Αυτές τις μέρες βρισκόμαστε  σε μια γιορτή επετειακής επανάληψης. Μνήμες ηρωϊκής αυτοθυσίας, μνήμες ομόψυχου  εθνικού αγώνα. Ενός αγώνα όχι για κατάκτηση  γης και εξουσίας, αλλά για αγώνα υπέρ βωμών και εστιών.

Γι΄αυτό το Ελληνικό ΄Επος, που γράφτηκε στα αλβανικά βουνά, το “ηρωϊκό” του μέρος είναι το ένα· το βέβαιο και το μοναδικό.

Εμείς όμως, γνωρίζαμε ποιόν ηγέτη είχαμε απέναντί μας; Το “Χαμόγελο στα χείλη” και το  “Κορόϊδο  Μουσολίνι” - ήταν συνθήματα απόλυτα ενδεδειγμένα για εκείνες τις κρίσιμες στιγμές για την εμψύχωση του άνισου αγώνα.  Στα χρόνια,  που δεν ήταν πια αναγκαίος εκείνος ο ούριος άνεμος  για τα καράβια που ανέμεναν στην Αυλίδα, και μέσα σ΄όλα αυτά,  δεν αναζητήσαμε  να μάθομε, να φέρομε προς τα έξω και  κοντά μας, το ποιος τέλος πάντων ήταν  ο αντίπαλος, ποιό υπήρξε αυτό το  κατ’ εμάς “κορόϊδο”.

Λοιπόν ο Μπενίτο, που δεν ήταν καθόλου ‘’κορόϊδο’’, αλλά ο ‘’σύντροφος’’ Μουσολίνι, ο καθοδηγητής ή αλλιώς ο Ντούτσε  του Σοσιαλισμού, (σύμφωνα με τον βετεράνο σοσιαλιστή Ολίντο Βέρνσκι που τον προσφώνησε  Ντούτσε = αρχηγό = καθοδηγητή, όλων των επαναστατών της Ιταλίας).    Γεννήθηκε το 1883 στο Ντόπε ντί  Πεντάπιο της Ιταλικής επαρχίας Φορλί. Ο πατέρας του, ονόματι  Αλεσάντρο, ήταν τεχνίτης σιδεράς, πολιτικοποιημένος επαναστάτης, ο οποίος μάλιστα  για τις αναρχικές ιδέες του είχε  κάποτε φυλακισθεί. Γι΄αυτό και τον γυιό του  τον βάφτισε  Μπενίτο,  τιμώντας την μνήμη  του  Μεξικανού επαναστάτη Μπενίτο Χουάρες  Γκαρσία, Αντρέα για τον  Αντρέα Κόστα, γραμματέα του Μπακούνιν και  Αμιλκάρε  σε ανάμνηση του γαριβαλδινού Αμιλκάρε Τσιμπριάνι, αγωνιστή της παρισινής Κομμούνας.

Το 1902  ο Μπενίτο Αντρέα Αμιλκάρε  Μουσολίνι, τελειώνει τις σπουδές του σαν δάσκαλος και  τον βρίσκομε στην Ελβετία, στο Πανεπιστήμιο να μελετά την γαλλική γλώσσα,  ενώ συγχρόνως  να εργάζεται σε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές (οικοδόμος κ.α.).

Το 1904 τον διώχνουν από την Ελβετία, με την κατηγορία του αναρχικού. Υπηρετεί στον ιταλικό στρατό και  το 1906 διορίζεται δάσκαλος στην Βόρειο Ιταλία. Το 1910 δημοσιογραφεί.  Βγάζει δική του σοσιαλιστική εφημερίδα και διορίζεται γραμματέας της σοσιαλιστικής οργάνωσης της πόλης Φορλί. Με την εφημερίδα του,  η “Πάλη των Τάξεων”, αποκτά πολιτική δύναμη ανάμεσα στο Σοσιαλιστικό κόμμα της Ιταλίας (1911-12).  Με άρθρα του αντιδρά στον κατακτητικό πόλεμο που διεξάγει η  Ιταλία  στη Τριπολίτιδα της Λιβύης. Για τα άρθρα του αυτά κλείνεται η εφημερίδα του και εκείνος φυλακίζεται για πέντε μήνες. Φυλακισμένος καταδικάζει  τη συνεργασία που έχει το Σοσιαλιστικό Κόμμα με την αστική τάξη.

