Γιατί, όμως, άφησαν ήσυχο τον Καποδίστρια κι αγγάρεψαν τον Καλλικράτη; Λέτε να ένοιωθαν τύψεις που έδωσαν το όνομα του πρώτου μας κυβερνήτη σ’ ένα νομοσχέδιο που θα μπορούσε κάλλιστα να βαφτιστεί «Βεληγκέκας»; Ως πιθανότερα αίτια προβάλλουν πάντως ότι ο «Καποδίστριας 2» φορτώθηκε γρήγορα με αρνητικές κριτικές πριν καν ...μας «εφαρμοστεί» και βέβαια θα καθίστατο αναπόφευκτη η σύγκριση του Γ. Παπανδρέου με τον Κώστα Σημίτη, του οποίου ο «Καποδίστριας 1» ήταν σωστή μεταρρύθμιση, ασχέτως εάν δεν μελετήθηκε επαρκώς πριν υλοποιηθεί, με αποτέλεσμα να εμφανίσει δυσλειτουργίες και ανεπάρκειες.

Βαπτίσθηκε λοιπόν ο δούλος της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης «Καλλικράτης» εις το όνομα του βιβλικού Λεβιάθαν, του εκατόγχειρα Βριάρεω και του κύκλωπα Πολύφημου, αμήν!

Ο αληθινός Καλλικράτης μπορεί να διαμαρτυρηθεί όσο μπόρεσε κι ο Καποδίστριας, για την χρησιμοποίηση του ονόματός του. Ο μεν πρώτος κυβερνήτης μας είχε προτιμηθεί για την παλαιότερη διοικητική μεταρρύθμιση, ως μεταρρυθμιστής που ήταν, ο δε Καλλικράτης ως αρχιτέκτων, δημιουργός πολλών αρχιτεκτονικών θαυμάτων της κλασσικής μας αρχαιότητας και συνδημιουργός με τον Φειδία του Παρθενώνα. Τώρα, όσο -κατά την ατυχή δήλωση του αείμνηστου Παν. Κανελλόπουλου- «η Μακρόνησος είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος», άλλο τόσο κι ο σύγχρονος «Καλλικράτης» είναι θεράπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αφού, εάν εφαρμοσθεί όπως ανακοινώθηκε, θα την μεταβάλει σε θεραπαινίδα του αθεράπευτου δικομματισμού και των μαικήνων του.

Στους σύγχρονους πολιτικούς τέκτονες, τόσο πολύ άρεσε ο συνειρμός του αρχαίου αρχιτέκτονα με την «νέα αρχιτεκτονική» της Τ.Α., ώστε μέρες πριν μεταβαπτισθεί το υπέρβαρο βρέφος είχαν αμολυθεί σε κανάλια, ραδιόφωνα κι εφημερίδες  εκστασιαζόμενοι με την νέα σολωμονική τους. Και δώστου η «νέα δομή» της Τ.Α. και να η «σύγχρονη αρχιτεκτονική» της και το «λειτουργικό οικοδόμημα» -από ελληνική γλώσσα σκίζουνε οι «εκσυγχρονιστές» μας, μη μου πείτε. Ωσπου βγήκε ο ευτυχισμένος νονός Γιάννης Ραγκούσης και μας το ξεφούρνισε: «Καλλικράτης»! Όμως, φευ, δεν θα κρατούν οι κάλλιστοι τα ηνία της νέας υπερ-τοπικής και ετερο-διοικητικής «δομής», αλλά οι καλλικέλαδοι πετεινοί των κομμάτων και δη των δύο μεγαλυτέρων. Στον υπερ-δήμο κολάζ πολλών προηγούμενων δήμων πόσοι ψηφοφόροι θα γνωρίζουν τον φέρελπι υπερ-δήμαρχο; Στην ως μικρό κράτος περιφέρεια των εκατομμυρίων κατοίκων, πόσοι θα έχουν γνώση της όποιας κοινωνικής καταξίωσης του υποψήφιου περιφερειάρχη; Πως θα ανταποκριθεί και ο μεν και -πολύ περισσότερο- ο δε στα αυξημένα απαιτούμενα της προεκλογικής προβολής της υποψηφιότητάς τους;

