Ναι . Εγώ είμαι αυτός που ζητάτε! Ζούμε σε μια εποχή αναθεώρησης των πάντων ...Αξιών, θρησκειών, πατρίδων εθνών οικογένειας και θεσμών...

Ναι . Εγώ είμαι αυτός που ζητάτε!

Ζούμε σε μια εποχή αναθεώρησης των πάντων ...Αξιών, θρησκειών, πατρίδων εθνών οικογένειας και θεσμών.

Το πού θα οδηγήσει αυτό, κανένας δεν ξέρει ακόμα Η αλήθεια είναι, ότ ι στον κύκλο της ιστορικής διαδρομής του ανθρώπου, οι αναθεωρήσεις είναι συχνές, είτε με την πλήρη ανατροπή, είτε με την αιρετική παράγραφο. Το θέμα πάλι είναι, ότι πρέπει η φειδώ και το μέτρο να πρυτανεύουν… «Το να γκρεμίζεις είναι εύκολο, τι θα βάλεις στη θέση του, είναι το πρόβλημα» έλεγε ο πατέρας μου.

Με την έλευση του θεανθρώπου, γκρεμίσαμε ιδέες και πνεύμα, σαν να ήταν παιδιάστικες μωρίες ή μιαρές και ξένες θέσεις για το ανθρώπινο “είναι” και το βίωμα. Εύκολα καταδικάστηκε, η όποια αρχαία άποψη περί του θείου σε εκείνους τους αλλοτινούς και όχι μόνο καιρούς. Συνηθισμένη η πράξη όλων των ανατρεπτικών χρόνων! Παλιές λατρείες και ναοί, που έπρεπε να τιμηθούν σαν πολιτισμικά κειμήλια κληρονομιάς, παραδόθηκαν στη σύληση. Αρνηθήκαμε να δεχθούμε ακόμη και αιώνες μετά τη θερμή εποχή της ανατροπής, το δικαίωμα στην εξέλιξη και έρευνα, το σεβασμό στα “πιστεύω” του άλλου. Η έρευνα και η επιστήμη δεν γκρεμίζουν και δεν γκρεμίζονται μόνο, αλλά και αγκαλιάζουν και αφομοιώνουν ό,τι το ωραίο και καλό. Άλλωστε, έτσι προχωρεί η ανθρωπότητα μπροστά.

Σκαλίζοντας τις μέρες τις θείες της αγάπης, της αγάπης της χιλιοειπωμένης, -που κηρύχτηκε από τον Ιδρυτή και τους αγίους απολογητές, αλλά και της αγάπης, που ποτέ δεν ήρθε σ’ εμάς, στο βίο μας· γιατί συγκρούστηκε με τα ταπεινά συμφέροντα της ύλης. Σκαλίζοντας λοιπόν, τις μέρες αυτές την αρχαία Ελληνική Γραμματεία, αναζήτησα να βρω, τι ήταν τέλος πάντων εκείνο το μεμπτό που εξώθησε, ώστε να κλεισθούν άπρεπα, οι ελληνικές φιλοσοφικές σχολές. Να παραδοθούν στη φωτιά, πάπυροι και βιβλιοθήκες και να καταστραφούν λατρευτικοί ναοί, που σε επίσημη παραδοχή, το μαντείο είχε δηλώσει, ότι το “λάλον ύδωρ” είχε αποσβεστεί. Τόσο αφελείς ήταν λοιπόν εκείνοι οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, οι Βασίλειος, Χρυσόστομος και Γρηγόριος, οι πραγματικά λαμπροί αυτοί δάσκαλοι, στη θεωρία και πράξη! Τόσο δηλαδή αφελείς ήταν, όταν αναζήτησαν την πρόσθετη γνώση, στη σοφία την ελληνική και μας έδωσαν το σύμμεικτο δίδαγμα, της “θύραθεν παιδείας”;

Οι θρησκείες όμως όταν παύσουν να καλύπτουν τις ανθρώπινες ανάγκες έρχονται στο περιθώριο της ιστορίας. Αυτή την ανεπάρκεια και το έλλειμμα ήρθε να καλύψει ο Χριστιανισμός.

