Πάλι με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών άρχισε το πατριωτικό κλαψούρισμα της επαρχίας: «Βάζετε κανόνες στην εκπαίδευση, χαμηλώνετε τις βάσεις και εμάς “τους εμπόρους της αγοράς”, δεν μας υπολογίζετε». Πραγματικά, αλαζονική και τραγελαφική απαίτηση, όταν μιλάμε για την παιδεία και για την επιβίωση του έθνους.

Μου κάνει εντύπωση, πως όλα αυτά λέγονται τόσο ψυχρά και ακούγονται σαν κάτι το φυσιολογικό. Δηλαδή εδώ μιλάμε για εμπορικές απώλειες, για χάσιμο πελάτη και ο πελάτης είναι ο σπουδαστής, ο απροστάτευτος και η οικονομικά εξαθλιωμένη οικογένειά του, από τα δαπανηρά αλλά δυστυχώς απαραίτητα φροντιστήρια, δημιουργήματα και αυτά του κρατικού σχεδιασμού και της ψηφοθηρικής σκοπιμότητας. Το πρόβλημα της ψυχής του σπουδαστή, που πέτυχε ή δεν πέτυχε, δεν μας άγγιξε. Αν απέτυχε, με μια πρόχειρη απάντηση, «Του χρόνου, προσπάθησε ξανά» απαλλασσόμαστε από τις ευθύνες μας, τον ξεφορτωνόμαστε και ξαναγυρίζουμε, στο “τι έχασε η επαρχία”, που πουλάει ψήφο και τηλεθέαση.

Αν πάλι ο νέος ή η νέα πέτυχε, ίσως θα πρέπει να μετακομίσει σε επαρχιακή πόλη, μακρυά από τον τόπο της μόνιμης κατοικίας του. Εκεί φτάνει απροστάτευτος, στο λαίμαργο μάτι της Περιφέρειας που πρέπει να τραφεί με νεανικές σάρκες, σαν ύστατη προσφορά του τοπικού “Βολευτή”. Πιο πάνω, έγραψα για το οικονομικά εξαθλιωμένο βαλάντιο του γονιού, μισθοσυντήρητου κατά πλειονότητα. (Οι άλλες κατηγορίες βαλαντίων έχουν πρόσβαση εύκολη στην “Εσπερία”, δηλαδή στο Εξωτερικό για τα παιδιά τους). Εκείνου του μισθοσυντήρητου που προσπαθεί κόβοντας από δω κι από κει, έξοδα περιττά και βασικά, αλλά και με δάνειο ενίοτε, να δώσει συνέχεια στις σπουδές του παιδιού του. Μερικές φορές, δεν μπορεί , δεν τα καταφέρνει και διακόπτει το αρχινισμένο όνειρο.

Γιατί όλα αυτά; Γιατί η Ελληνική πολιτεία, δεν φρόντισε, όπως όλα τα πανεπιστήμια του εξωτερικού (ιδέ, επιτυχημένες καμπάνιες Βρεττανικών πανεπιστημίων, μέσω του ομώνυμου Συμβουλίου, αλλά και άλλων ιδρυμάτων) δεν φρόντισε, επαναλαμβάνω, να έχει εστίες φοιτητικές και κατάλληλα ελεγχόμενα καταλύματα.

Θα μου πείτε μεγάλο το κόστος και όσα έφτιαξε από αυτά, τι κατάφερε; Σκόνταψε στην ψευτοκουλτούρα του ψευτοδημοκράτη ανεπρόκοπου φοιτητή, ο οποίος νέμεται χώρους οι οποίοι φτιάχτηκαν για τους φρόνιμους και επιμελείς, που τελικά μένουν απέξω. Τα είχε πει αυτά εκείνος ο Τρίτσης, «Υπάρχει ένα όριο ανοχής σε όλα» αλλά τον ονομάτισαν “σκουριασμένο”.

Πρόταση λοιπόν και όχι πρωτότυπη.

Τα τουριστικά γραφεία εξωτερικού, επιλέγουν για την Ελλάδα καταλύματα ενδιαίτησης, ή πιο απλά: Δωμάτια και μικρά επιπλωμένα διαμερίσματα με καθορισμένες προδιαγραφές και ελεγχόμενες παροχές υπηρεσιών για τους πελάτες τους, με βάση το μικρότερο κόστος, την ποιότητα και τη σχολαστική τήρηση των συμφωνηθέντων. Το Ελληνικό κράτος αν θέλει να δείξει τον πρέποντα σεβασμό, προς όλες τις πλευρές, να μιμηθεί αυτό το πρόγραμμα: «Θέλω τόσα διαμερίσματα και δωμάτια, αυτών των προδιαγραφών, με αυτό το ανώτατο κόστος που θα τα προτείνω για ενοικίαση στους φοιτητές μου».

Γιατί δεν το κάνει, τι φοβάται; Πότε τέλος πάντων θα ταυτιστεί η φωνή του κράτους με τη φωνή του πολίτη, και με τα συμφέροντα του έθνους σε υπέρβαση της κομματικής ψήφου;