«Ήμαστε ένα φρούριο πολιορκημένο που μέσα του αλωνίζει ελεύθερος ο εχθρός»

Στρατής Μυριβήλης

 

Αλέκα, Αλέκα, μη σωπαίνεις.

Όπως ακριβώς συνέβη με το πατσαβούρι της Ρεπούση, θα έρθει πάλι η στιγμή που οι δραγώνοι του Σόρος θα τα χώσουν και σε σας. Με ιδιαίτερη προτίμηση στην μεγαλειώδη Εθνική μας Αντίσταση όπου πρωτοστάτησε το Ε.Α.Μ-Ε.Λ.Α.Σ.

Τιμή και χρέος σου είναι να μιλήσεις τώρα, πριν έρθει εκείνη η στιγμή.

Κάντο Αλέκα και μπορεί να σου συγχωρέσουμε, ότι πρότεινες να χαρίζεται η ελληνική ιθαγένεια σε όσα εκατομμύρια λαθρομετανάστες κι αν μπουκάρουν στην Ελλάδα για να μικρύνουν κι άλλο την ήδη πολύ μικρή πίτα του Έλληνα εργάτη. Άλλα είπε ο Μαρξ, τα ξέχασες;

Εγώ θυμάμαι Αλέκα. Θυμάμαι ότι τότε που ξέσπασε τ’ αντάρτικο για το βιβλίο της Ρεπούση, αναλώθηκαν τόνοι χαρτιού και μελανιού για να πολεμηθεί το προσκυνοχάρτι της. Και βγήκες εσύ και είπες εννιά, όλες κι όλες, λέξεις λακωνικές και τα είπες όλα: «Εναπόκειται στους Έλληνες Δασκάλους να το καταργήσουν στην πράξη».

Πόσο δίκιο είχες! Και τώρα που πιο μεθοδικά ετοιμάζεται το ανθελληνικό φαρμάκι για να ρεύσει στα σχολειά μας και στις ψυχές των παιδιών μας, εναπόκειται και πάλι στους Έλληνες Δασκάλους να υπερασπίσουν αυτόν τον τίτλο Τιμής και Χρέους: Έλληνας Δάσκαλος! και να προμαχήσουν των Ελλήνων. Αφού, όμως, πρώτα συνειδητοποιήσουν και ενστερνισθούν πως όταν επέλεξαν για επάγγελμά τους αυτό το ύψιστο λειτούργημα, επέλεξαν κάτι πολύ ανώτερο από την θέση ενός δημοσίου υπαλλήλου και συνδικαλιστή.

Θυμάμαι Αλέκα. Θυμάμαι κι αυτά που δεν έζησα, αλλά είτε τα διάβασα, είτε μου τα διηγήθηκαν κάποιοι ΕΛΑΣίτες πολεμιστές που μου έκαναν την τιμή να μου μιλήσουν για τότε που «βροντούσε ο Όλυμπος κι άστραφτε η Γκιώνα». Κι έγιναν δικά μου και τα ‘κλεισα στην ψυχή μου. Έτσι που εγώ, που ποτέ δεν μετείχα στο Κ.Κ.Ε. να τιμώ τους αγώνες και το αίμα ψυχής και κορμιού, των παλληκαριών και των κοριτσιών, που δεν είχαν ιδέα τι είπε ο Μαρξ, αλλά πήραν τα όπλα και πολέμησαν τους κατακτητές της Πατρίδας μου, χωρίς να το μετανοιώσουν ούτε μιά στιγμή κατοπινά κι ας τους κατέβαλε εκείνο τ’ ΟΧΙ το σωστό σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους, όπως μας δίδαξε ο διαχρονικός Καβάφης. Κι αν έγιναν λάθη τραγικά μετά τον πόλεμο κι από τις δύο πλευρές και ξεπέσαμε στον αδελφοσπαραγμό, δεν ήταν δικά τους. Σ’ αυτά τα Ελληνόπουλα που πολέμησαν για την λευτεριά της Πατρίδας και δεν είχαν ιδέα κατά που πέφτει η Γιάλτα, μόνο τιμή κι ευγνωμοσύνη τους πρέπει. Από όλους μας.

Μίλα Αλέκα! Μίλα για την επίθεση των γενιτσάρων της παγκοσμιοποίησης στα παιδιά μας.  Δυνατά, καθαρά και σταράτα όπως τότε που οι Νεοταξίτες χτυπούσαν την Σερβία και η φωνή σου εξέφραζε την αντίθεση του 97% των Ελλήνων. Πόσο μ’ έκανες υπερήφανο τότε μ’ εκείνο το καψώνι στην εφοδιοπομπή του ΝΑΤΟ, που έκανε κύκλους μέσα στην λαχαναγορά της Θεσσαλονίκης. Αλλά μίλα ΕΛΛΗΝΙΚΑ! Δεν το χωράει Έλληνα νους η Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. να στηρίζει τα σχέδια της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης» για άλωση της Έλλάδας μέσω της κατακλυσμιαίας εισβολής λαθρομεταναστών.

Μίλα πάλι στους Έλληνες Δασκάλους. Όπως μιλούσαν εκείνα τα Ελληνόπουλα που «έπεσαν θύματα σε άνιση πάλη κι αγώνα, γυρεύοντας Ζωή, Λευτεριά και Τιμή του Λαού». Φώναξε δυνατά για να σ’ ακούσουν εκείνοι οι ψευτο-αριστεροί γραικύλοι που θέλουν να μας πείσουν ότι δεν είμαστε Έλληνες. Το χρωστάς σ’ εκείνους τους Έλληνες που πέθαιναν τραγουδώντας: «Μάνα μου, γλυκειά μου Ελλάδα, ο αντάρτης του ΕΛΑΣ, θα σ’ ανάψει τη λαμπάδα της Τιμής, της Λευτεριάς». Έχω απαιτήσεις από σένα, Αλέκα Παπαρήγα. Έχω τις απαιτήσεις εκείνων των πικραμένων αγωνιστών που μου μίλησαν για τότε που πολεμούσαν «στα πεδία των τίμιων μαχών» με Γερμανούς, Ιταλούς και ταγματαλήτες. Και οι σημερινοί ταγματαλήτες είναι πιο επικίνδυνοι από τους τότε κι εσύ το ξέρεις καλά.

Αχ, που ‘σαι ΕΠΟΝίτισσα δασκάλα του χωριού, της λεύτερης, αντάρτισσας Ελλάδας! Που ‘σαι κοπέλα μου με το τριμμένο φουστανάκι, τ’ αστραφτερά σου τα ματάκια και τα λόγια σου, τα βόλια σου και τα Ελληνόπουλά σου, που ως τα σήμερα, γέροντες πια, δακρύζουνε στη λατρεμένη θύμησή σου.