Οι μετακινήσεις - μεταναστεύσεις δυσανάλογα μεγάλων πληθυσμών, συνεπιφέρει αναπόδραστα βίαιες συγκρούσεις

Σε προηγούμενο άρθρο εξετάσαμε το φαινόμενο της μετανάστευσης απ’ την ανθρωπιστική του πλευρά, τονίζοντας ότι προέχει ο ανθρωπισμός.

Δεν πρέπει όμως επ’ ουδενί να παραβλέψουμε, παράλληλα και τις συνέπειες που προκαλεί το φαινόμενο, όχι τόσο από οικονομικής, πολιτικής εγκληματολογικής και λοιπών συνεπειών, όσο από πλευράς πολιτισμικής σύγκρουσης και αλλοίωσης, καθώς και της υποκρυπτόμενης μάλιστα, γεωπολιτικής ανακατάταξης και εθνολογικής νόθευσης.

Στο προηγούμενο άρθρο καταλήγαμε σε μια ιστορική αποσπασματική αναφορά σε γνωστές, βίαιες ως επί το πλείστον, μετακινήσεις πληθυσμών από τους προϊστορικούς χρόνους, μέχρι τη νεότερη ιστορία, της εποίκησης της Αμερικανικής Ηπείρου και της Αυστραλίας βεβαίως, που παραλείψαμε ν’ αναφερθούμε.

Από την υπόμνηση και μόνον, των ιστορικών αυτών γεγονότων βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι μετακινήσεις - μεταναστεύσεις δυσανάλογα μεγάλων πληθυσμών, διαφορετικών βαθμίδων και αντιλήψεων πολιτισμών, συνεπιφέρει αναπόδραστα βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των ετερώνυμων πληθυσμών.

Δεν συμβαίνει το ίδιο όταν η μετανάστευση - μετοίκηση αφορά ή μεμονωμένα άτομα ή μικρό αριθμό μεταναστών, σταδιακά και οργανωμένα από πλευράς της χώρας υποδοχής. Τότε οι μετανάστες συνηθέστατα ενσωματώνονται στην κοινωνία υποδοχής, διατηρώντας κάποια αβλαβή και εξασθενημένα, συνήθως, στοιχεία, των παραδόσεών τους. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο μάλιστα, να διοχετεύουν στοιχεία του πολιτισμού τους, στην κοινωνία της χώρας υποδοχής, αν αυτά είναι ελκυστικά ή και υπερτερούν των εγχώριων αντίστοιχων. Αυτό είναι ένα θετικό φαινόμενο πολιτισμικής εξέλιξης.

Να φέρω μερικά παραδείγματα, για να διαλύσω τα νέφη τυχόν, δικαιολογημένων εξ’ άλλου, επιφυλάξεων, και προς τις δύο κατευθύνσεις· και των αρνητικών και των θετικών επιπτώσεων.

Εκτός από την ακραία περίπτωση της εξαφάνισης ή της εκμηδένισης ουσιαστικά των ιθαγενών πληθυσμών και συνακόλουθα πολιτισμών, όπως στην περίπτωση των ερυθροδέρμων, “Ινδιάνων” της Αμερικής που έτυχαν αναγνωρισμένης γενοκτονίας, αρπαγής και εξανδραποδισμού, από τους “ανωτέρου πολιτισμού” δυτικο-ευρωπαίους - πράγμα που συνεχίζεται και στις μέρες μας με τους ιθαγενείς της Νότιας Αμερικής και ιδιαίτερα στη ζούγκλα του Αμαζονίου - την ίδια τύχη και σκληρότερη επεφύλαξαν οι εποικιστές - μετανάστες της Αυστραλίας στους αυτόχθονες πληθυσμούς των Αβοριγίνων, που είχαν εγκατασταθεί στην Αυστραλιανή Ήπειρο πριν από περίπου 50.000 χρόνια. Στην κυριολεξία αποδεκατίστηκαν. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο οι “πολιτισμένοι” μετανάστες με απόφαση της Αυστραλιανής κυβέρνησης στις αρχές του περασμένου αιώνα να προβούν στο μέτρο της αναγκαστικής, βίαιης αφαίρεσης των μικρών παιδιών από τις οικογένειες των Αβοριγίνων, με το αιτιολογικό της προστασίας των παιδιών από τους πρωτόγονους γονείς τους!

Το μέτρο συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1970!! Μέχρι τότε ωστόσο, κυβερνητικές υπηρεσίες, σε συνεργασία με την εκκλησία απήγαγαν δια της βίας 100.000 παιδιά Αβοριγίνων που τα έδωσαν για υιοθεσία. Πολλά από τα παιδιά αυτά κακοποιήθηκαν, έπεσαν θύματα εμπορίας οργάνων και κατέληξαν ν’ αποτελούν το 25% των τροφίμων των φυλακών, ενώ ο συνολικός πληθυσμός των Αβοριγίνων δεν ξεπερνά το 2,5% του συνολικού αυστραλιανού πληθυσμού.

