Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

Κόμματα

και μαχαιρώματα

Δεν φτάνουν οι τελευταίες «άγιες» περιπέτειες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, δεν φτάνουν τα συνεχή σκάνδαλα, που τα παλαιότερα «παραγράφονται» από τη δημοσιότητα γιατί καλύπτονται από νεότερα, δεν φτάνουν οι (δήθεν) ανταρσίες, με πιο πρόσφατης αυτή του βουλευτή Γιάννη Μανώλη, έχουμε και τα «συντροφικά μαχαιρώματα» και μάλιστα σε εορταστικές εκδηλώσεις.

Αναφέρομαι στα «αλληλοφαγώματα Βλάχου-Δούκα σε εκδήλωση της ΝΟΔΕ, με αφορμή την “κάθοδο” Ρουσόπουλου», όπως διατυμπανίζει το “καπέλο” πρωτοσέλιδου άρθρου με πρώτο τίτλο «Ανω-κάτω η Νέα Δημοκρατία στην Αττική», σε φίλα υποτίθεται προσκείμενη, τοπική εφημερίδα.

Απολογούμεθα βεβαίως στους αναγνώστες μας γιατί δεν τα αναφέραμε στο περασμένο φύλλο μπας, αν και ήμασταν αυτήκοοι μάρτυρες, γιατί δεν μας έλκουν ιδιαιτέρως τα ενδοκομματικά κουτσομπολιά.

Θα το κάνουμε τώρα, όχι γιατί μας ευχαριστεί ο “πόλεμος” που έχει ξεσπάσει μεταξύ κορυφαίων στελεχών του κυβερνητικού κόμματος, αλλά γιατί θεωρούμε ότι η ποιότητα εσωτερικής λειτουργίας των κομμάτων ως μηχανισμού έκφρασης του αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος, έχει αντίκτυπο στο ίδιο το σύστημα, στην αξιοκρατική και δημοκρατική του υπόσταση, στην αποδοτικότητα του πολιτικού συστήματος, και στη δυναμική παραγωγής εποικοδομητικού έργου προς χάρη του κοινωνικού συνόλου.

Αν το πολιτικό σύστημα ως μεσοδόμημα – ως μεσαίος όροφος – δεν είναι στέρεο για οποιουσδήποτε ανταγωνιστικούς λόγους, αυτό σηματοδοτεί όχι απλά δυσλειτουργία, αλλά αναντιστοιχία προς τη βάση του κοινωνικού οικοδομήματος, δηλαδή προς τις παραγωγές δυνάμεις της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής.

Η αναντιστοιχία αυτή υποδομής και μεσοδομήματος επιφέρει στρεβλώσεις στο πολιτισμικό εποικοδόμημα - την κοινωνική συνείδηση – και κατάρρευση, κάποια στιγμή, όλου του οικοδομήματος.

Αυτά τα αναγκαία θεωρητικά της πολιτικής επιστήμης, αν και δυσνόητα για τους αμύητους, ήταν αναγκαία για την αναφορά στα μικροπολιτικά της… πίττας της Ν.Δ., για να εκφράσουμε στη συνέχεια τον προβληματισμό μας.

«Συντροφικά» στιλέτα και πάρθια βέλη*

Κατά το σύντομο χαιρετισμό του λοιπόν, ο Υφυπουργός Ανάπτυξης – ο και “αττικάρχης” της Ν.Δ. – Γιώργος Βλάχος άδραξε την ευκαιρία να στηλιτεύσει τις δράσεις κάποιων των οποίων τα ονόματα δεν ανέφερε βεβαίως, αλλά φωτογράφιζε: «…θυμάμαι τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματός μας, αμέσως μετά την έκδοση του πορίσματος της εξεταστικής επιτροπής», είπε και συνέχισε: «Είδα τον αρχηγό μας να είναι έτοιμος να δακρύσει. Τον είδα να ταπεινώνεται επειδή εμπιστεύτηκε ανθρώπους που τον πούλησαν».

