Η κατάπτωση των αξιών είναι μακρόχρονη διαδικασία και ύπουλη. Έχει συνειδητούς εκτελεστές με θώκους υψηλούς και ιδανικά χαμερπή. Έχει στρατιές συνενόχων και ταυτόχρονα θυμάτων, όλους εμάς τους πολλούς, τους ανυποψίαστους θύτες του καλού και θύματα του κακού μας εαυτού...

 

 

Η “καταραμένη γενιά” 

 

Η κατάπτωση των αξιών είναι μακρόχρονη διαδικασία και ύπουλη. Έχει συνειδητούς εκτελεστές με θώκους υψηλούς και ιδανικά χαμερπή. Έχει στρατιές συνενόχων και ταυτόχρονα θυμάτων, όλους εμάς τους πολλούς, τους ανυποψίαστους θύτες του καλού και θύματα του κακού μας εαυτού.

      Για να στερήσεις τις υψηλές αξίες-πρότυπα από έναν λαό που μεγαλούργησε στο διάβα των αιώνων βασιζόμενος και ωθούμενος από αυτές, χρειάζεσαι τα πανίσχυρα όπλα της πλύσεως εγκεφάλων και της προβολής και καθιερώσεως αρνητικών προτύπων και ποταπών ιδεωδών. Πρέπει να εκμαυλίσεις μιά-δυό γενιές που θα τσιμπήσουν τα δολώματα των γυαλιστερών τίποτα και θα σου ετοιμάσουν τις αυριανές, τις απαλλαγμένες από ηθικά βαρίδια και ιδεολογικές αντιστάσεις. Σου χρειάζεται κυρίως η μαγιά μιάς χαλασμένης γενιάς. Και για την Ελλάδα αυτή η γενιά υπήρξε η δική μου. Η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Η καταραμένη γενιά που όρμησε στο φως της Ιστορίας φωνάζοντας «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» και κατέληξε να μουσκέψει το μπαρούτι της με ουίσκι και κόκα-κόλα.

 

Τι έφταιξε; Πολλά, μα κύρια το χαζοκούτι που λέγεται τηλεόραση κι επαλήθευσε την προφητεία του πατρο-Κοσμά του Αιτωλού: «Θα έρθει καιρός που ο διάβολος θα μιλά στούς ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους και τα κέρατά του θα βγαίνουν απ’ τα κεραμίδια». Στις μέρες μας ο τηλεοπτικός Μεμφιστοφελής σε εκλέγει και βουλευτή, σε κάνει κι υπουργό και πρωθυπουργό, αρκεί να του πουλήσεις την ψυχή σου. Σε αυτόν και στους άλλους πίσω από αυτόν, κερασφόρους ανθρωποσυλλέκτες.

      Μεσ’ από το χαζοκούτι, λοιπόν, μπήχτηκε σιγά-σιγά στα μυαλά και τις ψυχές μας το πρότυπο του σύγχρονου Νεοέλληνα. Του «ιν», του «τρέντυ», του ούφο. Αυτού που πρέπει να φιλήσει κατουρημένες ποδιές για μιά θέση στο Δημόσιο. Που πρέπει να διαθέτει τουλάχιστον εφτά πιστωτικές κάρτες και οι ετικέτες στα ρούχα του να φαίνονται. Αυτού που μπαίνει στην έκθεση αυτοκινήτων και το πρώτο που ρωτάει είναι: «πόσα άλογα έχει»; Που θεωρεί τον εαυτό του κόπανο αν δεν έχει κερατώσει την ή τον σύντροφό του. Που αγοράζει ρούχα, παιχνίδια και βιβλία για τα παιδιά του, όχι μετά από έρευνα και επιλογή, αλλά μετά από εντολή της πανίσχυρης διαφήμισης (βλέπε Χάρι Πότερ, βιντεοπαιχνίδια κλπ.). Που φωνάζει για την ακρίβεια, αλλά αγοράζει μόνο το επώνυμο ζυμαρικό των 80 λεπτών, λες και το άλλο των 30 δεν φτιάχνεται από το ίδιο σιμιγδάλι. Που ξημεροβραδυάζεται με τις «ηθικοπλαστικές» εκπομπές που θα λερώσουν ότι ωραίο υπάρχει στην ψυχή του, αλλά θά ‘χει την άλλη μέρα θέμα για συζήτηση στη δουλειά: «ο άντρας μου τά ‘φτιαξε με τη μάνα μου κι εγώ με τον συμμαθητή του γιού μου».

