Κατά καιρούς, σε διάφορες πόλεις, εκδηλώνονται κάποιες φιλότιμες, θα ‘λεγα, πρωτοβουλίες, ορισμένων ατόμων για τη δημιουργία τοπικών, δημοτικών κινήσεων...

Κατά καιρούς, σε διάφορες πόλεις, εκδηλώνονται κάποιες φιλότιμες, θα ‘λεγα, πρωτοβουλίες, ορισμένων ατόμων για τη δημιουργία τοπικών, δημοτικών κινήσεων.

Oι περισσότερες από τις κινήσεις αυτές έχουν καθαρά προεκλογικό χαρακτήρα. Άλλες φιλοδοξούν να επιτύχουν ένα βάθος χρόνου, μια μονιμότητα.

Μια συνεχή πολυπρόσωπη και με δημοκρατικές δομές παρουσία στα δημοτικά δρώμενα. Ένα είδος, δηλαδή, τοπικών κομμάτων.

Συνηθέστατα είναι περισσότερο προσωπαπαγείς. Τις περισσότερες, πάλι φορές, δεν αποσκοπούν στην πολυπρόσωπη, δημοκρατική λειτουργία, βάση κοινά παραδεκτών αρχών και θέσεων, αλλά σε ένα είδος επικοινωνιακού μοχλού δημαγώγησης ή και τρικ εξαπάτησης των εκλογέων.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που χρησιμοποιούνται αυτές οι κινήσεις ως οχήματα προσωπικών φιλοδοξιών και ιδιοτελών επιδιώξεων. Η εξαπάτηση ή η αυταπάτη έχει διπλούς αποδέκτες: Το ευρύ εκλογικό σώμα, απ’ τη μια και τους ανιδιοτελείς και «ρομαντικούς» πρωτεργάτες ή και απλούς «εργάτες», απ’ την άλλη.

Η ευθύνη όσων πρωτοστατούν και συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτές τις κινήσεις, απέναντι των δημοτών και της δημοκρατίας είναι μεγάλη. Καλλιεργούνται ελπίδες, αναπτύσσοντας αγώνες, αντιπαλότητες, έριδες. Δαπανώνται χρόνος, χρήμα, ενέργεια… και τέλος… πολλές φορές μαζί με την απώλεια της εξουσίας και της νίκης, οι ελπίδες γκρεμίζονται. Η πίστη στη σύγχρονη δημοκρατία κλονίζεται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, παθογένειας των κινήσεων αυτών, οι «Δημότες της Βούλας». Μια δημοτική κίνηση που ξεκίνησε ελπιδοφόρα πριν έξι χρόνια. Συσπείρωσε άτομα διαφορετικών κομματικών προτιμήσεων. Οργανώθηκε σωστά και λειτούργησε αρκετά ικανοποιητικά, για μακρύ χρονικό διάστημα, σχεδόν μέχρι πρόσφατα, αλλά με μέτριο δημοκρατικό επίπεδο. (Πάντως ανώτερο των προσωποπαγών συνδυασμών). Πέτυχε 38% στις περασμένες εκλογές, αλλά έχασε την εξουσία. Αυτό οδήγησε στην απώλεια της συνοχής. Φυγόκεντρες δυνάμεις ενυπάρχουσες από τη γέννηση της κίνησης, άρχισαν να αναφαίνονται και να εκδηλώνονται, σταδιακή.

Σαφώς κάποια άτομα χρησιμοποίησαν την κίνηση ως «όχημα» προσωπικών επιδιώξεων. Δεν είναι του παρόντος. Επισημαίνεται απλώς ως παθογενές σημείο.

Η ευθύνη της ηγεσίας

Η ευθύνη της ηγεσίας πάντοτε είναι η πρώτιστη και η μεγαλύτερη. Και ως προς τα λάθη της, αλλά και κυρίως ως προς τη συνοχή, τη δημοκρατική λειτουργία, τις επιλογές και τις τελικές αποφάσεις. Τα λάθη, οι ενέργειες ή οι παραλείψεις των πρωτεργατών, δεν στοιχειοθετούν επαρκή δικαιολογία.

