Η Ελλάδα ξανά υπό την κηδεμονία των «προστάτιδων» δυνάμεων. Ως να μην πέρασε μιά μέρα από την δολοφονία του Καποδίστρια και την εγκατάσταση της ξενόφερτης βασιλείας. Ως να μην έγιναν ποτέ οι Βαλκανικοί πόλεμοι του 1912-13 που διπλασίασαν την Πατρίδα, ως να μην συνέβη το έπος του ’40 και της Εθνικής Αντίστασης, ως να μη χύθηκε τόσο αίμα κι ιδρώτας για την λευτεριά και την προκοπή του χιλιοβασανισμένου τόπου και του χιλιοπροδομένου λαού. Και να, λες και δεν υπήρξαν τα εθνικά αναστήματα του Ελευθερίου Βενιζέλου και του Ανδρέα Παπανδρέου, λες και δεν μίλησαν, ούτε ρίζωσαν στις ψυχές μας οι στίχοι του Σολωμού, του Παλαμά, του Ρίτσου και του Ελύτη, λες και τυφλά τα μάτια μας να μην τα φτάνει το φως από την δάδα που σηκώνουν πάνωθέ μας ένας Θεοδωράκης κι ένας Γιανναράς, λες και δεν ζει, ως ευλογία της τύχης, ακόμα ανάμεσά μας ο Μανώλης Γλέζος κι εμείς ξαναγυρνάμε στην δεκαετία του ’50 όπου ο Αμερικανός έπαρχος Πιουριφόϊ άπλωνε τις αρίδες του πάνω στο γραφείο του Έλληνα πρωθυπουργού και υπαγόρευε εντολές.
Μας την είχαν στημένη. Όταν πριν μήνες έγραφα σε τούτη τη στήλη ότι μεθοδεύεται η υπαγωγή μας στην κηδεμονία του Δ.Ν.Τ., δεν μου χρειάστηκε να εκΠυθιάσω κανέναν χρησμό σοφίας για να αντιληφθώ τα σημάδια που ήταν ορατά σε όλους τους σκεπτόμενους εντός και εκτός Ελλάδος. Η εκχώρηση της διακυβέρνησης της χώρας μας στους γιάπηδες του Δ.Ν.Τ. και των Βρυξελών ήταν αναπόφευκτη από τον περασμένο Νοέμβριο. Από τότε που ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πήρε μιά ντουντούκα κι άρχισε να διαλαλεί και να ελεεινολογεί στο ελληνικό και το διεθνές ακροατήριο την δεινή θέση των δημόσιων οικονομικών της χώρας μας: «Πω, πω κάτι ελλείμματα που βρήκα! Χριστούλη μου κάτι χρέη! Κοιτάξτε όλοι κάτι ρεμούλες! Άδεια τα ταμεία μας, άδεια, πω, πω συμφορά»! Και η συμφορά ήταν αναμενόμενη να έρθει, αφού οι διαβόητοι οίκοι αξιολόγησης των κρατικών οικονομιών, παρέα με τα αρπακτικά των λεγόμενων «αγορών», άλλο που δεν ήθελαν από μιά τέτοια αβάντα που τους προσφέρθηκε στο πιάτο για να εκτινάξουν σε ύψη δυσθεώρητα τα επιτόκια δανεισμού μας και τα περίφημα πλέον spreads των κρατικών ομολόγων μας.
«Και τι να κάναμε»; αντιτείνουν οι υπουργοί και ο αρχηγός του κατ’ ευφημισμόν ΠΑ.ΣΟ.Κ. Πολύ απλά, να το βουλώνατε κυρίες και κύριοι. Να προτάσσατε το εθνικό συμφέρον από το μικροκομματικό και ν’ αφήνατε το κάρφωμα της διακυβέρνησης της Ν.Δ. γι’ αργότερα. Διότι τώρα καρφώσατε την Ελλάδα κι όχι την Ν.Δ., την οποία έτσι κι αλλιώς τιμώρησε ο ελληνικός λαός στις τελευταίες εκλογές. Εξαπατήσατε διπλά τους Έλληνες πολίτες. Αφενός παριστάνοντας ότι πέσατε από τα σύννεφα για την οικονομική κατάσταση που παραλάβατε -κι ενώ σας είχε διεξοδικά ενημερώσει ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος από τον Ιούλιο, εσείς τάζατε προεκλογικά λαγούς με πετραχήλια- κι αφετέρου διότι με σειρά στοχευμένων πράξεων και παραλείψεων μεθοδεύσατε την υπαγωγή της Ελλάδας στο Δ.Ν.Τ. Σας αποκαλύπτουν με δηλώσεις τους στον Τύπο, τα ίδια τα στελέχη των διεθνών χρηματοπιστωτικών συμμοριών που αποκαλείτε «αγορές», τονίζοντας ότι «αν η ελληνική κυβέρνηση ζητούσε δάνειο τον Νοέμβριο θα μπορούσε άνετα να εξασφαλίσει 30 δισ. ευρώ με επιτόκιο γύρω στο 5%». Όπως, δηλαδή, είχε δανειστεί η κυβέρνηση της Ν.Δ. λίγο πριν την προκήρυξη των εκλογών.
