Έπρεπε ίσως ν’ ακολουθήσω την σοφή συμβουλή του φίλου Κώστα Βενετσάνου, του αρθρογράφου-προμαχώνα της «Εβδόμης»: «Μη γράφεις όταν είσαι οργισμένος». Ας με συγχωρέσει που δεν το κάνω τώρα κι ελπίζω να με συγχωρέσετε κι εσείς φίλοι αναγνώστες, γιατί σπασμένα βγαίνουν τα λόγια μου από τη μαύρη κείνη Τρίτη, 1η του Μάρτη, όταν κάποια από τα ημεδαπά κι αλλοδαπά, ανθρωπόμορφα σκουπίδια που βρωμίζουν την Ελλάδα, δολοφόνησαν δυό νέους μας· δυό παιδιά μας.

Άκουσα και κράτησα μόνη, στεγνή την είδηση. Και ύστερα σκέφτηκα ότι το ελάχιστο που όφειλα στη μνήμη των δύο παλληκαριών και στον δικό μου αυτοσεβασμό, ήταν να μην παρακολουθήσω ούτε δευτερόλεπτο τις γνωστές αναλύσεις και γνωματεύσεις των πάμπολλων «εμπειρογνωμόνων», πολιτικών, δημοσιογράφων και άλλων πάνσοφων, που πάντοτε ύστερα από κρούσματα αστυνομικής βίας ή δολοφονικών επιθέσεων κατά αστυνομικών, παίρνουν σβάρνα τα κανάλια με την περσινή κασέτα της σοφίας τους.

Τι να κάτσω ν’ ακούσω πάλι; Ότι φταίει η ελλιπής εκπαίδευση, τα ληγμένα γιλέκα,   ο κακός φωτισμός του δρόμου, ή μήπως η ώρα η κακιά; Ποιόν Έλληνα, πλην των μεγαλο-λωποδυτών, προστατεύει αυτή η γελοιογραφία κράτους, για να προστατεύσει και τους αναλώσιμους που τους στέλνει κινούμενους στόχους, να προστατεύουν όλους εμάς τους άλλους, τους «φιλήσυχους πολίτες», έναντι της δελεαστικότατης ανταμοιβής των 700 ευρώ το μήνα, αν δεν είναι και πολλά όσα λέω.

Δεν ήμουν ποτέ «φιλήσυχος πολίτης», δαιμονίζομαι όταν ακούω αυτή την γελοία έκφραση κι όποιος με αποκαλέσει έτσι με προσβάλει θανάσιμα. Κατανοώ, βεβαίως, πόσο μεγάλη ανακούφιση θα ήταν για τους εκάστοτε επιβήτορες και άρπαγες της Ελλάδος, μιά ιδεώδης κοινωνία «φιλήσυχων», έλα όμως που η παθολογική τηλεθέαση, δεν έχει καταφέρει ακόμα να μετατρέψει εντελώς την Ελλάδα σε Αυνανιστάν.

Ερωτώ, λοιπόν, κύριε «καθηγητά», εγώ ο εκ πεποιθήσεως «κακός μαθητής»: Μήπως εκτός από τα γιλέκα και «το κακό το ριζικό μας», που λέει κι ο Βάρναλης στους «Μοιραίους» του, φταίει λιγουλάκι και η εσκεμμένη αφροντισιά των κυβερνήσεων της τελευταίας 20ετίας και βάλε, που άφησαν την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι;

Μήπως γνωρίζετε πού κατέληξε ένα μεγάλο μέρος από  τα 6 εκατομμύρια «καλάσνικοφ ΑΚ 47», που υπήρχαν στο αλβανικό εργοστάσιο κατασκευής τους και σε αποθήκες, όταν λαφυραγωγήθηκαν μετά την πτώση του καθεστώτος Ραμίζ Αλία; Μήπως κύριε «καθηγητά» δεν φταίει μόνο η αστυνομία, η διαχρονικά αφασιακή πολιτική ηγεσία της και η  συνήθως παρά φύσιν «φυσική ηγεσία» της, αλλά όλοι εμείς τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων που μαστουρώνουμε τηλεοπτικώς, για να βλέπουμε μπλε και πράσινα συννεφάκια και καταντήσαμε «φιλήσυχα» στρουμφάκια και γιουσουφάκια, δίνοντας σε κάθε υψηλά ή χαμηλά ιστάμενο κάθαρμα, το μήνυμα ότι μπορούν εύκολα να μας κάνουν ό,τι θέλουν, μ’ ένα νόμο, ή μ’ ένα καλάσνικοφ;

