Όσοι γονείς έχουν μικρά παιδιά, έχουν ζήσει αμέτρητες φορές την εικόνα που θα περιγράψω. Νυκτερινές συνήθως ώρες, οι αναπόφευκτες παιδικές ιώσεις προκαλούν τις γνωστές ασκήσεις ετοιμότητας «σε τρία λεπτά ντυμένοι, με τα όπλα στο πεδίο ασκήσεων, τρέχουμε τώρα, τρέχουμε ...». Για τους κατοίκους της νοτιοανατολικής Αττικής ένας ο προορισμός, ο πιο κοντινός: Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας-Βενιζέλειο Παιδιατρικό.

Όταν ακόμα ήμουν «στραβόγιαννο» γονιός, στο πρώτο παιδάκι, ένας φίλος μού σφύριξε: «Δεν είναι ανάγκη με το παραμικρό να τρέχετε στο Παίδων. Υπάρχει και το παιδιατρικό στο Ασκληπιείο. Εμάς μας έχει σώσει πολλές φορές». Επέπρωτο να σώσει κι εμάς πολλές φορές. Τουλάχιστον σε όσα αφορούσαν στις γνωστές παιδικές περιπέτειες υγείας, το Βενιζέλειο ήταν επί σειρά ετών η φιλόξενη αγκαλιά και καταφυγή για τον τρελαμένο από την αγωνία του γονιό των λεγόμενων νοτίων προαστείων. Πάντοτε ετοιμοπόλεμο, ήταν το μόνο τμήμα του Ασκληπιείου, εκτός από το ορθοπεδικό, που εφημέρευε καθημερινά επί 24ώρου βάσεως.

Χάρη σε κάποιες πολύ πεισματάρες κυρίες, ιατρούς της παλαιάς, που λέμε, σχολής, το πανάξια περίφημο «Ιατρείο Παιδικού Άσθματος» του Βενιζέλειου καταξιώθηκε όχι μόνο επιστημονικά, αλλά και στην ευγνωμοσύνη των γονιών που είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά τι θα πει νοσηλευτική ευσυνειδησία και αυταπάρνηση, όχι μόνο των ιατρών, αλλά και των αδελφών νοσοκόμων. Κυρία Παπαδάκου, κυρία Ζήβα, αν τυχόν έρθει στα χέρια σας αυτή η εφημερίδα, σας ευχαριστώ από βάθους καρδιάς για την προσφορά σας κυρίες μου, εσάς και τις κατά καιρούς συνεργάτιδες και συνεργάτες σας. Ποτέ δεν αισθάνθηκα στο Βενιζέλειο, τη συνήθη παγωμάρα που προκαλεί η είσοδος σ’ ένα νοσοκομείο.

Χρειάστηκε πριν λίγες μέρες να τρέξουμε πάλι στο Βενιζέλειο, νύχτα ως συνήθως. Ένοιωσα το ίδιο συναίσθημα με τον ξενιτεμένο που επιστρέφει μετά από χρόνια στο χωριό του, με την ανυπόμονη εικόνα της ζωής στη θύμηση και βρίσκει την ερήμωση. Ο τυφώνας «Τζέφρυ» είχε χτυπήσει και το Βενιζέλειο με τα παρατρεχάμενα στοιχειά Ξυνογιαννακοπούλου, Λοβέρδο και τους διακοσμητικούς διοικητές που διαδέχθηκαν αναξιοκρατικότατα τον αγωνιστή Ηρακλή Καραγεώργο.

