Μία από τις αιτίες που μας οδήγησαν στη σημερινή, λεγόμενη «κρίση», στάθηκε αναμφισβήτητα η αμφιλεγόμενη της ψυχής και του νου μας δυνατότητα κρίσης και διάκρισης. Σιγά-σιγά, από την μεταπολίτευση και μετά, εκχωρήσαμε υποσυνείδητα και ασυνείδητα την κρίση μας στην τηλεόραση, χάνοντας συνάμα και την όποια ικανότητα διάκρισης διέθετε ο καθένας μας, αφού την υποκαταστήσαμε με την τεχνηέντως διαχεόμενη και ισοπεδωτική γενίκευση της κατηγόριας, της ρετσινιάς, της σπίλωσης παντός άλλου πλην ημών των ιδίων «βεβαίως, βεβαίως», που έλεγε ο αλησμόνητος Τσαγανέας.

Αυτή η συνιστώσα της διατεταγμένης αποβλάκωσής μας αποδείχθηκε και συνεχίζει ν’ αποδεικνύεται εξαιρετικά πολύτιμη στους κατακτητές μας και στους τοποτηρητές τους. Ένας-ένας κλάδος Ελλήνων εργαζομένων, μία-μία βεργούλα, στοχοποιείται από την κυβέρνηση εγκαθέτων, διασύρεται από τους Πρετεντέρηδες και τους Πορτοσάλτε και τσακίζεται πανεύκολα. Οι ανεπαρκείς έως «πιασμένες» συνδικαλιστικές ηγεσίες κάθε αδύναμης βεργούλας φροντίζουν ώστε ποτέ να μην ενωθούν όλες μαζί σε δεμάτι που ούτε λυγίζει, ούτε σπάει. Για να μπορεί η κάθε αρσενική και θηλυκή κυρα-Κατίνα να μηρυκάζει χαιρέκακα απ’ τον καναπέ της μπροστά στο χαζοκούτι: «Κοίτα ρε τους βολεψάκηδες τους δάσκαλους, 20 ώρες τη βδομάδα εργάζονται, τους είπαν να εργαστούν δυό ώρες παραπάνω και το κάνουν θέμα. Που η ώρα τους είναι 40 λεπτά, που τέσσερεις μήνες το χρόνο πληρώνονται γιά να κάθονται, που ...».

Αδυνατεί βεβαίως η κάθε κυρα-Κατίνα να σκεφτεί ότι ο δάσκαλος δεν αντιμετωπίζει στην εργασία του ένα μηχάνημα ή μιά σφραγίδα, αλλά παιδικές ψυχούλες κι αν δεν καίει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή την δική του ψυχούλα, δεν μπορεί να κοιτάζει στα μάτια τα παιδιά και να τα διδάσκει. Όποια θηλυκή, αρσενική κι αρσενικο-θήλυκη κυρα-Κατίνα νομίζει ότι έχει τ’ άντερα να γίνει δάσκαλος, τι κρίμα που δεν έγινε, να διαπιστώσει ...τι εστί βερίκοκο.

Έτσι, ενώ στο τρισάθλιο, πρόσφατο χθες μας που μας οδήγησε στο καταστροφικό μας σήμερα, ενοχλούσε κάποιους γονείς πάρα πολύ, ότι υπάρχουν Έλληνες Δάσκαλοι που μοχθούν με εξωσυμβατικούς τρόπους να αναπτύξουν υγιή ψυχισμό και πεδίο ελεύθερης κρίσης στους μαθητές τους κι ενώ ήταν πάντοτε έτοιμοι αυτοί οι γονείς με τη ρετσινιά παρά πόδα να την κολλήσουν στον κατ’ αυτούς «αναρχοτέτοιο» δάσκαλο, δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να καθίσουν μαζί με τα παιδάκια τους στον καναπέ γιά να μυσταγωγηθούν στο Big Brother, δεν είχε πρόβλημα η μάνα να παίρνει μαζί της το δωδεκάχρονο κοριτσάκι της στο πολυκατάστημα με τα καλλυντικά γιά να διαλέξει μακιγιάζ γιά την παιδούλα, δεν είχε πρόβλημα όταν σκότωνε τον παιδικό αυθορμητισμό λέγοντας στο κοριτσάκι που σηκώθηκε στο λεωφορείο γιά να παραχωρήσει τη θέση του στον παππού, «κάτσε στη θέση σου, έχουμε πληρώσει εισιτήριο», δεν είχε πρόβλημα ο καλός μπαμπάς που δίδασκε στο αγοράκι του ότι οι γυναίκες είναι γκόμενες και καλές γιά ένα μόνο πράγμα.

Όχι, αυτά δεν ήταν προβλήματα, ήταν απελευθέρωση και εκσυγχρονισμός. Πρόβλημα δεν ήταν ο εκπαιδευτικός που επαναπαυόταν στην στείρα αναμάσηση της τυπωμένης και συχνά δόλιας διδακτέας ύλης, όχι προς Θεού. Πρόβλημα ήταν ο άλλος, ο ψαγμένος, που έλεγε στα παιδιά ότι το εκλεκτό τέκνο της Παγκοσμιοποίησης Χάρι Πότερ είναι συγκαλυμμένη σατανολατρεία. «Ακούς εκεί, να πει στο παιδί μου ...να μου πει εμένα ποιό βιβλίο ν’ αγοράσω και ποιό όχι γιά το δικό μου παιδί, ποιός νομίζει ότι είναι; Κύριε διευθυντά, απαιτώ να του κάνετε αυστηρότατες συστάσεις». Με τον άλλο δάσκαλο που δίδασκε στα παιδιά, εν ώρα μαθήματος Χημείας, ότι οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες αλλά αλβανο-τουρκο-σλαβόσποροι δεν είχε κανένα πρόβλημα ο καλός γονιός.

Φταίνε αναμφισβήτητα και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί, όλων των βαθμίδων, διότι η πλειονότητά τους αποδέχθηκε παθητικά στα τελευταία 30 χρόνια τη συνεχή και διατεταγμένη υποβάθιση της Παιδείας και δη της ελληνικής. Αυτό όμως το γεγονός δεν δικαιολογεί την αυτομαστίγωση ημών των υπολοίπων, αφού αν συμμετέχουμε ως άβουλες μαριονέτες στην στοχοποίηση και στον διασυρμό του πλέον σημαντικού και ζωτικού για την Ελλάδα κλάδου εργαζομένων, βάζουμε εντελώς αυτοκτονικά τα δάχτυλά μας και βγάζουμε τα μάτια μας.

Ο Δάσκαλος γιά λόγους υψίστου εθνικού συμφέροντος πρέπει να είναι κεφαλή υπερέχουσα, ανεξαρτήτως εάν δεν αντιλαμβάνονται αυτή την αναγκαιότητα πολλοί εκπαιδευτικοί. Δυστυχώς, όμως, ισχύει διαχρονικά και επαληθεύεται η ρήση του παππού του Γιωργάκη, του Γεωργίου Παπανδρέου: «Εν Ελλάδι κεφαλή υπερέχουσα; Συσπειρωθείτε ...πυρ».

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 315 guests και κανένα μέλος