Το νόημα των γεγονότων που συνθέτουν τα Άγια Πάθη έχει παγκόσμια ενατένιση. Η μεταφυσική έλευση του Σωτήρα και η Ανάσταση, καθορίζουν την μετά θάνατον ζωή και σωτηρία- κανόνες και αρχές της Χριστιανικής πίστης. Κορυφαία ιστορική σημασία έχει η Δίκη. Δεν ήταν μια συνηθισμένη δίκη για την απονομή της δικαιοσύνης. Ήταν το επακόλουθο μιας επαναστατικής διαδικασίας, μιας κοινωνικής ανατροπής που επανακαθόρισε τα “πιστεύω” του ανθρώπου. Ως δια μιάς η έλευση χώρισε τα ιστορικά βήματά μας σε μια προ και μετά εποχή. Το Εβραϊκό Ιερατείο συνεργάστηκε και πίεσε τον Ρωμαίο κατακτητή σε μια αποτρόπαια διαδικασία, αποβλέπουσα σε έναν σκοπό. Με χρησιμοποίηση ποταπών και στημένων τεκμηρίων, να διαφυλάξει τα κεκτημένα του. Καμιά ενέργεια για ανίχνευση και απόδοση της αλήθειας και της δικαιοσύνης. Και εν τέλει ο θεός – άνθρωπος σύρθηκε, λοιδωρήθηκε, απαρνήθηκε από τον όχλο που λίγο πριν όμνυε σε Αυτόν, αλλά αγέρωχος δεν αρνήθηκε τίποτα, δεν έσκυψε, δεν έδωσε σε κανέναν τη χαρά της μετάνοιας, για το τι ειχε κάνει και ειπεί. Κοινωνικός επαναστάτης, θρησκευτικός ηγέτης και δάσκαλος και ιδρυτής θεσμών αναδείχθηκε υπεύθυνος απέναντι στα “πιστεύω” του. Κατακεραύνωσε τους αρχιερείς και γραμματείς “Να ‘μαι Εγώ”, είπε και άφησε άναυδους τους Φαρισαίους και όλη τη στρατιωτική κουστωδία. Έμπρακτο παράδειγμα μεγάλου αναστήματος ανδρός. Έμπρακτη χάραξη φωτεινής φωτοδότρας πορείας.

Σαν σε ρωτήσανε ποιος Χριστός;

γιατι είπες “Να ‘μαι”

Αχ παιδάκι μου! Δεν ξέρει τι λέει, το πικρό μου το στόμα.

Τριάντα χρόνια και δεν σε έμαθα ακόμα.

Στιχουργεί ο “άθεος” Βάρναλης το 1920.

Δέκα και πέντε αιώνες μπροστά ο Ρωμανός ο Μελωδός, στον Κ΄Α Ύμνο του τον αναφερόμενο στο θρήνο της μάνας Θεοτόκου είχε γράψει “Υπάγεις τέκνον μου προς άδικον φόνον και ουδείς σοι συναλγεί”, δηλαδή κανείς δεν πονά μαζί σου. Γι’ αυτό. και η μάνα-Παναγιά, η αγαπημένη του Έλληνα, με το στόμα του Βάρναλη, συνεχίζει:

«Kι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής, κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου να μην τα πεις». Και ο πόνος της μάνας και ο θρήνος είναι εξακολουθητικός, ανθρώπινος που μεγαλώνει τη θυσία. Είτε πιστεύομε, είτε δεν πιστεύομε, είμαστε υποχρεωμένοι να γονατίσομε μπροστά σε αυτή τη θυσία και στο ανάστημα του Διδασκάλου. Και του το οφείλομε εμείς σαν Έλληνες. Γι’ άλλη μια φορά, με αυτή τη Δίκη, μάθαμε από Αυτόν, πιστοί και άπιστοι, την αυτοθυσία και την υπευθυνότητα και την κάναμε πράξη, στην εθνική μας διαδρομή.

Μα αλήθεια πόσοι από μας μπορούμε και εμείς να πούμε. “Νάμαι. Εγώ είμαι.!”

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 95 guests και κανένα μέλος