Να πάμε στο βίαιο εξισλαμισμό πληθυσμών και ιδίως παιδιών της Μ. Ασίας κυρίως και των Βαλκανίων από τους Οθωμανούς (γενίτσαροι). Οι Τούρκοι δεν υπήρξαν αυτόχθονες. Ήσαν εισβολείς έποικοι, δηλαδή μετανάστες!

Και στα τρία παραδείγματα που αναφέραμε οι μετανάστες ήταν εισβολείς. Και στις τρεις περιπτώσεις - όπως και σε πάρα πολλές που παραλείπουμε - κύριος μοχλός υπήρξαν τα όπλα - η βία - και η θρησκεία (χριστιανισμός - Ισλάμ).

Ν’ αναφέρουμε και δύο αντίστροφα παραδείγματα. Οι Έλληνες οι Ιταλοί και άλλοι λαοί που μετανάστευσαν, όχι ως εισβολείς, αλλά νόμιμα ή λάθρα, μετέφεραν και την κουλτούρα τους και εν μέρει τη διατηρούν. Τη μουσική, τα τραγούδια, το χορό τους, ιδιαίτερα στα γλέντια (γάμους κ.λπ.), όπως και την πίτσα οι Ιταλοί, που την επέβαλαν μάλιστα. Οι Έλληνες δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τη μουσική και το χορό τους (θα το επιτύγχαναν ίσως αν προέβαλαν το συρτάρκι (Ζορμπάς). Αντίθετα το πέτυχαν 2,5 εκατομμύρια Αφρικανοί σκλάβοι, που μεταφέρθηκαν βίαια στην Αμερική κατά τον 16ο αιώνα κ.έ.

Ένας μεγάλος σταθμός ήταν η Κούβα και η Ν. Αμερική κυρίως, καθώς και οι μετάπειτα Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ. Αυτοί ήσαν “μετανάστες” που μεταφέρθηκαν βιαίως, αλυσοδεμένοι από τους “πολιτισμένους” χριστιανούς Ευρωπαίους έποικους. Τους μετέφεραν βιαίως και τους εκχριστιάνισαν βιαίως. Οι Αφρικανοί λοιπόν συνέχισαν να κάνουν θρησκευτικές τελετές της θρησκείας τους Σαντερία, χορεύοντας τους θρησκευτικούς τους χορούς πρόπλασμα της ρούμπας, του μάμπο και της σάλσα - σ’ έναν συγκριτισμό1 της Σαντερία και του Καθολικισμού. Το πέρασαν “κάτω απ’ τη μύτη” των αφεντικών, ακόμη και στην αθεϊκή Κούβα του Κάστρο! Είναι η δύναμη του χορού2 της κουλτούρας που ελκύει με στοιχεία υπεροχής3. Αυτή είναι η θετική πλευρά, όπως προείπαμε. Ανώδυνα και ελκυστικά στοιχεία του πολιτισμού φέρνουν κοντά τους λαούς. Τους ενσωματώνουν σε μια κοινή ισχυρή μίξη κι όχι στο κράμα των διεθνών συμβάσεων.

Εθνολογική νόθευση και γεωπολιτικοί στόχοι

Στην τρέχουσα μεταναστευτική κρίση δεν εμπίμπτει κανένα από τα παραπάνω ιστορικά παραδείγματα. Ούτε βίαιη εισβολή έχουμε, ούτε όμως μετακίνηση ομώνυμων πληθυσμών ή περιορισμένης κλίμακας εισροή μεταναστών. Έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε ένα πρόβλημα πλημμυρίδας ειρηνικής εισβολής εξαθλιωμένων και καταδιωγμένων ανθρώπων, από την κόλαση των πολέμων, με μια μεγάλη αναλογία παιδιών και εφήβων. Εισβάλλουν χωρίς τη δική τους υπαιτιότητα ή επιθυμία. Φοβισμένοι, αλαφιασμένοι, εξαναγκασμένοι και εξαπατημένοι. Άρα ανεύθυνοι! Ποιά όμως είναι τα αίτια αυτής της εκρηκτικής μεταναστευτικής κρίσης; Ποιοι είναι υπέυθυνοι; Είναι ένα απλό “αστυνομκό” πρόβλημα. Ποιός υπέθαλψε και εξέθρεψε τους πολέμους στη Συρία, στο Ιράκ, στο Αφρανιστάν, στη Λιβύη και τις συρράξεις στην Αφρική; Ποιοί επιδιώκουν και τι έχουν να κερδίσουν αυτοί που προκάλεσαν όλο αυτό το δράμα με άμεσα και παρεπόμενα θύματα;

Την απάντηση τη δίνει ο “προσφιλής” μου Γενικός Διευθυντής του Συμβουλίου της Ε.Ε. σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικο-στρατιωτικών υποθέσεων Ρόμπερτ Κούπερ: «Η δημιουργία κρατών, ως στόχος της εξωτερικής πολιτικής αποτελεί [...] μέρος της ημερήσιας διάταξης»4, ώστε με τον κατακερματισμό να ελέγχονται ευχερέστερα, να υποδαυλίζονται διενέξεις και προστριβές, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωσή τους (πολιτική του “διαίρει και βασίλευε”).

