Σύμφωνα με αυτό ο Ιησούς, βιώνοντας την υπερβατική εικόνα σαν  υιού του Ανθρώπου –Μεσσία, λίγο   μετά τον μαρτυρικό  θάνατο  και την  ανάστασή του, εξαγγέλλει την επάνοδό του σε απώτερο  χρόνο.
Καλεί λοιπόν τους μαθητές του να συνεχίσουν το έργο του,  γι’ αυτό και τους συνιστά να βρίσκονται σε συνεχή  εγρήγορση … «ότι ή ώρα  ού δοκείτε (διότι σε ώρα που δεν περιμένετε) ο υιός του ανθρώπου έρχεται» (Λουκ. ιβ 40)
Ο Ιησούς , δίδαξε   πρωτίστως τους απλούς ανθρώπους. Έγινε δε πειστικός στο λόγο του με τα θαύματα που έκανε. Πέθανε μαρτυρικά, κατά πάσα πιθανότητα  μετά από μια στημένη πολιτική πλεκτάνη. Το Ιουδαϊκό ιερατείο και οι Φαρισαίοι καταγράφονται ένοχοι στο προσκήνιο του δράματος. Ο Χριστός  συμπαθεί και παραστέκεται  κοντά σε κάθε  φτωχό, ταπεινό και πονεμένο.  
Στην αφήγηση του Λουκά, η  γυναίκα μητέρα, η γυναίκα της ιεραποστολής, αλλά και η γυναίκα η αμαρτωλή που μετανόησε, προβάλλεται και εξυψώνεται. Από την άλλη μεριά, δισταγμός και  αμφιβολία για το πρόσωπο του Ιησού εκφράζονται ποικιλότροπα από παντοειδείς εχθρούς· ακόμα  και από φίλους. Ο ίδιος ο Ιωάννης  ο βαπτιστής,   φαίνεται σε δεύτερο χρόνο να ζητεί επιβεβαίωση της προτέρας του πίστης.
Η ιδεολογική γραφή του  Λουκά είναι προσηλωμένη στην αποκατάσταση του κοινού δικαίου,  όσον αφορά την ισότητα ζωής.  Αναφέρεται σχετικώς η παραβολή του φτωχού Λαζάρου.  Από τη μια μεριά είναι  ο πλούσιος. Ρούχα φανταχτερά, τρόποι προκλητικοί. Το υπερτροφικό ‘’εγώ’’ προβάλλεται στην  απαξίωση των πάντων. Από την άλλη  ο φτωχός Λάζαρος «ός εβέβλητο προς τον πυλώνα αυτού ηλκωμένος»·  δηλαδή ο  φτωχός ο οποίος σερνότανε πεταγμένος, κάπου εκεί παραδίπλα στην εξώπορτα του πλουσίου, με  το σώμα του γεμάτο ανοιχτές πληγές που πυορροούσαν. Κάποτε έφτασε η ώρα και πέθαναν και οι δύο.  Ο πλούσιος πηγαίνει στην κόλαση του Άδη και καθώς βασανίζεται,  το βλέμμα του πέφτει στον  φτωχό Λάζαρο, ευτυχισμένο να απολαμβάνει τα καλά του παραδείσου. Και τότε αναφωνεί: «Πατέρα Αβραάμ κάνε κάτι και για μένα. Λυπήσου με, δείξε  έλεος και  στείλε τον Λάζαρο να μου δροσίσει  τα χείλη με λίγο νερό που καίγομαι.»  Είπε δε τότε ο Αβραάμ: «Τέκνον μνήσθητι ότι απέλαβες  σύ  τα αγαθά σου εν τη ζωή σου και ο  Λάζαρος ομοίως τα κακά. Νυν ώδε παρακαλείται (τώρα αυτός ζει καλά), σύ δε  οδυνάσαι (συ δε υποφέρεις). Μεταξύ ημών και υμών χάσμα  μέγα  εστήρικται,  όπως οι θέλοντες διαβήναι ένθεν προς υμάς  μη δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν» .

