Άρθρα Κώστα Βενετσάνου

• Κώστας Βενετσάνος

Η κακή και εσκεμμένη διατύπωση του Συντάγματος,  οδηγεί σε δικαστικές και πολιτικές διενέξεις

*Χείλων ο Λακεδαιμόνιος

Το πιο ασφαλές γνώρισμα της αλήθειας, των αγαθών και δίκαιων προθέσεων είναι η απλότητα και η σαφήνεια.

Το ψέμα και οι πονηρές προθέσεις είναι περίπλοκα και ασαφή.

Θεωρώ αυταπόδεικτα τα παραπάνω, ώστε να περιττεύει κάθε τεκμηρίωση.

Δεν μπορώ όμως ν’ αποφύγω τον πειρασμό ν’ αναφερθώ στην από του όρους διδασκαλία του Ιησού: «Έστω δε ο λόγος υμών ναι, ναι, και ού ού. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού έστιν» (Ματθ. Κεφ. ε΄, 37).

Δεν απέφυγα δε «τον πειρασμό», γιατί το ίδιο το Σύνταγμα από θεού άρχεται, αφού εψηφίσθη και εδημοσιεύθη «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», και εις τον Λαόν τελειώνει! Επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων (ακροτ. άρθρο 120 §4).

Τί λέει λοιπόν το Σύνταγμα – που το αναθεωρούν κάθε δέκα-δεκαπέντε χρόνια, γιατί δεν μπορούν να το κάνουν όποτε αλλάζει κυβέρνηση – για την υπόθεση που μας ταλανίζει εδώ και καιρό με το αποκλειστικό και ...ζέον θέμα των τηλεοπτικών αδειών, για τους καναλάρχες, τους διαπλεκόμενους, αλλά και τους σκεπτόμενους τηλεθεατές!

Λέει, με περίπλοκο και ασαφή τρόπο (άρα από πονηρή πρόθεση,   κατά τα προλεχθέντα, γιατί δεν μπορώ να δεχθώ προχειρότητα, αμέλεια ή αγραμματοσύνη των επιφανών συντακτών): «Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους...». Άμεσος σημαίνει, για τους ομιλούντες και γράφοντες την ελληνικήν, «άνευ μεσολαβήσεως ετέρου»1. Κι όμως, αμέσως μετά συμπληρώνει η αναθεωρηθείσα διάταξη του 2001:

«... ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του (ΕΣΡ) Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης...».

Λέει τίποτα για άδειες τηλεοπτικών σταθμών; Λέει, αμέσως παρακάτω κάτι, γραμματολογικά και συντακτικά ακαταλαβίστικο: «ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος(;) της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό...»2 (φιλόλογοι ευπρόσδεκτοι. Νομικοί, αφού δημοσιευθεί η απόφαση του Σ.τ.Ε. και δούμε το σκεπτικό και τις τοποθετήσεις της ισοβαρούς σχεδόν μειοψηφίας, 14-11).

Και μη μου πουν οι νομικοί ότι οι νόμοι δεν ερμηνεύονται μόνον γραμματολογικά, γιατί είμαι υποχρεωμένος να τους θυμίσω πάλι ότι σύμφωνα με τον πρύτανη των Συνταγματολόγων, Ν.Ν. Σαρίπολο, αλλά και την πολιτική επιστήμη, «...τα Συντάγματα δεν είναι μόνον δια τους νομικούς, αλλά και δια τους λαούς»3. Άρα πρέπει να είναι σαφή και κατανοητά.

Εξ’ άλλου κατά γενική ομολογία «οι ασαφείς νόμοι, αυξάνουν τη δύναμη των δικαστηρίων». Και αύξηση της ισχύος μιας των εξουσιών γίνεται εις βάρος των υπολοίπων και της ισόρροπης λειτουργίας τους. Όπως έχει γίνει και με την εκτελεστική εξουσία εις βάρος της νομοθετικής.

Δεν θέλω να επεκταθώ επ’ αυτού, αλλά με κάνουν πολύ σκεπτικό οι διάφορες καινοφανείς, «ανεξάρτητες αρχές», οι Μ.Κ.Ο. και άλλα, κ.ά. εφευρήματα, που έχει καθιερώσει και που προφανώς θα παρουσιάσει ευσχήμως η παγκοσμιοποίηση.

Η κακή και εσκεμμένη, όπως πιστεύω, διατύπωση του Συντάγματος, όπως αποτυπώθηκε με την αναθεώρηση τού 2001 οδηγεί σε δικαστικές και πολιτικές διενέξεις, για να μη μπορεί να κυβερνά η εκλεγμένη από το λαό και λογοδοτούσα στο λαό κυβέρνηση, αλλά διάφοροι υπερ-κρατικοί (θ)εσμοί όπως της Ε.Ε., η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το ΔΝΤ κ.λπ.) επίσημοι παρακρατικοί θεσμοί, όπως οι «ανεξάρτητες αρχές» και οι επιδοτούμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), και άλλα.

Το ότι η διατύπωση του συντάγματος που ανέφερα παραπάνω, είναι κακή, δεν χωρά αμφισβήτηση. Το διαπιστώνει ο μέσος αναγνώστης· το επιβεβαιώνει η διχασμένη και σχεδόν ισοβαρώς κατανεμημένη ψηφοφορία του ΣτΕ στην επίμαχη και μη δημοσιευθείσα ακόμη απόφαση για τις τηλεοπτικές άδειες· 14 ψήφοι υπέρ, 11 κατά! Φανταστείτε σε τί διλήμματα βρέθηκαν και τι ψυχολογικές πιέσεις δέχθηκαν αυτοί οι άνθρωποι, γιατί άνθρωποι είναι!

Τί σημαίνει λοιπόν “ο άμεσος έλεγχος του Κράτους”, όπως όλοι το αντιλαμβανόμαστε; Και τι θα πει “που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος...”, δηλαδή “κάτι που έχει εγκατασταθεί και ισχύει, εκτός του πολιτικού καθεστώτος, δημοκρατικό” κ.λπ., αλλά και σε μια πρακτική που έχει γίνει «καθεστώς»4.

Αυτό με ανησυχεί: μήπως δηλαδή ο Ευ. Βενιζέλος που είναι εκ των βασικών – ο βασικότερος – εκ των συντακτών της αναθεώρησης του 2001, ήθελε να θεσμοθετήσει ως καθεστώς τη δική του αντίληψη που είχε καθιερώσει με τη δική του νομοθεσία το 1993, δηλαδή της κατ’ έτος ανανέωσης της προσωρινής αδείας, το οποίο όμως καθεστώς είχε θεωρηθεί από το ίδιο το ΣτΕ ως αντισυνταγματικό.

Επιτέλους, ΔΕΝ μπορούν σ’ αυτό το βιλαέτι να λειτουργούν όλα υπέρ της κατεστημένης ολιγαρχίας που εκμεταλλεύεται τσάμπα την κρατική – λαϊκή περιουσία, για να μανιπουλάρει, να χειραγωγεί και να ποδηγετεί τον «κυρίαρχο» λαό.

Φτάνει η ΑΠΑΤΗ, όποια μορφή και αν παίρνει.