Για να επιτευχθεί αυτό, όπως ο ίδιος γράφει, «...κύρια μορφή σύγκρουσης είναι ο εμφύλιος πόλεμος και βασικές αιτίες επέμβασης είναι οι εσωτερικές διαμάχες και τα ανθρωπιστικά θέματα».

Να λοιπόν που “χωράει” η Γιουγκοσλαβία του ‘90, το Αφγανιστάν από το δεκαετία του ‘80 και δώθε, η Λιβύη, η Συρία και η περίφημη Αραβική Άνοιξη! Και βέβαια το προσφυγικό που μας κατακλύζει εμάς περισσότερο και την Ε.Ε. γενικότερα, που δεν θα τη γλυτώσει με τους φράχτες που υψώνει. Με τους τρόπους αυτούς θέματα εσωτερικής πολιτικής μετατρέπονται σε θέματα διεθνούς διαπραγμάτευσης και επέμβασης της επικυρίαρχης μεγάλης δύναμης, των ΗΠΑ δηλ., της Γερμανίας και των κολαούζων τους.

Εξ’ άλλου, ο ίδιος παραδέχεται πως «Η ουσία της παγκοσμιοποίησης είναι πως σταδιακά καταργείται ο διαχωρισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών συμβάντων».

Ειδικότερα για τους μετανάστες - πρόσφυγες, λέει, ο Ρόμπερτ Κούπερ «Κατά τη διάρκεια ενός πολέμου, οι ξένοι καταφθάνουν με βίαιο και απροκάλυπτο τρόπο· σε περιόδους ειρήνης η άφιξή τους είναι λιγότερο δραματική και η παρουσία τους όχι τόσο αδιάκριτη, αλλά τα αποτελέσματα μπορεί να είναι το ίδιο μακρόπνοα»5. Την εθνολογική νόθευση και τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις.

Ο Σερ Ρ. Κούπερ, δηλ. η Κομμισιόν της Ε.Ε., που υποστηρίζει απερίφραστα την επικυριαρχία των ΗΠΑ, είναι απόλυτα σαφής.

Και μόνον μ’ αυτά τα λίγα που αναφέραμε, από εγκυρότατη πηγή, νομίζω ότι δόθηκε σαφής απάντηση στα ερωτήματα που θέσαμε.

Κύριος υπαίτιος και αυτουργός ή συνεργός ή ηθικός αυτουργός κατά περίπτωση είναι οι Η.Π.Α. συναυτουργοί κάποιες χώρες της Ε.Ε. πρωτοστατούσας της Γερμανίας και εργαλεία τους, η παγκοσμιοποίηση, η στρατιωτική και οικονομική ισχύς, η οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη διπλωματία τους. Αναγκαίοι σύμμαχοι, οι “πρόθυμοι” και οι ριψάσπιδες των επιμέρους χωρών, που αποτελούν την 5η φάλαγγα του διεθνούς κεφαλαίου. Να προσθέσω και τους αθέλητους “συμμάχους” - στυλοβάτες, οι βλάκες, οι αδιάφοροι, οι αμέτοχοι, οι “ξέγνοιαστοι”, που λέει ο Παλαμάς, για να προσθέσει πως “τους πρέπει να ‘ναι δούλοι”.

 

Υπάρχει τρόπος;

Υπάρχει τρόπος αντίστασης σ’ αυτή την τερατώδη, δαιμόνια και άψογα οργανωμένη συνωμοσία; Ναι, και μας το διδάσκει η ιστορία και η φιλοσοφία μας, που τεχνηέντως υποβαθμίσαμε και εν πολλοίς αγνοούμε.

Υπάρχει τρόπος, αλλά θέλει θάρρος και θυσίες! Θάρρος και αποφασιστικότητα! Θάρρος, σκληρή εργασία και αυταπάρνηση!

Θαρσείν χρη!

Για το τεχνοκρατικό μέρος της αντιμετώπισης του μεταναστευτικού προβλήματος θα επανέλθω.

―――――

1. Συγκριτισμός: όρος που αποδίδει το συνδυασμό διαφορετικών θρησκευτικών πίστεων.

2. Σήμερα, μετά την ανεξιθρησκεία που θεσμοθέτησε η Κούβα το 1992, έξι στους 10 Κουβανούς πιστεύουν σε κάποια θρησκευτική θεότητα, ενώ η σαντερία διατηρεί τη μεγαλύτερη ποσοστιαία εξάπλωση.

3. Για την παράγραφο αυτή μάς βοήθησε καθοριστικά με τις γνώσεις της, η Ηλέκτρα Βενετσάνου, με παγκόσμια διάκριση στη σάλσα.

4. R. Cooper: (Ρόμπερτ Κούπερ) “Η Διάσπαση των Εθνών”, σελ. 162.

5. Ως άνω σελ. 164.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 130 guests και κανένα μέλος