      Όλα αυτά, βέβαια, δεν έγιναν τυχαία. Τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. ελέγχονται από συγκεκριμμένα επιχειρηματικά συμφέροντα των οποίων οι σχέσεις με τα παγκόσμια κέντρα της παγκοσμιοποίησης και απο-εθνοποίησης είναι έκδηλες. Αρκεί να θυμηθεί κανείς πόσο λυσσαλέα χτυπούσε επί χρόνια τον Τάσσο Παπαδόπουλο το θεωρούμενο ως ναυαρχίδα του ελληνικού Τύπου συγκρότημα. Το ίδιο που οργάνωνε ομιλίες στην κυρία Ρεπούση και εξέδωσε το ανιστόρητο βιβλίο της. Το ίδιο που μέσω του τηλεοπτικού του σταθμού και των εφημερίδων του προσπαθεί να πείσει τους Έλληνες ότι είναι ρατσιστές επειδή-έστω και καθυστερημένα-άρχισαν ν’ αναρωτιούνται: «ρε παιδιά, πόση ακόμα Ασία και Αφρική χωράει αυτός ο τόπος»;

 

 Αισθάνομαι υποχρεωμένος, με συντριβή να ζητήσω συγνώμη από τους νεώτερους Έλληνες, γιατί η γενιά μου, η υπερτιμημένη, πολυθρύλητη και καταστροφική γενιά του Πολυτεχνείου δεν στάθηκε ως όφειλε, έναντι της Πατρίδας και των επόμενων γενεών. Ακόμα κι όσοι από εμάς βλέπουμε τον επερχόμενο όλεθρο και δεν υποστείλαμε ποτέ τις σημαίες, σταθήκαμε μικροί και λίγοι ν’ αφυπνίσουμε, να διδάξουμε, να συνεγείρουμε, ν’ αποτρέψουμε. Δεν μάθαμε στα παιδιά μας να κλείνουν την τηλεόραση και ν’ ανοίγουν το βιβλίο. Δεν κάναμε ποτέ εμείς κατάληψη σ’ ένα σχολείο για να μη διδαχθεί το ανθελληνικό βιβλίο της κυρίας Ρεπούση. Δεν κάναμε ποτέ λαμπόγυαλο ένα μαγαζί παιχνιδιών που πουλούσε ομοιώματα κομμένων δαχτύλων μέσα σε διαφανή βαζάκια. Δεν γίναμε για τα παιδιά μας όσα οι γονείς μας ήταν για μας. Αντίθετα, αφεθήκαμε να γίνουμε το χαλί που πάνω του πατούν οι δηλητηριαστές των παιδικών ψυχών, οι εχθροί του κατ’ εικόνα και ομοίωση Ανθρώπου, οι ορκισμένοι εχθροί του λαού μας που κάποτε φώτισε την ανθρωπότητα και δίδαξε Αρετή και Αρμονία.

 

 Έστω και τώρα, στο παρα-πέντε του χαμού μας, δεν είναι αργά να πατήσουμε φρένο στον εθνικό και ατομικό μας κατήφορο. Ας αρχίσουμε κλείνοντας την τηλεόραση και παίρνοντας στα χέρια μας τον εξορισμένο από τα σχολειά μας Κωστή Παλαμά, να διαβάσουμε στα παιδιά μας:


Και μην έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί

να κατρακυλήσεις πιο βαθειά στου Κακού τη σκάλα,

για τ’ ανέβασμα ξανά που σε καλεί

θα αιστανθής να σου φυτρώσουν, ώ χαρά!

Τα φτερά,

τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!

 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 268 guests και κανένα μέλος