Μ’ όλο το σεβασμό προς τον άνθρωπο και την απερίγραπτη θλίψη της τραγικής μητέρας, θέτω ως υπόθεση του συλλογισμού μου, το ερώτημα:
Τι έκανε (πώς αντέδρασε) η μητέρα του εκτελεσθέντος άνανδρα Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν σκοτώθηκε επίσης άνανδρα και άδικα ο Μιχάλης Καλτεζάς;
Τι κάνουν σήμερα όλες οι μητέρες (και οι πατεράδες βεβαίως) για να μη βρεθεί αύριο το δικό τους παιδί στην τροχιά μιας φονικής σφαίρας, ενός παρορμητικού, «νευρικού», ζόρικου, κοινωνικά απαίδευτου πραιτοριανού;
Μη δώσουν την απάντηση ότι «το δικό τους παιδί, είναι καλό και δεν ανακατεύεται με “τέτοια”»...

Όταν χτυπάει η καμπάνα ...χτυπάει για Σένα!


Μ’ όλο το σεβασμό προς τον άνθρωπο και την απερίγραπτη θλίψη της τραγικής μητέρας, θέτω ως υπόθεση του συλλογισμού μου, το ερώτημα:

Τι έκανε (πώς αντέδρασε) η μητέρα του εκτελεσθέντος άνανδρα Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, όταν σκοτώθηκε επίσης άνανδρα και άδικα ο Μιχάλης Καλτεζάς;

Τι κάνουν σήμερα όλες οι μητέρες (και οι πατεράδες βεβαίως) για να μη βρεθεί αύριο το δικό τους παιδί στην τροχιά μιας φονικής σφαίρας, ενός παρορμητικού, «νευρικού», ζόρικου, κοινωνικά απαίδευτου πραιτοριανού;

Μη δώσουν την απάντηση ότι «το δικό τους παιδί, είναι καλό και δεν ανακατεύεται με “τέτοια”». 


Γιατί, αλίμονο, «στους ξέγνοιαστους τους πρέπει να ‘ναι δούλοι», που λέει κι ο Παλαμάς, ενώ οι αρχαίοι, σοφοί και κοινωνικοποιημένοι πρόγονοί μας, τους αμέτοχους –  αυτούς που δεν ανακατεύονται με “τέτοια” - δεν τους θεωρούσαν φιλήσυχους, αλλά άχρηστους – “αχρείους”1.


Οι νέοι μπορεί να εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κυρίως, και τις απόψεις τους, με έντονο και ακραίο, συχνά, τρόπο. Ασυγκράτητα, με οργή, με ανοίκεια και εκρηκτική, πολλές φορές, συμπεριφορά. Επιλήψιμη ίσως, αλλά προτιμότερη από την απάθεια και την παθητικότητα του καναπέ, της καφετέριας ή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών (video games).

Εξ’ άλλου, πώς είναι δυνατόν να αναμένουμε ψυχραιμία, πραότητα, ήπιες αντιδράσεις από νέους, που από τη φύση τους, τις ορμόνες τους, την αδρεναλίνη τους, υπερτερεί η παρόρμηση και το συναίσθημα, να ζητάμε ψυχραιμία και σύνεση από ατάκτους (μη συντεταγμένους) και απαίδευτους νέους, σε τακτικές κοινωνικών αγώνων, και να μη τα απαιτούμε από τους εκπαιδευμένους και συντεταγμένους άνδρες των σωμάτων ασφαλείας!


Προβληματισμούς θέτουμε για τους αγανακτησμένους και “φιλήσυχους” πολίτες που έσπευσαν, παραβλέποντας τον κύριο στόχο, το πρώτο θέμα, των μεθόδων, της τακτικής και των κατευθύνσεων των μηχανισμών καταστολής, που έχουν οδηγήσει επανειλημμένα, δεκάδες φορές μετά την μεταπολίτευση, στο φόνο διαδηλωτών και άλλων, έστω ατίθασων νέων, στη βία και τον εξευτελισμό πολιτών και στην προσβολή της ανθρώπινης προσωπικότητας.

Ποιος λοιπόν, ανέχεται έστω, τις φωτιές και τις καταστροφές των καταστημάτων. Όμως, αυτό είναι το θέμα; Αυτό είναι το ζητούμενο ή το πρόσχημα για αποπροσανατολισμό;

Ποιο είναι το μεγαλύτερο αγαθό: Το δικαίωμα στη ζωή, και στην ελευθερία ή η περιουσιακή ζημία;

Τί έχει μεγαλύτερη αξία σ’ ένα “τροχαίο”; Η καταστροφή του αυτοκινήτου ή η απώλεια της ανθρώπινης ζωής;

Γιατί την ευτυχία δεν την μετρούσαν (οι Ελληνες) με το χρήμα, αλλά με την εκτίμηση των συμπολιτών τους2.

Ας ξαναγίνουμε Ελληνες. Ας ξαναγίνουμε δημοκράτες στην ουσία. Ας κοινωνικοποιηθούμε πάλι. Ας ξαναγίνουμε Ανθρωποι!


Ας συνειδητοποιήσουμε ότι η έκρηξη κοινωνικής αναταραχής των τελευταίων ημερών, - ακόμα και οι πυρπολήσεις και οι καταστροφές -, άσχετα αν ήταν προβοκατόρικες πράξεις ή πράξεις έξαλλης οργής και κοινωνικού μίσους – ένα είναι βέβαιο: Οι πράξεις κοινωνικής αναταραχής ήταν  πράξεις πηγαίας επαναστατικότητας των νέων, απόλυτα δικαιολογημένες.

Δικαιολογημένες, από τη στέρηση ιδανικών και οράματος (“μου σκοτώνουν τα όνειρά μου”, είπαν σε εκπομπές).

Δικαιολογημένες από μια “παιδεία”, που δεν τους μορφώνει - δεν τους μορφοποιεί σε κοινωνικούς ανθρώπους - αλλά τους πελεκάει άξεστα.

Δικαιολογημένες από το φάσμα της ανεργίας, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την αδικία, την έλλειψη προοπτικής.

Δικαιολογημένες από τα σκάνδαλα, το βόλεμα των ημετέρων, την ομηρία και την επιλεκτική ατιμωρησία - για την οποία ευθύνονται και διάκονοι της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό επαναστατούν.


Η επανάσταση δεν καταστέλλεται. Αναστέλλεται ή δικαιώνεται. Κατ’ ελάχιστο, προσωρινά εκτονώνεται, με μερική έστω ικανοποίηση των επιδιώξεών της.


–––––––––––––

1. Τον τε μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουχ απράγμονα, αλλα΄αχρείον νομίζομεν (Θουκυδίδης, Επιτάφιος Περικλέους).

2. Ισοκράτης, Πανηγυρικός: 76κ.επ. («ουδέ προς αργύριον την ευδαιμονίαν έκρινον…)

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 126 guests και κανένα μέλος