Μήπως κύριε ειδήμονα ξεχάσατε να μας πείτε ότι οι σφαίρες που πήραν τη ζωή από τους δύο αστυνομικούς της «ΔΙΑΣ», έπληξαν στην πραγματικότητα διαμπερώς όλους τους Έλληνες, με μεγάλη πύλη εισόδου και τεράστια εξόδου, ασχέτως αν πολλοί από εμάς δεν το συνειδητοποιούμε ακόμα; Μήπως, όλως τυχαίως, παραλείψατε να αρχίσετε και να τελειώσετε την βαθυστόχαστη ανάλυσή σας, με την επισήμανση ότι ο νέος αστυνομικός είναι ο γιός, ή το κορίτσι τών γειτόνων μας; Μήπως κύριε αναλυτά μου να φοβάμαι ότι θα καεί και πάλι η Αθήνα από εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπως τότε που ένας ένστολος βλαμμένος, ένας από τους βλαμμένους που υπάρχουν σε κάθε εργασιακό χώρο, σκότωσε έναν δεκαπεντάχρονο; Κι εσείς κύριε «προοδευτικέ» μου, να περιμένω ίσως ότι σε επίρρωση της κοινωνικής και αμφιδίκαιης ευαισθησίας σας θα προτρέψετε τους πολίτες να βγουν στους δρόμους και να διαδηλώσουν την αγανάκτηση και την οργή τους για την δολοφονία ενός 22χρονου κι ενός 23χρονου παιδιού; Μάλλον θα προτιμούσατε να κάνετε χαρακίρι.

Αλλά συγνώμη, ξέχασα, ήταν «μπάτσοι». Τι θα λέγατε λοιπόν, να προτείναμε στην κυβέρνηση να διατάξει όλους τους «μπάτσους» της χώρας να παραμείνουν μιά ολόκληρη μέρα κλεισμένοι μέσα και να μη βγούνε ό,τι και να γίνει; Νομίζω ότι θα αρκούσε μιά μέρα πλήρους αστυνομικής ανυπαρξίας για να καταλάβει η στερεότυπη αριστεροσύνη σας, κύριε «προοδευτικέ» μου, ότι το στερεότυπο «μπάτσος», αφορά σε ένα πολύ μικρό και ζημιάρικο ποσοστό των 60.000 ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ εργαζομένων της ΕΛ.ΑΣ., τους οποίους κάθε Έλλην που δεν έχει «αϊ-κιού» ραδικιού και ψυχή κουνουπιδιού, πρέπει να τιμά και να σέβεται, όπως ακριβώς κάθε εργαζόμενο, ιδιαίτερα κάποιον που οι περισσότεροί μας δεν θα θέλαμε να ‘μαστε ούτε ψύλλοι στον κόρφο του.

Κοπιάστε, όλοι εσείς οι γνωμοδότες μαϊντανοί να χτυπήσετε τις πόρτες δυό σπιτιών για να διαπιστώσετε πόση αξία έχουν οι γνωματεύσεις σας.

Μπείτε σ’ αυτά τα δυό χαροκαμένα σπίτια, δείτε ότι είναι ίδια κι απαράλλαχτα με τα περισσότερα, τίμια ελληνικά σπίτια, χτισμένα με αγάπη, ιδρώτα κι αγωνία δυό ανθρώπων για τα παιδιά τους. Για τα παιδιά τους ρε, καταλαβαίνετε; Κι αν νομίζετε ότι μέσα στην κιβωτό της άπειρης σοφίας σας υπάρχουν και δυό λόγια απλά κι ανθρώπινα, τότε πείτε τα στους γονείς του Γιάννη Ευαγγελινέλη και του Γιώργου Σκυλογιάννη. Αλλιώς, βγάλτε το σκασμό.

Έχεις δίκιο, φίλε Κώστα Βενετσάνε. Δεν πρέπει να γράφω θυμωμένος. Αλλά μήπως θέλω τώρα να γράφω; Να πυροβολήσω θέλω.