Απ’ αυτόν τον γενικό κανόνα δεν εξαιρείται ο επικεφαλής των «Δημοτών της Βούλας» Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Είναι δύσκολο το ηθικό δίλημμα όταν κρίνεις φίλους. Και ο Κανελλόπουλος είναι φίλος. Πολυετή φιλικά και ανθρώπινα αισθήματα έχω και για τον Δήμαρχο Γιώργο Μάντεση. Δεν συμφωνώ όμως με τις πολιτικές του επιλογές. Τι να κάνω; Ή θα πρέπει να ευνουχιστώ πολιτικά ή να έρθω σε σύγκρουση με τα προσωπικά μου συναισθήματα. Προτιμώ το δεύτερο και δέχομαι την κριτική σας.

Επανέρχομαι μετά την προσωπική παρένθεση, στους «Δημότες της Βούλας» ως αντιπροσωπευτικού παραδείγματος των διαφόρων δημοτικών κινήσεων, και στον δημιουργό και επικεφαλής της κίνησης Παν. Κανελλόπουλο (Π.Κ.).

Σε ολοσέλιδη καταχώρηση το Πάσχα, στην εφημερίδα ΕΒΔΟΜΗ (15 Απριλίου), ο Π.Κ. δήλωνε απερίφραστα «…Εμείς, οι "Δημότες της Βούλας" θα διεκδικήσουμε και πάλι την εντολή και την ψήφο των συνδημοτών μας στις προσεχείς εκλογές». Σε πρόσφατη δήλωσή του (2 Ιουνίου) δήλωσε ότι ΔΕΝ θα είναι υποψήφιος Δήμαρχος.

Τι άλλαξε σε 48 ημέρες; Η ανακοίνωση των συμβούλων του Πέτρου Θανόπουλου (20/5) και Ηλέκτρας Τσιριγώτη (27/5) ότι κατεβαίνουν για υποψήφιοι Δήμαρχοι και επομένως αποστασιοποιούνται; Η "επισημοποίηση" της υποψηφιότητας Αποστολάτου και ο φόβος του κατακερματισμού των αντι-Μάντεση δυνάμεων; Εγώ να τα δεχθώ και όχι κατ’ οικονομίαν. Τι κάνει όμως ένας ηγέτης που ενέπνευσε ελπίδες αλλαγής και προόδου, που τον εμπιστεύθηκε το 40% του εκλογικού σώματος. Αποφασίζει μόνος του, τη διάλυση επί της ουσίας, της δημοτικής κίνησης; Όχι, βέβαια.

Και τούτο για λόγους ευθύνης και χρέους απέναντι στο 38%, αλλά και του συνόλου του εκλογικού σώματος, αλλά και κυρίως για λόγους δημοκρατικού καθήκοντος.

Δεν αποφασίζεις μόνος οσυ, αγαπητέ Τάκη. Καλείς το σύνολο των υποψηφίων δημοτικών συμβούλων του συνδυασμού σου (εκλεγμένων και μη) και τους πρωτεργάτες της κίνησης.

Τους ανακοινώνεις αιτιολογημένα τις προθέσεις σου.

― Ανταλλάσσονται απόψεις και

― Αποφασίζεται δημοκρατικά (με ψηφοφορία), επί του πρακτέου.

Σ’ αυτήν την περίπτωση, το βάρος της ηθικής ευθύνης θα μετατοπίζετο στους αποστατούντες.

Δεν έπραξες μ’ αυτόν τον υπεύθυνο και δημοκρατικό τρόπο, αγαπητέ Τάκη, και τοιουτοτρόπως διέψευσες και συ τις προσδοκίες μου. Δεν εκπλήσσομαι πλέον. Τούτο δε, ασχέτως αν συμφωνώ με την τελική επιλογή σου. Ο τρόπος πάντως, δεν με βρίσκει σύμφωνο.