Αυτές τις εβδομάδες, παρακολουθούμε σιωπηροί και άπραγοι τα γύρω μας τεκταινόμενα. Οι εξουσίες αγκαλιασμένες έχουν πιάσει το χορό πάνω στο κουφάρι του έθνους. Οι εξουσίες, που είναι βαλμένες από εμάς να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον: η Πολιτική εξουσία και η Δημοσιογραφία. Αυτές είναι που τώρα γελούν σε βάρος μας καρπούμενες την καπιταλιστική υπεραξία εναντίον της οποίας κόπτονται σε μαρξιστικές κορώνες.

Εκείνο που πάντα με ενοχλούσε είναι το ντύμα της “λεοντής”. Το να είσαι λιοντάρι κακό, να δείχνεις τα δόντια σου τα σουβλερά, - που δεν είναι δολερά - δεν με νοιάζει. Σε βλέπω και ξέρω τι είσαι. Είσαι αυτός που καλούμαι να αντιπαλαίσω: ο εχθρός των συμφερόντων μου.
Το να μου κάνεις όμως το δημοκράτη, το δημοκράτη που θέλει να είναι στο πλευρό του προλετάριου, στον αδικημένο του “Ξανθόπουλου”, να κάνεις τον από τη φτώχεια μεγαλωμένο και να με πλησιάζεις να μου ανοίγεις την καρδιά μου, να την λεηλατείς και να τη δηώνεις είναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Θυμάμαι κάποιο έργο κινηματογραφικό με τον Κούρκουλο στις δόξες του. Απόφοιτος φυλακών, δραπέτης της ποινικής δικαιοσύνης σε μόνιμη βάση, ξαναέρχεται στην αγορά της παρανομίας με νέες ιδέες. Τώρα δεν ληστεύει μαγαζιά και τράπεζες. Ληστεύει τις ψυχές των απομάχων της ζωής, αρπάζοντας με απάτη συντάξεις και κομποδέματα από μετανάστες, αποταμιεύματα μιάς εστερημένης ζωής πουλώντας και υποσχόμενος απραγματοποίητες ελπίδες: Ύπουλα χτυπήματα στον ανήμπορο και στον ανίσχυρο.
Κάθε επικίνδυνη υπέρβαση των ορίων, μέσα στα οποία επιτρέπεται να κινείται ο άνθρωπος, αποτελεί Ύβρη και η υπέρβαση, απαιτεί Κάθαρση και Νέμεση. Όταν ο άνθρωπος υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα, μεθυσμένος από την ομορφιά, εξυπνάδα και δύναμή του, αποτελεί πρόκληση. Η Νέμεση δεν είναι η εκδίκηση, η σκληρότητα, αλλά η επιβολή του νόμου, που ρυθμίζει την ανθρώπινη και κοσμική ζωή, την σχέση του βίου μας.
Όπως έγραφε παλιότερα χρόνια, ο Μανώλης Ανδρόνικος στις επιφυλίδες του “Βήματος” αντίδοτο στην Ύβρη, είναι η αυτογνωσία και όπου αυτή δεν έχει χαθεί, οδηγεί στην τελείωση του Σωκράτη.

Είναι αλήθεια, γράφει ο νομπελίστας Ελίας Κανέτι, ότι η επιθυμία για αυτοσυντήρηση και επιβίωση, οργανώνουν ένα θεμέλιο εξουσίας . «Δεν θέλουμε μόνο να υπάρχουμε. Θέλουμε να υπάρχομε όταν οι άλλοι δεν θα υπάρχουν. Και έτσι αν καταφέρεις να συμπαρασύρεις τη “μάζα” έστω και απατηλά και να ταυτιστείς μαζί της, τότε νομιμοποιείς την ολοκληρωτική σου κυριαρχία».

Σήμερα Κεφάλαιο και Πολιτική, ταυτισμένες πάνω από τον ίδιο παρονομαστή με τη μεγαλο-δημοσιογραφία, πουλούν φούμαρα περί αγώνων υπέρ του δικαίου, αγοράζοντας τις συνειδήσεις και τις ελπίδες του ταλαιπωρημένου. Μαζί στον αγώνα, το σύνθημα τους, αλλά μοναχός εσύ στη θανή.
«Και όσο ο νους και αν τυραννιέται
Άσπρη μέρα δεν θυμιέται»
Τι φταίει τελικά; αναρωτιέται ο ποιητής.
«Φταίει το ζαβό το ριζικό μας;
Φταίει ο Θεός που μας μισεί». Και καταλήγει αποφθεγματικά ο Βάρναλης: μάλλον «φταίει το κεφάλι το δικό μας»· και η ευπιστία μας, θα έλεγα εγώ, στα κελεύσματα των σειρήνων που μας τριγυρίζουν.

Μέσα στον αγώνα για την εξοικονόμηση του καθημερινού σιτηρεσίου, άκομψα και προκλητικά ακούγονται τα εκατομμύρια που χορεύουν ασύστολα, στα θυλάκια των παντός είδους «επιβητόρων» μας. Και έρχεται και η επωδός, μέσα στην εξακολουθητική επιζήτηση της δικής μας γι’ αυτούς κατανόησης και συμπόνιας. «Εγώ -λένε - από το μηδέν άρχισα και με τον κόπο μου τα κέρδισα».
Μα προσωπικά εγώ δεν γνώρισα κανένα να βγάζει εκατομμύρια από τον κόπο τον δικό του. Όσους με εκατομμύρια γνώρισα, τα λεφτά τους τα έβγαλαν με το κόπο και με τον ιδρώτα και με την εκμετάλλευση των άλλων. Και καλό είναι κάποτε να σταματήσει αυτό το παραμύθι.

Μα πάλι, και γιατί να σταματήσει αφού πάντοτε συμπονετικοί άνθρωποι θα υπάρχουν που θα τα καταπίνουν αλλά και κύνες, δηλαδή σκυλιά που θα γλείφουν και που θα τρέφονται από τα απομεινάρια του τραπεζιού των κυρίων τους.
γιάννης κορναράκης του μάνθου


–––––––––
Βοηθήματα που χρησιμοποίησα:
1) “Αφιέρωμα στον Κ.Βάρναλη”. Νέα Εστία, 1927.
2) Ε. Κανέτι. “Μάζα και Εξουσία” Εκδ. Ηριδανός.