Μα αυτά ακριβώς τα απαιτούμενα θα καλύπτουν τα δύο μεγάλα κόμματα -και κάποια μικρότερα- με την προαπαιτούμενη βεβαίως, βεβαίως «συμμόρφωσιν» του υποψηφίου «προς τας υποδείξεις» τους. Κι από κοντά θα βοηθούν και κάποια κανάλια, κάποιες εφημερίδες και «πες-πες το κοπέλι, κάνει την κυρά-κοινή γνώμη-και θέλει». Διότι οι τοπικές κοινωνίες, στους κοινούς δήμους με τα κοινά, τοπικά χαρακτηριστικά έκαναν και τις κουτσουκέλες τους στο παρελθόν. Έδιναν, δηλαδή, τα καλά μας τα κόμματα το χρίσμα στον «εκλεκτό» και οι ψηφοφόροι τους δεν υπάκουαν στην «γραμμή» γιατί «γουστάραν τον αντάρτη, τον μαύρο τον σκύλο, τον ταμ-ταμ-ταμ», που έλεγε ο Ζαμπέτας. Ενώ τώρα τους αντάρτες θα τους πατήσει το τρένο  «Καλλικράτης-εξπρές» κι όχι μόνο αυτούς αλλά και τον τοπικό χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και το «αυτό-» της, αφήνοντάς την σκέτη διοίκηση και ακρωτηριάζοντας τους δημότες-πολίτες σε σκέτους πολίτες και τις ενοχλητικές τοπικές κοινωνίες  σε απρόσωπες κοινωνίες-πληθυσμούς, χωρίς καμμία δυνατότητα ουσιαστικής συμμετοχής μας στις αποφάσεις που θα λαμβάνονται για εμάς χωρίς εμάς.

Οι απατηλές υποσχέσεις περί οικονομικής ευρωστίας των τεράστιων «καλλικράτειων» δήμων, αναγκαστικά μας υπενθυμίζουν τα τεράστια ελλείματα των δήμων Αθήνας, Πειραιά και Θεσσαλονίκης και το γενικότερο χάλι που παρουσιάζουν σε σχέση με δεκάδες μικρούς και νοικοκυρεμένους δήμους-υποδείγματα. Το λαμπερό καρότο που προπορεύεται του ξελιγωμένου και απατημένου υποζυγίου, δηλαδή των πολιτών, «γυαλίζει» επίσης σε πολλούς δημάρχους, αφού τους υπόσχεται υπερ-αρμοδιότητες, υπερ-εξουσίες και Ε.Σ.Π.Α, πολύ Ε.Σ.ΠΑ., που θα ρεύσει σε όσους ...«ξέρουν από βέσπα». Βλέπουν, όμως, το «τυρί» των υπερ-εξουσιών και υπερ-αρμοδιοτήτων χωρίς να βλέπουν και την «φάκα». Εάν, δηλαδή, τα όποια παντΕ.Σ.Π.Α.νια και οι λοιποί πόροι που αορίστως υπαινίσσεται η κυβέρνηση ότι θα τους δοθούν, θα επαρκέσουν τελικά για να ταίσουν εκείνα τα προς το παρόν αδιευκρίνιστα και ανομολόγητα που υπόσχεται να τους φορτώσει.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας στο σύντομο χρονικό διάστημα που αναλώθηκε για να υπηρετήσει την Ελλάδα, εξαπάτησε μία και μόνη φορά τους Έλληνες, με το γνωστό τέχνασμά του, για να εισάγει στο διαιτολόγιο των πενομένων προγόνων μας την πατάτα. Ενώ ο «Καποδίστριας νούμερο 2», ο μεταβαπτισθείς σε «Καλλικράτη», τέχνας απατηλάς κατεργάζεται ίνα την δημοκρατική πενία των εμπνευστών του αποκρύψει. Επομένως από το «Καλλικράτης» κρατάμε μόνο το «κράτης» και δεν μασάμε το «κάλλι». Θα μπορούσε κάλλιστα να ονομαστεί «Αρχίδαμος», ή «Γανυμήδης», με την ουσία να παραμένει ακριβώς η ίδια: Πατάτες!