Εάν είχατε ν’ απαντήσετε στο δίλημμα:

  • Θέλετε ένα σύγχρονο νοσοκομείο, που θα λειτουργεί καθημερινά, όλες τις ώρες, με καλούς και ωραίους γιατρούς και νοσοκόμες…ή
  • Ένα νοσοκομείο βρώμικο, με… «κατσαρίδες», που θα εφημερεύει την… τυχερή σου ημέρα, με βαριεστημένες καθαρίστριες και αγενείς τραυματιοφορείς,

σίγουρα θ’ απαντούσατε καταφατικά, ΝΑΙ στο πρώτο ερώτημα...

Εάν είχατε ν’ απαντήσετε στο δίλημμα:

  • Θέλετε ένα σύγχρονο νοσοκομείο, που θα λειτουργεί καθημερινά, όλες τις ώρες, με καλούς και ωραίους γιατρούς και νοσοκόμες…ή
  • Ένα νοσοκομείο βρώμικο, με… «κατσαρίδες», που θα εφημερεύει την… τυχερή σου ημέρα, με βαριεστημένες καθαρίστριες και αγενείς τραυματιοφορείς,

σίγουρα θ’ απαντούσατε καταφατικά, ΝΑΙ στο πρώτο ερώτημα.

Το διλημματικό ερώτημα όμως είναι λάθος. Είναι εσκεμμένα ελλιπές και παραπλανητικό!

Κι αφού είναι λάθος το ερώτημα-η υπόθεση, είναι λάθος και η απάντηση-το συμπέρασμα.

Γιατί είναι ελλιπές το ερώτημα;

― Γιατί στο πρώτο σκέλος… παραλείπει να διευκρινίσει αν ο φορέας του είναι το Δημόσιο ή ιδιώτης. Αν παρέχει δωρεάν (ή περίπου) τις υπηρεσίες του ή θ’ αναγκασθείς να πουλήσεις κανένα οικόπεδο, για να το πληρώσεις.

Με το «καλημέρα σας» 1.000 ευρώ, όπως ε.π. στο Ερρίκος Ντινάν.

― Είναι παραπλανητικό, γιατί στο δεύτερο σκέλος… παραλείπει να σου επιτρέψει να σκεφτείς ότι το άφησαν να ρημάξει και να γεμίσει κατσαρίδες ή… γάτες, για ν’ αγανακτήσεις, να «φτύσεις» το δημόσιο, δηλαδή τους εκπροσώπους σου και ν’ αποζητήσεις τον «καλό» επενδυτή, που ασφαλώς επενδύει με γνώμονα το κέρδος κι όχι το κοινωνικό χρέος. Με βάση την οικονομική αρχή της καλλίστης αποδόσεως, στο συντομότερο διάστημα με την μικρότερη θυσία.

Αν μπορούσε δηλαδή να κάνει καζίνο αντί για νοσοκομείο, θα το έκανε.

Είναι ελλιπές σκόπιμα, γιατί δεν σου λέει ότι μπορεί να εφημερεύει καθημερινά, να έχει το επαρκές και σωστό προσωπικό, να σέβεται τον ασθενή και τους οικείους του και να τον περιθάλπει με ευσυνειδησία και αγάπη. Δεν σου λέει ότι αυτό μπορεί να επιτευχθεί αρκεί να το θέλει η πολιτική ηγεσία.

Αρκεί να διοικείται από ικανούς και έντιμους «Σαμαρείτες».

Αρκεί να διορίζει το κατάλληλο και ευσυνείδητο προσωπικό και βέβαια, να μη του ζητάς και συ να διορίσει τον ανιψιό σου ως τραυματιοφορέα ή τηλεφωνητή, ενώ είναι οδηγός ή οικοδόμος. (Υπάρχει το τμήμα συντήρησης γι’ αυτόν, αρκεί να εργάζεται).

Καταλάβαμε τώρα, τι σημαίνει δημοψήφισμα.

Είναι ένα μέτρο που μπορεί να είναι πραγματικά δημοκρατικό ή να φαίνεται δημοκρατικό.

Εξ άλλου, ιστορικά, τα δημοψηφίσματα έχουν χρησιμοποιηθεί ανάλογα. Στη Γαλλία, την μετεπαναστατική εποχή, το 1800 για την επικύρωση νέου Συντάγματος, το 1802 για την απονομή δημοκρατικότατα τίτλου «ισόβιου ύπατου» στον Ναπολέοντα και το 1804 για την… δημοκρατική αναγόρευση του Ναπολέοντα σε αυτοκράτορα! Δηλαδή η δημοκρατία αυτό – καταργήθηκε με το θεσμό της άμεσης δημοκρατίας, του δημοψηφίσματος.

