Κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του Μάη με αφορμή τη γιορτή της μητέρας γράφονται και λέγονται πολλά εγκωμιαστικά λόγια...

Κάθε χρόνο την δεύτερη Κυριακή του Μάη με αφορμή τη γιορτή της μητέρας γράφονται και λέγονται πολλά εγκωμιαστικά λόγια.

Εγώ θέλησα να κάνω ένα flash back στα παιδικά μου χρόνια και να δω τη Μητέρα στα «απλά» καθημερινά πράγματα, με τα μάτια μιας 24χρονης νέας πια.

Θηλασμός: Η μητέρα μου ήταν ο άνθρωπος που μου έδινε ζωή από τη ζωή της. Απόλυτη εξάρτηση και οργανική, αλλά πολύ περισσότερο συναισθηματική. Ο πρώτος άνθρωπος που εμπιστεύεσαι και νιώθεις ασφάλεια στην αγκαλιά της, γαλήνη με το χάδι της.

Μεγαλώνοντας λίγο και φτάνοντας στην πρώτη πενταετία της ζωής σου έχεις ήδη πάρει τα βασικότερα στοιχεία του χαρακτήρα σου, που εν πολλοίς οφείλονται στη μητέρα σου. Ονειρεύεσαι να γίνεις σαν τη μητέρα σου, τη θαυμάζεις και γι’ αυτό την αντιγράφεις.

Μεγαλώνεις κι άλλο, αποκτάς την «δική σου ζωή» τις δικές σου δραστηριότητες. Τα σχολεία, τον αθλητισμό, τις ξένες γλώσσες, την μουσική. Και φυσικά, αρωγός και στήριγμα για να πετύχεις σ’ όλα αυτά δεν είναι άλλος απ’ τη μητέρα σου. Να σε πάρει απ’ το σχολείο στις 14:00 να σου ετοιμάσει να φας, να σε πάει στις 16:00 στη γυμναστική, να σε πάρει στις 20:00, να σε πάει στα αγγλικά για να σε ξαναπάρει στις 22:00. Ουφ κουράστηκα! Δεν ζει για τον εαυτό της, ζει για δύο, για τρεις. Για όσα παιδιά έχει. Πλάθει ανθρώπους έτοιμους να ανταποκριθούν αργότερα στην κοινωνία.

Φτάνεις στην εφηβεία όπου εκεί τα πράγματα αρχίζουν και μπερδεύονται. Αντιδράς, επαναστατείς, υποστηρίζεις με πάθος την διαφορετικότητά σου και η μητέρα σου συνήθως αισθάνεται ότι δημιουργείται ένα κενό ανάμεσα σ’ εκείνη και στο παιδί της. Ανησυχεί για τους κινδύνους που εγκυμονούνται για το «μωρό» της καθώς εκείνο, όλο και απογαλακτίζεται, όλο και «φεύγει» από κοντά της.

Μέχρι που το παιδί περνάει πια και το στάδιο της εφηβείας, κατασταλάζει, γιατί όλη αυτή η περίοδος δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η διαμόρφωση του δικού του χαρακτήρα, το ψάξιμο του εαυτού του και δένει ξανά η σχέση μεταξύ τους. Αρχίζεις ξανά να τη συμβουλεύεσαι, να τη θεωρείς φίλη σου και να παίρνει άλλη μορφή η μεταξύ σας σχέση.

Τέλος, όταν έρθει η στιγμή να γίνεις εσύ μάνα, θα είναι εκείνη που θα σε κατευθύνει και θα σε βοηθήσει να αναλάβεις και να ανταποκριθείς στο δύσκολο αυτό έργο.

Αλλά ξεκίνησα λάθος την τελευταία παράγραφο, γιατί δεν υπάρχει τέλος στο «έργο» της μητέρας. Όσο ζει θα είσαι το «μωρό» της και θα είναι ο άνθρωπος που με κάθε τρόπο θα σου δίνει ζωή απ’ τη ζωή της.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 419 guests και κανένα μέλος