Στον Γιώργο Παπανδρέου και στην κυβέρνησή του παρουσιάζεται τώρα μιά χρυσή ευκαιρία οικονομικής ανάκαμψης της χώρας μας και ισχυροποίησης της διεθνούς θέσεώς της. Η εκμετάλλευση των υπεράφθονων πετρελαϊκών κοιτασμάτων Αιγαίου και Ιονίου. Θα σπεύσουν ίσως κάποιοι αναγνώστες να διαμαρτυρηθούν: «Για κάτσε ρε φίλε, άμα αποπειραθούμε να αντλήσουμε τα πετρέλαιά μας η Τουρκία θα μας κηρύξει τον πόλεμο». Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά φίλοι αναγνώστες. Εγώ δεν προτείνω να τα βγάλουμε μόνοι μας τα πετρέλαιά μας.
Προτείνω προκήρυξη διεθνούς διαγωνισμού για την ανάθεση της εξόρυξής τους. Κι επειδή τα κοιτάσματα δεν βρίσκονται μόνο σε ένα σημείο, ποιά Τουρκία θα διανοηθεί να μας κηρύξει τον πόλεμο, όταν στο Αιγαίο π.χ. θα δραστηριοποιούνται ταυτόχρονα, αμερικανικές, ευρωπαϊκές κι ίσως ρωσικές εταιρίες πετρελαιοειδών; Πολλά θα μπορούσε να προσάψει κανείς στους Τούρκους, αλλά βλάκες δεν είναι.
Με την διεθνή ύφεση καλά να κρατεί, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, είναι δεδομένο το ενδιαφέρον τόσο των Αμερικανών όσο και των Ευρωπαίων για ανάκαμψη και νέες θέσεις εργασίας που θα προκύψουν από νέες και με εξασφαλισμένη απόδοση επενδύσεις. Και επειδή, τουλάχιστον για τις Η.Π.Α., ουδείς αμφισβητεί ότι οι πολυεθνικοί γίγαντες εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων είναι μεταξύ άλλων μεγάλων εταιριών, οι ουσιαστικοί κυβερνήτες της χώρας, ποιός Ομπάμα και ποιά Κλίντον θα τολμήσουν να ψελλίσουν την παραμικρή αντίρρηση. Το ένστικτο του κέρδους είναι ισχυρότερο οιουδήποτε περιφερειακού σχεδιασμού ευνοιοδοσίας και οι Τούρκοι θα ειδοποιηθούν από την  υπερδύναμη να κάτσουν στα αυγά τους.

Η ενδεδειγμένη ασφαλιστική κάλυψη μιάς τέτοιας ρουά ματ κίνησης είναι να μπουν στο παιχνίδι και οι Αμερικανοί. Ο ξεκάθαρος φιλοαμερικανικός προσανατολισμός του Γιώργου Παπανδρέου στην εξωτερική πολιτική, τού παρέχει το πλεονέκτημα να τον χρησιμοποιήσει και προς όφελος της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, η αναντίρρητη ανάγκη των Ευρωπαίων εταίρων μας για σταδιακή ενεργειακή απεξάρτηση της Ε.Ε., θα ωθήσει τουλάχιστον τις γαλλικές και γερμανικές εταιρείες σε εκδήλωση ενδιαφέροντος συμμετοχής. Και τότε θα δούμε αν μπορούμε η όχι να επεκτείνουμε, βάσει του διεθνούς δικαίου, τα χωρικά μας ύδατα στο Αιγαίο στα 12 μίλια, ενώ τώρα δεν τολμάμε να το πράξουμε ούτε στο Ιόνιο, αφού το casus belli της Τουρκίας ισχύει και για εκεί!!!
Το παράδειγμα του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου, που είχε καλέσει ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες να αντλήσουν τα υποθαλάσσια κυπριακά κοιτάσματα πετρελαίου, δείχνει τον δρόμο, ασχέτως εάν ο αγγλόφιλος μέχρι μυελού οστέων, «κομμουνιστής» Χριστόφιας δεν συνέχισε στον δρόμο του Κύπριου εθνικού ηγέτη. Και τότε οι Τούρκοι απειλούσαν με πόλεμο την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά μόλις εκδηλώθηκε το αμερικανικό ενδιαφέρον για τα κυπριακά πετρέλαια, αρκέστηκαν σε λεκτικούς λεονταρισμούς για την ...«τιμή των όπλων».
Πέραν της προφανούς οικονομικής σημασίας μιάς τέτοιας κίνησης, είναι ορατή και η πολυεπίπεδη στήριξη που θα προσφέρει στην εξωτερική μας πολιτική, εξασφαλίζοντάς μας από παντός είδους κινδύνους και ιδιαίτερα από εκείνους που δημιουργεί η τουρκική επιθετικότητα.

Η απόδοση δε, μέρους του μεριδίου μας από την συνεκμετάλλευση των ελληνικών υδρογονανθράκων σε οπλικά συστήματα αμερικανικής και ευρωπαϊκής κατασκευής, θα ενίσχυε έτι περαιτέρω το ενδιαφέρον των συνεταίρων μας για την προστασία των επενδύσεών τους και θα έκοβε εντελώς τον βήχα των Τούρκων.
Το μυστικό της όλης ιστορίας των ελληνο-τουρκικών διενέξεων ίσως να κρύβεται σε ένα διάλογο που είχαν πριν από χρόνια σε σύνοδο του ΝΑΤΟ, ο τότε υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή, Μπίτσιος και ο Τούρκος ομόλογός του Τσαγλαγιανγκίλ, έτσι τουλάχιστον όπως μεταφέρθηκε στον τουρκικό Τύπο:
Τσαγλαγιανγκίλ: -Δεν πρόκειται ποτέ να μας νικήσετε στην εξωτερική πολιτική.
Μπίτσιος: -Ω ελάτε αγαπητέ, υπερβάλλετε.
Τσαγλαγιανγκίλ: Επιμένω και ο λόγος είναι απλός. Κι εσείς κι εμείς είμαστε πόρνες. Η διαφορά μας είναι ότι εσείς πουλιέστε φτηνά κι εμείς πανάκριβα.