Αυτή όμως η απειλή μιας μεταθανάτιας αποκατάστασης  προεβλήθη μεταφορικά  εντονότερα, σαν η αιχμή του δόρατος για την ανατροπή της λατρείας του Ρωμαίου Αυτοκράτορα. Έτσι  η ρωμαϊκή εξουσία στην αρχή βλέπει την κίνηση του χριστιανισμού, σκέπτεται  και παρακολουθεί προσεκτικά τα τεκταινόμενα.  Πιθανολογεί πως ίσως έχει να κάνει με  κάποιο από τα συνήθη θρησκευτικά κινήματα, που ελάμβαναν χώρα  στη ρωμαϊκή επικράτεια Οι καθολικοί διωγμοί κατά των χριστιανών δεν έχουν ακόμα αρχίσει.  Προς το παρόν οι  χριστιανοί προσπαθούν να συσκοτισθεί και να συγκαλυφθεί το θρησκευτικοκοινωνικό κίνημα, που αλματωδώς διογκώνεται.  
Έτσι παραμένουν  συνεπείς προς τις φορολογικές υποχρεώσεις τους απέναντι στη Ρώμη. Ο Λουκάς  αποστέλλει σκόπιμα το δίτομο έργο του, Ευαγγέλιο (Ιστορία του Χριστού) και Πράξεις των Αποστόλων (Ιστορία της Εκκλησίας) στον Θεόφιλο. Ο Θεόφιλος φαίνεται ότι  ήταν κάποιος  Ρωμαίος ανώτατος αξιωματούχος, ίσως και φίλος του. Αυτός   είχε δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την καινούργια μονοθεϊστική θρησκεία, που αναδυόταν,· δηλαδή   τον χριστιανισμό, κατά βάθος ίσως υπακούων σε  κάποια  κρατική εντολή. Ο Λουκάς με το ευαγγέλιό του προσπαθεί να τον ενημερώσει και να τον καθησυχάσει,  ότι ο χριστιανισμός δεν στρέφεται κατά της Ρώμης και ότι δεν υποκρύπτει κάποια ανατρεπτική επαναστατική κίνηση.
Βέβαια μπορεί ο χριστιανισμός να μην είχε σχέση με τον επαναστατικό Ιουδαϊσμό των Σαδδουκαίων, ούτε με την τρομοκρατία των Ζηλωτών, όμως το περιεχόμενο της διδασκαλίας του, το οποίο  αναφερόταν στην   ταχεία έλευση της βασιλείας του ενός Θεού,  που δεν ήταν ο θεοποιημένος αυτοκράτορας της Ρώμης, ενέβαλε σε πολλές σκέψεις την κατεστημένη εξουσία.
Ο Λουκάς στη συγγραφή των βιβλίων του “Ευαγγέλιο” και “Πράξεις Αποστόλων”,   ενώ απέχει της κλασικής γραφής εντυπωσιάζει με την τεχνική του λόγου του. Στο πρώτο μισό των “Πράξεων” υποκύπτει σε  εβραϊσμούς, ενώ στο υπόλοιπο των  έργων του, παίρνουν  τη θέση  τους  σε αντικατάσταση, ελληνικές λέξεις και φράσεις

Από τις  σημειώσεις του καθηγητή θεολογίας Τρεμπέλα αντλώ  πληροφορίες  για τη ζωή του ευαγγελιστή. Ο Λουκάς δεν ήταν Ιουδαίος, αλλά  Σύριος  από την Αντιόχεια  και στο θρήσκευμα αρχικά   εθνικός  και δεν είχε υποβληθεί σε περιτομή. Εθνικοί  δε, εκαλούντο  οι πολυθεϊστές.   Είχε βρεθεί κοντά στον απόστολο Παύλο. Τον ακολούθησε δε στην  Τρωάδα, Φιλίππους, Ιεροσόλυμα, Καισάρεια και Ρώμη. Στη Ρώμη μάλιστα φυλακίστηκε δυό φορές· τη  μια φορά μαζί με τον Παύλο. Στο επάγγελμα ήταν γιατρός, πολύ μορφωμένος και κάτοχος της κοινής  ελληνικής γλώσσας. Κήρυξε τον χριστιανισμό στη Δαλματία,  Γαλλία και αλλαχού. Πέθανε σε ηλικία 84  ετών στη Θήβα ή κατ΄αλλους στη Βιθυνία. Λέγεται ότι το Ευαγγέλιο το έγραψε όταν βρέθηκε στην Αχαΐα.   Σαν  πηγές  του συγγραφικού του  έργου χρησιμοποίησε, όπως κι ο Ματθαίος το κείμενο του Μάρκου, αλλά και το πεντάτομο έργο του Παπία, επισκόπου στην Ιεράπολη της Μικράς Ασίας,  “Κυριακών Λογίων επεξηγήσεις”.   Το “Κυριακά Λόγια” ήταν ένα  παλιότερο κείμενο του Ματθαίου. (Ευσέβίου: ‘’Εκκλησιαστική Ιστορία’’). 