Το 1912 αναλαμβάνει τη διεύθυνση της επίσημης σοσιαλιστικής εφημερίδας ’’Αβάντι’’ του Μιλάνου και εκλέγεται στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Γρήγορα όμως έρχεται σε ρήξη  με τους σοσιαλιστές, που δεν θέλουν την συμμετοχή  της Ιταλίας στον  Α΄ Ευρωπαϊκό πόλεμο γιατί πιστεύουν στην ουδετερότητα.

Εκείνος τώρα σε μια πρώτη πολιτική στροφή εκφράζει σοσιαλπατριωτικές θέσεις. Με την στήριξη  του επιχειρηματικού κόσμου  εκδίδει την εφημερίδα ‘’Ιλ Πόπολο ντι Ιτάλια’’  και δι΄ αυτής   ισχυρίζεται  πως μόνο ένας πόλεμος και μάλιστα παγκόσμιος μπορεί να λύσει τα αλυσοδεμένα χέρια του εργατικού προλεταριάτου. Ίσως  αυτός ο πόλεμος, όπως λέει, να μην οδηγούσε σε μια ριζική  κοινωνική επανάσταση, αλλά τουλάχιστον θα εξαφάνιζε τους φιλελεύθερους και πιθανόν μετά να αναδυόταν μια νέα πολιτική τάξη.

Για τις θέσεις του αυτές οι σοσιαλιστές τον διαγράφουν και τον αποπέμπουν. Τότε  αυτός δηλώνει πως τους θεωρεί ανίκανους να συλλάβουν τα σημεία των καιρών, μα και συμβιβασμένους για την όποια επαναστατικότητα.  Κατατάσσεται εθελοντής στο στρατό και από μια οβίδα τραυματίζεται.

Αλλάζει τώρα  πολιτική γραμμή σε μια εντυπωσιακή δεξιά στροφή 1800 . Τάσσεται εναντίον των εργατικών διεκδικήσεων και στις 23 Μαρτίου του 1919,  ο πρώην επαναστάτης σοσιαλιστής ιδρύει  τον φασιστικό  ‘’Μαχητικό Ιταλικό Σύνδεσμο’’. Οι φασιστικές οργανώσεις με τους ‘’μελανοχίτωνες’’, προβαίνουν τώρα σε βίαιες πράξεις εναντίον των αριστερών εργατών και εναντίον των φιλήσυχων πολιτών.

Τελικά το  1921 ιδρύει το «Εθνικό Φασιστικό Κόμμα». Σε λίγους μήνες μόνο, τα μέλη του από 35000 φτάνουν τις 750.000 και την 28.10.1922, ο ίδιος  ηγούμενος μιας μεγαλειώδους πορείας 100.000 ενόπλων οπαδών του προς τη Ρώμη, εξαναγκάζει τον βασιλιά να τον διορίσει πρωθυπουργό. Το 1929, στις εκλογές που διεξάγονται καταπιεστικά λαμβάνουν μέρος μόνον οι υποψήφιοι του Φασιστικού κόμματος.

Το 1935-36 επιτίθεται,  κατακτά την Αιθιοπία και σε συνέχεια αποχωρεί  από την υποτονική Κοινωνία των Εθνών,  αφού προηγουμένως έχει υπογράψει σύμφωνο συμμαχίας με τον Χίτλερ. Το 1940 έχει ήδη προσαρτήσει την Αλβανία. Τώρα  χωρίς την έγκριση και με δυσαρέσκεια του Χίτλερ, τον οποίο φέρνει προ τετελεσμένου γεγονότος, επιτίθεται κατά της Ελλάδας. Πλην, οι Θεοί της Ελλάδας ‘’άλλως έδοξαν’’. Αποτυγχάνει και  ζητά την επικουρία  του γερμανικού στρατού.