Δεν είχε γενική εφημερία το νοσοκομείο εκείνη τη νύχτα. Ο νεαρούλης που έκανε βάρδια σεκιούριτι στην ανοιχτή πύλη κάτι πήγε να μου πει καθώς περνούσα, αλλά άργησε. Πλησιάζοντας στο Βενιζέλειο ένοιωθα ένα σφίξιμο στην καρδιά και μού ‘ρθε εκείνο το παλιό τραγουδάκι «Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά ...». Στρίβω στην πίσω πλευρά τής κλινικής, σκεφτόμουνα «θα βρω να παρκάρω;» ...έκπληξη! Εκεί που γινόταν ο καλός χαμός από αυτοκίνητα επισκεπτών κάτω από τους ευκαλύπτους στη μάντρα, αλυσσίδες όσο έφτανε το μάτι μου μέχρι κάτω στα εξωτερικά ιατρεία. Τρία αυτοκίνητα μόνο, εκεί που παρκάρει συνήθως το προσωπικό της κλινικής, πάνω στο φαρδύ πεζοδρόμιο της πίσω εισόδου. Μουδιάσαμε, μας ζώσανε τα φίδια. Μπήκαμε μέσα, άκρα ησυχία, ούτε γονείς, ούτε νοσοκόμες να πηγαινοέρχονται, ούτε παραπονεμένες παιδικές φωνούλες, νέκρα.

Μιά νοσοκόμα μόνο, εμφανέστατα έκπληκτη που μας έβλεπε, πήγε και ξύπνησε στον πάνω όροφο την ασκουμένη παιδίατρο της 24ωρης βάρδιας. Κατέβηκε αμέσως η κοπέλα, πρόθυμη, ευγενέστατη, ο γιατρός αναδύθηκε αστραπιαία μέσα από τον κουρασμένο άνθρωπο, εξέτασε το παιδί, με χαμόγελο, στοργικά, εύγε της. Απάντησαν πρόθυμα και στις εύλογες απορίες μας για την ερήμωση. Μόνο στις γενικές εφημερίες θα δέχεται περιστατικά και πέραν του πρωϊνού ωραρίου το Βενιζέλειο. Ρώτησα τη νοσοκόμα για τις αλυσσίδες. Εντολή διοικητού για να παρκάρουν άνετα τ’ αυτοκίνητα του προσωπικού.

-Μα κι εδώ; στο παιδιατρικό; Κι αν έχει μόνο έναν συνοδό το παιδάκι, τον οδηγό του αυτοκινήτου; Πως θα παρατήσει το αυτοκίνητο στη μέση του δρόμου; Ή πρέπει να έρχεται με το άρρωστο παιδί στην αγκαλιά, από τριακόσια μέτρα μακριά που είναι το πάρκινγκ επισκεπτών;

Κούνησε μ’ ένα θλιμμένο χαμόγελο το κεφάλι της, δεν είπε τίποτε και τά ‘πε όλα. Πως να σχολιάσει η γυναίκα την παντοδύναμη ανθρώπινη βλακεία, την ακατανίκητη;

Τουλάχιστον ο απόστρατος λιμενικός με το μπεγλέρι, που η Ξυνογιαννακοπούλου τοποθέτησε εκόντα-άκοντα στη θέση του διοικητή των έργων Ηρακλή Καραγεώργου, δεν έφτιαξε τίποτε ο άνθρωπος, αλλά σε γενικές γραμμές δεν χάλασε κάτι. Τούτος εδώ ο τωρινός, ο «αντι-παρκαδόρος» με τις αλυσσίδες, δείχνει να μην γνωρίζει ότι αν δεν θέλεις, ή δεν μπορείς λόγω ανωτέρας βίας να φτιάξεις κάτι, τουλάχιστον δεν χαλάς αυτά που άλλοι έφτιαξαν και τα βρήκες.

Σε όλη την Ελλάδα η απαξίωση της Δημόσιας υγείας, που ξεκίνησε επί ημερών του πρωθυπουργού του ιδιωτικού κεφαλαίου, Κώστα Σημίτη, και επελαύνει από εποχής Γιωργάκη και εντεύθεν, είναι λογικό ότι χρειάζεται διοικητές νοσοκομείων μιάς εντελώς συγκεκριμμένης ποιότητας. Έχουν μείνει ν’ αγωνίζονται με αυταπάρνηση, μόνοι κι εγκαταλελειμμένοι οι γιατροί και το ηρωϊκό νοσηλευτικό προσωπικό. Και θα πρέπει να είναι κάποιος διακεκριμμένα βλαξ και αγνώμων, για να μην αναγνωρίζει ότι ο καθημερινός αγώνας των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία υπερβαίνει κατά πολύ την εύλογη εργασιακή αυτοσυντήρηση.