Στα δύο πρώτα κεφάλαια ασχολείται με την παιδική ηλικία του Ιησού.
Εντυπωσιάζει η μεγάλη αναφορά, που κάνει στον Ιωάννη τον Πρόδρομο  και βαπτιστή, αναλύοντας μάλιστα και το μακροσκελές γενεαλογικό του δέντρο. Για  τον Ιωάννη, ενδιαφέρον παρουσιάζει η γέννηση του. Ο γέροντας πατέρας του ο Ζαχαρίας τιμωρήθηκε από “Αγγελο” όταν δυσπίστησε στην ανακοίνωση· στο πως ήταν δυνατόν η  γυναίκα του Ελισσάβετ,  υπέργηρη και στείρα ούσα καθ΄όλο της το βίο, να μείνει στα στερνά της έγκυος και μάλιστα μοναχή της. «Εξ αγίου Πνεύματος» είχε διευκρινίσει  τότε ο εξ ουρανού απεσταλμένος και τον τιμώρησε  για την απιστία του να χάσει τη ομιλία του μέχρι να γεννηθεί το παιδί  το οποίο εντέλλεται να  το βγάλει Ιωάννη… «και εξελθών δε ούκ ηδύνατο λαλήσαι αυτοίς και αυτός ήν διανεύων αυτοίς και διέμενε βωβός».
Ο δυστυχής Ζαχαρίας πλήρωσε  την ελευθερία του λόγου του με το να μείνει βουβός και να συνεννοείται με νεύματα. Αυτή η τιμωρία σε κάθε άρνηση, σε κάθε ανθρώπινη ένσταση που επιφέρει την μάχαιρα της υποταγής  δηλώνεται πολλάκις στις Ιερές Γραφές. Θυμάται κανείς τη γενοκτονία  του κατακλυσμού του Νώε και την εξόντωση των Σοδόμων και Γομόρων με κύριο δείγμα την απλή περιέργεια της γυναίκας του Λώτ. 
 Ένας άπιστος, μεταφορικά και κακόβουλα θα διέβλεπε την προώθηση της “μιάς  και μόνο συγκεντρωτικής αρχής”, ενώ τη φωνή της αρχαίας εκκλησίας του Δήμου και της ελεύθερης σκέψης να πρέπει  να έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Ιδιαίτερα σε έναν  ανώριμο λαό.  Ίσως όμως  πραγματικά αυτή η πολυφωνία  και η ανεξέλεγκτη αφύπνιση των ατομικών ενστίκτων στα “ατομικά θέλω” του ανθρώπου, να επέφερε  και το σημερινό κατάντημα. Ένας νόμος του Δράκοντα  πιθανόν  σοφά να απέδιδε τα του Καίσαρος τώ Καίσαρι.

Βοηθήματα
1 ) “Ιερά Γραφή”, Εκδ. Ζωή
2 ) “Καινή Διαθήκη”, Εκδ. Σωτήρ
4 )  Σ. Αγουρίδη: “Δοκίμια στις Ρίζες του Χριστιανισμού”, Εκδ. Έννοια
5)  Γ. Κορδάτου: “Αρχαίες Θρησκείες και Χριστιανισμός”, Εκδ. Μπουκουμάνη
6) Ερ. Φρόμ: “Και ως θεοί Έσεσθε”, Μπουκουμάνη.