Όταν αναφέρθηκε στην εξεταστική επιτροπή, βεβαίως αναφερόταν στο σκάνδαλο της Βιστωνίδας λίμνης, στον Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου και κυρίως στους εμπλεκόμενους πολιτικούς της Ν.Δ.

Τις θέσεις του πάντως προσυπέγραψε γενικώς και αορίστως και ο συνάδελφός του Υφυπουργός Οικονομικών Θαν. Μπούρας, αλλά όχι βεβαίως και ο τ. Υφυπουργός Εξωτερικών Πέτρος Δούκας, που εμπλέκεται δια της υπογραφή του στην υπόθεση και ο οποίος, βαλλόμενος, ανέστρεψε την επίθεση ρίπτοντας «πάρθια βέλη» εναντίον εκείνων που θεώρησε ότι «προάγουν προσωπικές ατζέντες και καλύπτουν προσωπικές ανεπάρκειες», όπως αντέτεινε, καλώντας τους ν’ αγωνιστούν «όλοι μαζί, χωρίς στιλέτα…».

Δύσκολος αγώνας όταν πρέπει να μάχεσαι κατά του “εχθρού” προφυλασσόμενος από συμμαχικά “στιλέτα” και ρίχνοντας ο ίδιος «πάρθια βέλη» στους… συμμαχητές σου!

Ο Θ. Ρουσόπουλος δεν παραβρισκόταν για να εμπλακεί στο «φιλικό» κατς, είτε γιατί βρισκόταν εκτός Αττικής, είτε γιατί, κατ’ άλλους, δεν είχε προσκληθεί επειδή είναι βουλευτής επικρατείας κι όχι βουλευτής Αττικής!...

Να πούμε παρενθετικά για του «στραβού το δίκιο», ότι ο Ρουσόπουλος ήταν υποψήφιος Περιφέρειας Αττικής, αλλά λόγω των αυξημένων κυβερνητικών καθηκόντων του, με τις προεκλογικές πυρκαϊές στην Ηλεία κι αλλού το 2007, μεταπήδησε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Μερικοί προσπαθούν να τον ρίξουν στο «χωνευτήρι» της Β’ Αθηνών ή την Α’, αλλά όπως δήλωσε στα ημερήσια ΜΜΕ και αυτοπροσώπως στην «7η», απερίφραστα και κατηγορηματικά, θα είναι υποψήφιος στην Περιφέρεια Αττικής, γιατί «εδώ μένει κι αυτή τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα».

Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα μας, μετά την παρουσίαση αυτής της χαρακτηριστικής κομματικής «Γκουέρνικα»**

Και το θέμα μας είναι η εύρυθμη ή μη λειτουργία του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.

Η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, ως γνωστόν, λειτουργεί με κόμματα.

Τα κόμματα στην έμμεση δια αντιπροσώπων δημοκρατία (αντιπροσωπευτική ή κοινοβουλευτική) είναι εθελοντικές ενώσεις  προσώπων, με κοινές ιδεολογίες και συμφέροντα και κοινά αποδεκτό πρόγραμμα, με σκοπό τον επηρεασμό της διακυβέρνησης ή την άσκησή της.

Κι αφού όλα αυτά – ιδεολογία, συμφέροντα, πρόγραμμα, σκοποί – είναι κοινά, εξυπακούεται ότι τα πρόσωπα που τα συναποτελούν ως συμμαχητές, συναγωνιστές ή σύντροφοι, πρέπει να βρίσκονται σε αγαστή μεταξύ τους σύμπνοια και ομόνοια!

Είναι έτσι; Εμ, δεν είναι. Και δεν είναι διότι τα κόμματα στην «άκρως ανταγωνιστική οικονομία της αγοράς», που μετατρέπει την κοινωνία σε άκρως ανταγωνιστική, αντικοινωνική συνύπαρξη αντίπαλων ομάδων και ατόμων, καθιστά και τους «συναγωνιστές» εντός της αυτής ομάδας έναντι των άλλων, διαγκωνιζόμενους ανταγωνιστές μεταξύ τους.

