Πρωί – πρωί – είχε εφημερία – με «ιδία μέσα» και με σοβαρότατα προβλήματα υγείας (οξεία παγκρεατίτιδα διέγνωσαν) κατέφθασα στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών.

Άνοιξε η πόρτα του αυτοκινήτου μου… έσπευσε η υπηρεσία ασφαλείας,

- Χρειάζεσθε φορείο;

- Όχι...

- Ένα καροτσάκι, λοιπόν. Περιμένετε ένα λεπτό.

Το «ένα λεπτό» ήταν σχήμα λόγου. Πρωτού παρέλθει, είχε σπεύσει ο τραυματιοφορέας, που με βοήθησε να κάτσω. Τροχάδην με οδήγησε στο «Παθολογικό».

- Καλημέρα, καλή χρονιά…

- Τι έχουμε εδώ; Ξαπλώστε.

Πρώτες εξετάσεις, συμπλήρωση χαρτιών με τη συνοδό και να πάλι ο τραυματιοφορέας με το καροτσάκι και τα παραμεμπτικά:

Αξονικές, υπέρηχο, ακτινολογικό. Με ταχύτητα, χωρίς υπερβολή, αμερικανικών ταινιών.

Όχι απλά με ευσυνειδησία, αλλά με ζήλο, με κέφι από τον τραυματιοφορέα και την νοσοκόμα, μέχρι το γιατρό.

Κι ήταν γιορτινή μέρα, που κάποιοι θα «βλαστήμαγαν» γιατί είχαν «υπηρεσία»!

Άθελά μου, παρ’ όλους τους πόνους μου σκέφθηκα:

Δεν είναι δυνατόν να εννοούσε αυτούς τους ανθρώπους ο Πάγκαλος όταν αναφερόταν σε «κοπρίτες»!

Όταν εργάζονται ευσυνείδητοι άνθρωποι στο «δημόσιο», αυτό λειτουργεί θαυμάσια. Έμπνευση χρειάζεται και ήθος.

Σε ποιά ιδιωτική κλινική θα μου παρείχαν καλύτερες ιατρικές υπηρεσίας, αφού θα με «έγδερναν», βεβαίως.