Αλλά και ο Χίτλερ με δημοψήφισμα το 1933, αποχώρησε από την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ) και τη διάσκεψη του αφοπλισμού. Και για να ‘ρθουμε και στα δικά μας, με «δημοψήφισμα» του 1946 ξανάρθε ο Γεώργιος ο Β΄ (αυτό ήτανε unfair) ενώ, κάτω από άλλες συνθήκες, με το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 «ετερματίσθη οριστικώς η εκκρεμότης του πολιτειακού» (κατά δήλωση του Κων/νου Καραμανλή), αφού ο λαός κατήργησε τη βασιλεία με ποσοστό 70% περίπου.

Δεν αναφέρομαι στα «δημοψηφίσματα» που δεν διενήργησε αλλά διέπραξε ο Γ. Παπαδόπουλος.

Είναι ένα «εργαλείο» λοιπόν το δημοψήφισμα άλλοτε πραγματικής δημοκρατικής έκφρασης, όπως τα πρόσφατα της Γαλλίας και Oλλανδίας, για το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα, και άλλοτε εκβιαστικής ή απατηλής χρησιμοποίησης του λαού για άλλους υποχθόνιους σκοπούς.

Ένα «εργαλείο» σαν το «κινητό» που είτε το χρησιμοποιείς για να επικοινωνείς επωφελώς, είτε για να σπας κεφάλια ή για να εκθέτεις τη φίλη σου στέλνοντας τις ερωτικές της περιπτύξεις προς πάσαν χρήσην μέσω internet.

Πότε ένα δημοψήφισμα και υπό ποίες προϋποθέσεις είναι έντιμο και πιστικό μέσο έκφρασης της λαϊκής γνώμης;

Για να έχει κάποιος – επομένως και ο λαός – γνώμη πρέπει να έχει γνώση και δυνατότητα ελεύθερης, ανόθευτης και ανεπηρέαστης έκφρασης.

Για να έχει γνώση, πρέπει να έχει πολύπλευρη πληροφόρηση και να θέλει και να έχει μάθει να την προσλαμβάνει απροκατάληπτα.

Το ερώτημα να τίθεται με το σωστό τρόπο, σε ουδέτερο χρόνο και αποφορτισμένο από συναισθηματικές καταστάσεις.

Να μη συναρτάται με παράπλευρα αποτελέσματα και εκβιαστικά διλήμματα.

Θυμηθείτε το δημοψήφισμα του 2004 στην Κύπρο για το έκτρωμα του σχεδίου Ανάν. Οι υπέρμαχοι – μη τους ξεχνάμε – έφερναν περίπου την καταστροφή, αν καταψηφιζόταν. Ο λαός είχε τη σωστή διαίσθηση, τη σωστή ηγεσία και δεν «τσίμπησε». Ήταν η σωστή απόφαση, παρ’ όλο που δεν τηρήθηκαν εξ ολοκλήρου οι παραπάνω προϋποθέσεις. Η συλλογική διαίσθηση και κρίση κινήθηκαν και εκφράστηκαν προς την ορθή κατεύθυνση.

Σαφές εκβιαστικό δίλημμα θα προέκυπτε για το λαό αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε διενεργήσει δημοψήφισμα για την παραμονή των Αμερικανικών Βάσεων, βάση της συμφωνίας που είχε συνάψει.

Η πλειοψηφία του λαού δεν ήθελε τις βάσεις. (ΠΑΣΟΚ και… «λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις»). Η Νέα Δημοκρατία τις ήθελε. Αν ο ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ καταψήφιζε τη συμφωνία που είχε αποδεχτεί η Κυβέρνηση, ήταν σαν να καταψήφιζε την κυβέρνησή «του». Τι θα γινότανε λοιπόν; Οι νεοδημοκράτες θα ψήφιζαν εκ πεποιθήσεως υπέρ, όπως και το μισό τουλάχιστον ΠΑΣΟΚ, υποκύπτοντας στο εκβιαστικό δίλημμα.

Οι βάσεις θα έμεναν με την «θέληση» του λαού.

Δεν μπορούμε λοιπόν να χρησιμοποιούμε ένα τέτοιο μέσο δημοκρατικής έκφρασης, όπως είναι το δημοψήφισμα «για ψύλλου πήδημα» και ιδιαίτερα όταν δεν τηρούνται οι παραπάνω προϋποθέσεις. Δεν μπορούμε να το χρησιμοποιούμε για τ’ αυτονόητα.

Η υγεία της ελληνικής κοινωνίας είναι δικαίωμα του λαού και υποχρέωση ευθύνης της κυβέρνησης, γιατί αυτό, πέρα από το ηθικό χρέος, το επιβάλλει το συμφέρον της οικονομίας. Υγιείς παραγωγός και καταναλωτής είναι καλός και αποδοτικός παραγωγός και εύρωστος και αξιόπιστος καταναλωτής. Το αντίθετο ωφελεί μόνον το κλάδο εκμετάλλευσης της υγείας και τις φαρμακοβιομηχανίες εις βάρος των άλλων κλάδων.

Άρθρα & Στήλες

Τέχνες & Αθλητισμός

Videos