Η καταγγελία των πεπραγμένων της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή θα μπορούσε κάλλιστα να μπει για δυο-τρία χρόνια στο ράφι, αφού ούτως ή άλλως θα καθίστατο αναπόφευκτη η σύγκριση με κάθε αποδοτικό μέτρο δημοσιονομικής εξυγίανσης που θα εφάρμοζε η νέα κυβέρνηση. Δίνοντας κάθε τόσο ένα μήνυμα στις Βρυξέλες ότι στην Ελλάδα υπάρχει μιά νέα δημοσιονομική αντίληψη, με πρωτεύουσα στόχευση στον δραστικό περιορισμό της σπατάλης και της φοροδιαφυγής κι όχι στην συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών που οδηγεί μαθηματικά σε μακρόχρονη ύφεση, αφού πλήττει άμεσα τις ήδη χειμαζόμενες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Με καθοριστική συνευθύνη της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου το πρόβλημα του ελληνικού δημόσιου χρέους διογκώθηκε επικοινωνιακά, ενώ είναι κοινό για τις περισσότερες χώρες-μέλη της Ε.Ε. με την Ελλάδα να βρίσκεται στη μέση του σχετικού πίνακα της Eurostat. Άλλωστε το ελληνικό Α.Ε.Π. είναι μόλις το 2,5% του συνολικού της Ε.Ε. και η επιχειρηματολογία περί κινδυνεύουσας ευρωζώνης λόγω του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι απλώς κουραφέξαλα.
«Το κουμπί πατήθηκε» λοιπόν και ο δοκιμαστικός πύραυλος με την Ελλάδα στη θέση της σκυλίτσας Λάϊκα –θα την θυμάστε οι παλαιότεροι από την πειραματική εκτόξευση του σοβιετικού πυραύλου στο Διάστημα- ετέθη ήδη στην τροχιά της πεφιλημένης του Γ. Παπανδρέου «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης». Ο πρωθυπουργός μας αισθάνεται πλέον δυνατός να υλοποιήσει όλα τα παλαιά οράματά του για μιά πατρίδα-κουκίδα του Παγκόσμιου Χωριού. Υπάκουη και βολική. Δεν θα φταίει εκείνος για κάθε αντιλαϊκό και αντεθνικό μέτρο που θα λαμβάνεται κατ’ εντολή της ουσιαστικής εν Ελλάδι κυβέρνησης του Δ.Ν.Τ. Η προηγούμενη κυβέρνηση της Ν.Δ. θα φταίει για όλα όσα μας συνέβησαν και πρόκειται να μας συμβούν. Όπως και στα πεντέμισυ χρόνια διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή έφταιγε για όλα ...το ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Σημίτη!
Ο Αντώνης Σαμαράς ζήτησε ήδη, συγνώμη για εκείνη την καταστροφική περίοδο. Ο Γ. Παπανδρέου αρκέστηκε να σχολιάσει την δημόσια συγνώμη Σαμαρά με έπαρση και ειρωνεία, χωρίς να αισθάνεται την ανάγκη να πράξει το ίδιο, ζητώντας συγνώμη από τους Έλληνες για την διακυβέρνηση Σημίτη που παρέλαβε το δημόσιο χρέος στα 94 δισ. ευρώ και το παρέδωσε τον Μάρτιο του 2004 στα 194 για να το φτάσει ο Κ. Καραμανλής στα 295. Ο Γ. Παπανδρέου δεν ήξερε τίποτε τότε για τα πεπραγμένα της οκταετίας Σημίτη, αν και κορυφαίος υπουργός από το 1999. Εκείνος ησχολείτο μόνο με την εμπνευσμένη εξωτερική πολιτική των ζεϊμπέκικων και των κατά προτίμηση «λιγότερων στρεμμάτων για να κοιμάται ήσυχος τα βράδια».
Είναι πολύ μικροί οι κυβερνήτες της Ελλάδας τα τελευταία 15 χρόνια. Πολύ μικροί για να ζητήσουν συγνώμη από αυτόν τον «απλό» Έλληνα, όπως αρέσκονται να τον αποκαλούν οι πολυσύνθετοι υπαίτιοι της εθνικής κατρακύλας και του διεθνούς διασυρμού μας. Είναι πολύ δύσκολο, εξ άλλου, να είναι κάποιος «απλός Έλληνας». Ενώ, αντιθέτως, είναι πιο εύκολο -και κυρίως προσοδοφόρο- να είναι πολυσυλλεκτικός και πολυσύνθετος. Όπως πολυσυλλεκτικό και πολυσύνθετο ήταν κι εκείνο το ανθρωπόμορφο κατασκεύασμα του Δρος Φρανκενστάϊν, του οραματιστή «επιστήμονα» που ζει και βασιλεύει στις μέρες μας υπό το όνομα «Παγκόσμια Διακυβέρνηση».
