – αποστρατεία τους.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 98 guests και κανένα μέλος