Το 1970 ήταν η πρώτη φορά που τέθηκε το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, από το Γυναικείο κίνημα σε Ευρώπη και Αμερική ενώ στην Ελλάδα εμφανίστηκε λίγο αργότερα, μετά την μεταπολίτευση, όταν οργανώθηκαν ομάδες γυναικών με φεμινιστικά αιτήματα.
Το 1986 η Γενική Γραμματεία Ισότητας έθιξε για πρώτη φορά σε κυβερνητικό επίπεδο το θέμα, και ξεκίνησαν μελέτες προσέγγισης του προβλήματος από γυναικεία σκοπιά, αλλά και προτάσεις για κρατική παρέμβαση.
Σήμερα αρκετά από τα αιτήματα του γυναικείου κινήματος έχουν κατακτηθεί. Συνεχίζει όμως να είναι πληγή της κοινωνίας μας και της καθημερινότητας πολλών (δυστυχώς) γυναικών η βία μέσα στο σπίτι. Μπορούμε να διακρίνουμε 3 μορφές ενδοοικογενειακής βίας. Α) κακοποίηση, β) σεξουαλική παρενόχληση, γ) βιασμό-ασέλγεια.
Η κακοποίηση γυναικών αναφέρεται στην άσκηση σωματικής, ψυχικής, οικονομικής ή/ και σεξουαλικής βίας σε μια γυναίκα από το σύζυγο ή τον ερωτικό σύντροφο, νυν ή πρώην. Τα στοιχεία που δίνει ο Ο.Η.Ε. είναι ανατριχιαστικά.
Μια στις 3 γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της βιάζεται, κακοποιείται ή ακρωτηριάζεται! Στην «ανεπτυγμένη» Ευρωπαϊκή Ένωση, μια στις 5 γυναίκες πέφτει θύμα ξυλοδαρμού τουλάχιστον μια φορά από τον σύντροφό της! Και εδώ είναι που πρέπει να σταθούμε. Πώς εξηγείται κοινωνιολογικά, σε μια κοινωνία που συνεχώς αναβαθμίζεται μορφωτικά, να μην υπάρχει καμία ένδειξη μείωσης της βίας κατά της γυναίκας;
Είμαι από τις τυχερές «περιπτώσεις» που δεν έτυχε στη μέχρι σήμερα ζωή μου να υποστώ κάποια μορφή βίας. Κι όμως γύρω μου ακούω ιστορίες νέων ανθρώπων, μορφωμένων, της «υψηλής κοινωνίας» που σοκάρουν. Όχι πως δεν συμβαίνουν σε «χαμηλότερα» κοινωνικά στρώματα, αλλά εκεί δίνεις κάποια ελαφρυντικά λόγω …αμορφωσιάς. Οι περισσότερες καταγγελίες όμως, γίνονται από γυναίκες παντρεμένες, με παιδιά και μορφωμένες.
Άξιο απορίας δεν είναι μόνον ο λόγος που φτάνει ένας άντρας στο σημείο να χτυπήσει, βιάσει μια γυναίκα, αλλά και το γεγονός ότι πολλές γυναίκες, αφού υποστούν τη βία γυρνάνε στην «οικογενειακή θαλπωρή» μη θέλοντας ούτε να το καταγγείλουν, ούτε να θίξουν τον «κακοποιό σύντροφό» τους. Και βέβαια δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που υπάρχει οικονομική εξάρτηση ή φόβος για τα επακόλουθα, γιατί υπάρχουν πολλές τέτοιες. Μιλάω για τις περιπτώσεις εκείνες που ούτε καν τολμούν να το ξεστομίσουν σε έναν άνθρωπο εμπιστοσύνης τους γιατί η κοινωνία τους έχει δημιουργήσει το αίσθημα της ενοχής.
Φταις· βιάστηκες γιατί φορούσες προκλητικά ρούχα, ή φταις που σε χτύπησε, γιατί του μίλησες άσχημα.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την ΠΑΙΔΕΙΑ. Και όταν λέω παιδεία δεν εννοώ την πανεπιστημιακή μόρφωση. Εννοώ την ψυχική και πνευματική.
Το μόνο ευτυχές γεγονός είναι ότι πλέον η γυναίκα, θύμα κακοποίησης - καλύπτεται νομικά και στηρίζεται από πολλές οργανώσεις που έχουν δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια οι οποίες προσπαθούν εκτός απ’ τη βοήθεια που παρέχουν στις γυναίκες που θα απευθυνθούν σ’ αυτές, να ενημερώσουν με έντυπα και διαφημιστικές καμπάνιες, τον κόσμο για το τι συμβαίνει, αλλά και για τον σωστότερο τρόπο αντιμετώπισης μιας τέτοιας κατάστασης.
