ΚΑΛΑΑΖΑΡ
Στο άκουσμά του και μόνο παγώνει το αίμα όποιων έχουν κατοικίδια ζώα. Όλοι πέρνουμε μέτρα για την προστασία του σκύλου μας από την αρρώστια αυτή, αλλά ξέρουμε πραγματικά τι είναι και πως αντιμετωπίζεται;
Η λεϊσμανίαση (Καλαζάρ) είναι παρασιτικό νόσημα των ζώων και του ανθρώπου.
Η μετάδοση του παράσιτου αυτού γίνεται από θηλυκές σκνίπες, που πετούν σε χαμηλό ύψος και επιτίθενται στο θύμα τους όταν αυτό είναι ακίνητο ή κοιμάται.
Στην χώρα μας, οι σκνίπες εμφανίζονται από τον Απρίλιο ως τον Νοέμβριο και πετούν μετά τη δύση του ηλίου, ή ολόκληρο το εικοσιτετράωρο σε σπηλιές. Την ημέρα καταφεύγουν σε θάμνους με πυκνό φύλλωμα, σε δέντρα με κολλώδες έκκριμα, σε στάβλους, σε υπόγεια κ.α. Τσιμπάνε τα σκυλιά γύρω από τα μάτια, μεταξύ των βλεφαρίδων, και στην άτριχη περιφέρεια των πτερυγίων και των αυτιών.
Οι σκνίπες που τσιμπούν τον άνθρωπο δεν τσιμπούν τον σκύλο και αντίστροφα. Από τα δώδεκα είδη που έχουν ανιχνευτεί στην Ελλάδα, τα δύο μόνο τσιμπούν το σκύλο και τα άλλα δέκα τον άνθρωπο.
ΔΕΝ μεταδίδει ο σκύλος τη λεϊσμανίαση στον άνθρωπο.
Μερικά από τα χαρακτηριστικά συμπτώματα που εμφανίζονται στο σκύλο μας σε περίπτωση που έχει το παραστιτικό αυτό νόσημα, είναι:
- Απώλεια βάρους χωρίς τη μείωση της όρεξης.
- Θαμπό και λιπαρό τρίχωμα.
- Ανοίγματα στο τρίχωμα χωρίς να ξύνεται.
- Πληγές που δεν κλείνουν.
- Πτώση της τρίχας γύρω από τα μάτια, γύρω από τα αυτιά ή τα χείλη.
- Ξηρή μύτη με σκασίματα και υγρά βλέφαρα, πολλές φορές με πύον.
- Θολά μάτια και ξηροί επιπεφυκότες.
- Μεγάλα νύχια που δεν τρίβονται με το περπάτημα.
- Σταγόνες αίμα που βγαίνουν από τη μύτη, το ουρογεννητικό σύστημα ή ακόμα και στα κόπρανα.
- Κόπρανα με βλέννη και σκούρο χρώμα.
- Εμετοί χωρίς να έχει φάει κάτι περίεργο, πολύ συχνοί, μικροί και συνήθως κίτρινοι.
Αυτά και αρκετά άλλα σημεία δίνουν απλή ένδειξη ότι μπορεί να υπάρχει πρόβλημα.
Η απόδειξη θα έρθει μόνο με αιματολογικές εξετάσεις.
Παλιότερα δεν υπήρχε σωτηρία για έναν σκύλο που είχε μολυνθεί με καλαζάρ.
Σήμερα η φαρμακευτική αγωγή είναι επιτυχής στο 40%-90% των μολυσμένων σκύλων, ενώ η κλινική εικόνα βελτιώνεται στο 80%-100% των μολυσμένων ζώων από τις πρώτες 1-2 βδομάδες της αγωγής. Η κάθε προσπάθεια μπορεί να είναι επιτυχής ή ανεπιτυχής χωρίς αυτό να μπορεί να προδικαστεί από την αρχή.
Ποιοί είναι οι «χρόνοι» της αρρώστιας;
Το ζώο μπορεί να μείνει φορέας (ίσως χρειαστούν και 8 μήνες για να το πούμε αυτό) ή και να χαθεί τελικά μετά από δύο χρόνια. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι απόλυτη, γιατί εξαρτάται από την ανοχή του οργανισμού του που πρέπει πάντα να εξατομικεύεται ανάλογα με την κατάσταση του οργανισμού του σκύλου.
Σε κάθε περίπτωση συμβουλευτείτε τον κτηνίατρό σας.