Ο ανταγωνισμός, ως κρατούσα θεωρία, που αντικατέστησε και κατήργησε την ευγενή άμιλλα, τέμνει πλέον οριζόντια και κάθετα και διαγώνια όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής διαβίωσης. Εκτός της οικονομίας βεβαίως και αυτονόητα στο κεφαλαιοκρατικό οικονομικό-πολιτικό σύστημα, ακόμα και στον αθλητισμό και στην τέχνη, στην εκπαίδευση και, συνακόλουθα, στην πολιτική.

Να το πούμε απλά: Ο βουλευτής του Α’ κυβερνητικού (κυρίως) κόμματος, δεν έχει μόνο και τόσο αγωνιστική τον βουλευτή του αντίπαλου κόμματος, όσο τον… συνυποψήφιό του εντός των κόλπων του αυτού κόμματος!

Γιατί δεν είναι μόνο το θέμα να εκλεγώ εγώ αντ’ αυτού, αλλά και στην περίπτωση εκλογιμότητας και των δύο, να εκλεγώ εγώ με περισσότερους σταυρούς, ώστε η δύναμή μου και η επιρροή μου εντός του κόμματος να είναι ισχυρότερη μ’ όλες τις συνακόλουθες προσδοκίες και αξιώσεις.

Ετσι, υπ’ αυτές τις συνθήκες, οι βουλευτές κατατάσσονται στους αποδέκτες των απόψεων του Μ. Weber, που οροθετεί το ουσιαστικό και πραγματικό περιεχόμενο των κομμάτων, ως «ενώσεις προσώπων […] που αποβλέπουν στην πραγματοποίηση ορισμένων πολιτικών επιδιώξεων, είτε (και) στην επίτευξη προσωπικών ωφελημάτων». Ακόμη πιο απερίφραστα όμως το διατύπωσε, όπως και άλλοτε έχω γράψει, ο D. Truman «…πολιτικό κόμμα έφτασε να θεωρείται αυτό, μέσω του οποίου επιλέγονται οι διεκδικητές δημοσίων θέσεων»!

Ποιο είναι όμως το αποτέλεσμα της ενδοκομματικής ανταγωνιστικότητας; Η μείωση της ανταγωνιστικής ικανότητας έναντι των αντίπαλων κομμάτων, που ισοδυναμεί με αποδυνάμωση της δυνατότητας κατάκτησης ή διατήρησης της διακυβέρνησης και επομένως μείωσης των βουλευτικών τους εδρών και άρα εις βάρος των ίδιων των διαγκωνιζομένων βουλευτών (κάποιοι δεν θα εκλεγούν) κι αν αυτό, λιγότερο μας ενδιαφέρει, μας καίει ο αντίκτυπος που συνεπιφέρει στην παραγωγή εθνικού και κοινωνικού έργου. Ενός υποτονικού, ανύπαρκτου και επιζήμιου ακόμη κυβερνητικού έργου, που εξασθενεί τη δύναμη της χώρας, που μειώνει το διεθνές κύρος της, που αυξάνει το δημόσιο χρέος και την καθιστά όμηρο και χρέους υποτελή στους δανειστές της, που υποβαθμίζει την ποιότητα ζωής και αξιοπρέπειας των κατοίκων αυτής της χώρας, που αποδομεί τις εργασιακές σχέσεις και δημιουργεί ανασφάλεια, που πλήττει βάναυσα το ουσιαστικό περιεχόμενο της δημοκρατίας και την κοινωνική συνοχή.

 ––––––––––––––––––

* «Πάρθια βέλη»: Οι Πάρθοι ιππείς ανέπτυσσαν την τακτική να υποχωρούν προς στιγμήν καταδιωκόμενοι από τους εχθρούς τους και αιφνιδιαστικά αντιστρέφοντας την πορεία τους, επιτίθοντο με βέλη κατά των διωκτών τους. Η έκφραση χρησιμοποιείται για αιφνίδια και ύπουλη προσβολή, για υπαινιγμό.

** Γκουέρνικα: Γνωστό έργο του Πικάσο που αποδίδει το βομβαρδισμό και τη μάχη στην πόλη αυτή κατά τον εμφύλιο ισπανικό πόλεμο.