Στην εκπνοή  του πολέμου και στην ανατολή της συμμαχικής νίκης συλλαμβάνεται  από Ιταλούς αντάρτες προσκείμενους στους συμμάχους και πανηγυρικά τουφεκίζεται (1945).

Ο Μουσολίνι  κατέγραψε ιστορικά μια ισχυρή πολιτική προσωπικότητα, με μεγάλες υποκριτικές ικανότητες, εξέχοντος μεγαλομανή θεατρίνου. Εχει καταφέρει στη  διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, κατά απαράδεκτο τρόπο, να προσελκύσει τον παγκόσμιο θαυμασμό και να αποσπάσει ευχές και συγχαρητήρια από τον Λένιν, τον Τσώρτσιλ και τον Ρούσβελτ.

Το φασιστικό πρόγραμμά του, απολυταρχικό και αντιμοναρχικό, στην αρχή ήταν και αντικληρικό, αλλά με τον καιρό κατάλαβε ότι με την εκκλησία και στη συγκεκριμμένη περίπτωση με το Βατικανό πρέπει κανείς να συμβιβάζεται.  Και συμβιβάστηκε.

Στο κοινωνικό του προφίλ “κατά καιρούς” μίλησε για αποκέντρωση, χειραφέτηση της γυναίκας, υιοθέτηση της απλής αναλογικής, κατάσχεση και έλεγχο των υπέρογκων πολεμικών δαπανών, κρατικοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας, εφαρμογή του ρωμαϊκού  στρατιωτικού  βηματισμού,  επιλογή του κομματικών ηγετών με αθλητικά κριτήρια,  συμμετοχή των εργαζομένων στη διοίκηση των επιχειρήσεων, θέσπιση του οκταώρου εργασίας και  κατάκτηση του κατώτατου εργατικού  ημερομισθίου. Πολέμησε τον υπογεννητισμό του Ιταλικού λαού και προέβη  σε έντονη αντισημητική εκστρατεία.

Γράφω “κατά καιρούς” γιατί με τον καιρό και εκ  των πραγμάτων, οι Ιταλοί  άρχισαν να απορρίπτουν την πολιτική του και να τον εγκαταλείπουν. Αυτή  η αλλαγή ρότας με την προβολή των μελανοχιτώνων, δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα και φοβίες στον ιταλικό λαό. Ο αγροτικός φασισμός με τα εγκάθετα συνδικάτα άρχισε να θεωρείται απειλή κατά της πατροπαράδοτης γαιοκτησίας και της ηρεμίας των αστών, και όλων αυτών που στην αρχή της μεταλλαγής του τον υποστήριξαν.  Το είδωλο όπως συμβαίνει με όλα τα σαθρά είδωλα, έχει πλέον καταπέσει.

Τελικά, όλοι αυτοί  οι ευαγγελιζόμενοι ηγέτες, στην πραγματικότητα ένα πράγμα επιδιώκουν: Μετά από την αναλαμπή μιας φανταχτερής εναρκτήριας, επί τω καλώ, ανατροπής την κοινωνίας, να επαναφέρουν τα πράγματα στο συμφεροντολογικό τους “στάτους κβό”.

Στην Ιταλική ιταμή πολεμική επέλαση, εμείς αντισταθήκαμε με θάρρος.  Πολεμήσαμε εναντίον του εχθρού  πειθόμενοι τοις  «κεινων ρήμασι». Και καταφέραμε να νικήσομε  έναν αντίπαλο  που ήταν ισχυρός,  πολεμιστής σκληρός, δύσκολος, καλοζωισμένος  μα  και σιδερόφρακτα αρματωμένος. Οι ρωμαϊκές λεγεώνες πολέμησαν σκληρά αλλά δεν τα κατάφεραν.

Ο μεγαλειώδης αγώνας της φυλής μας, με μια εκατόμβη θυσίας για μία ακόμη φορά δικαιώθηκε.