Εκείνο το βράδυ, στη συντροφεμένη παρέα, ακούστηκε το ίδιο τροπάρι: «Πώς καταντήσανε τα παιδιά μας, πως κατάντησε η κοινωνία μας!». Πάντοτε, εμείς αμέτοχοι, "άβουλοι και μοιραίοι" στο πίσω μέρος της ευθύνης, ρίχνομε το φταίξιμο στους τρίτους...

Εκείνο το βράδυ, στη συντροφεμένη παρέα, ακούστηκε το ίδιο τροπάρι : «Πώς καταντήσανε τα παιδιά μας, πως κατάντησε η κοινωνία μας!».

Πάντοτε, εμείς αμέτοχοι, "άβουλοι και μοιραίοι" στο πίσω μέρος της ευθύνης, ρίχνομε το φταίξιμο στους τρίτους. Και αποσιωπούμε στο ερώτημα, ποια είναι και από ποιους, είναι φτιαγμένη αυτή η κοινωνία, που δίνομε στα παιδιά μας. Ή μήπως απλά και υπεροπτικά «απαντάμε ότι εμείς δεν κάναμε τέτοια παιδιά.

Προχθές, σε μια από τις καθημερινές πρωινές εκπομπές στο ραδιόφωνο, ακούστηκε να εξομολογείται ακροατής, ότι ανατριχιάζει που θα συμμετάσχει, πάλι με τους δικούς του, στο οικογενειακό Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.: «θα αναγκαστώ να φάω εκείνη την απαίσια γαλοπούλα της μαμάς, να αντικρίσω τα ξινά μούτρα των αδελφών μου, το γέρο πατέρα μου, να λέει τα ίδια ανιαρά πράγματα και στο τέλος να βριστούμε όλοι μεταξύ μας, να βλαστημήσω και να φύγω φτιαγμένος αναζητώντας κάποιο καταφύγιο»!

Προσέξτε, εκείνο το αίσθημα αηδίας συνάμα και απόγνωσης, στο παραδοσιακό τραπέζι... Την έκφραση μίσους αδελφικού και τη απόρριψη στον πατέρα. Αυτά βέβαια δεν βγήκαν ξαφνικά. Γαλουχήθηκαν προοδευτικά ώστε σε διαχρονική επιβολή, καρφώθηκαν, φυτεύτηκαν και ανδρώθηκαν στη παιδική ψυχή.

Σ’ αυτό τον κόσμο, τίποτα δεν χάνεται. Αλλού χάνεις, αλλού κερδίζεις και αντίστροφα. Το ισοζύγιο, πάλι κρατιέται.

Θέλεις προσωπική ζωή; Έχεις διαλυμένη οικογένεια, χάνεις τα παιδιά σου. Θέλεις να ζεις για τον εαυτό σου; Μη ζητάς δείγμα καλής γραφής από τους άλλους.

Στο καθημερινό μέτρο, δύσκολα τα χρόνια. Αναγκασμένοι και οι δυο γονείς να δουλεύουν. Να μη βλέπουν σωστά ωριακά, αλλά και οριακά τα παιδιά τους. Να είναι αναγκασμένοι οι γέροι γονείς και οι άσχετες αλλοδαπές, να παίζουν το ρόλο του εκπαιδευτή γονιού. Και το τελευταίο φρούτο: "το σχολικό πάρκινγκ" των παιδιών σε ιδιωτικά εντευκτήρια. Μ’ άλλα λόγια "το ξεφόρτωμα". Με όλα τα συν για μάς και τα πολλά πλήν, για την αναπτυσσόμενη ψυχή.

Σήμερα, δύσκολα τα χρόνια. Μα δύσκολα, ήταν πάντα. Αλλά τώρα, η αφετηρία της ζωής στο σκάμμα της, έχει διαφορετική γραμμή στο πρώτο πάτημα. Τότε το πάτημα το πρώτο, γινόταν μαζί με όλη την ψυχή της οικογένειας, τώρα, με το πορτοφόλι του μπαμπά! Η διάβρωση της κοινωνίας, "το παιδικό χάλι" δεν άρχισε μόνο του. Εμείς, οι πατεράδες και μανάδες, το αρχίσαμε και το κατασκευάσαμε ολοκληρώνοντάς το.

Προσωπικά, εκ φύσεως σκεπτικιστής, έχω και κάποιες αμφισβητήσεις.

Μήπως αυτό που βλέπομε, όπως το βλέπομε, αφορά μόνο τους κακούς που επιπλέουν, και το σύνολο βράζει ζωντανά και δημιουργεί σιωπηλά; Γιατί και πώς αλλιώς να το πούμε, αυτό που φαίνεται στο γυαλί, και μας δείχνει η νύχτα και ο δρόμος, δεν είναι η σημερινή κοινωνία. Είναι ο σκάρτος αφρός, ο άχρηστος, το απόβρασμα, που αποχύνεται και χάνεται αφήνοντας καθάριο το απόπλυμα. Και αυτό που μένει καθάριο, είναι το μέλλoν του τόπου, το αύριο της φυλής.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 62 guests και κανένα μέλος