Το σταφύλι σαν φτάσει στο παλιό πατητήρι ή στο σύγχρονο οινοποιείο αρχίζει η διαδικασία της σύνθλιψης. Ο χρήσιμος χυμός σε λίγο θα απελευθερωθεί. Η σάρκα  της ρόγας θα συμπιεστεί και συμπιεζόμενη θα αναμιχτεί με τη ζύμη που μέχρι τώρα ήταν κρυμμένη στο φλοιό. Η ανάμιξη αυτή θα δώσει τις προϋποθέσεις για μια περαιτέρω αλκοολική ζύμωση.
Στο παλιό πατητήρι, στο παραδοσιακό, ο θειός μου ο Νικολής στο πατρογονικό μου χωριό στην Κρήτη, πατούσε τα σταφύλια με τα αδύνατα μακρυά ποδάρια του. Η διάρρηξη της ρόγας κάτω απο την πίεση του βάρους  του αγρότη, άφηνε απελευθερωμένο το υγρό γλεύκος ή απλά μούστο, να κυλίσει στον πρωτόγονο “συλλεκτήρα”.
Το θυμάμαι σαν όνειρο εκείνο το πανηγύρι.  Ένα τραγούδι συνοδευτικό, μια χαρούμενη σύναξη της γειτονιάς και ένας σεβασμός στην όντως ιερή τελετουργία, καθώς ελευθερωνότανε  προοδευτικά και με βραδύ ρυθμό  ο διονυσιακός χυμός. Ο χυμός που αργότερα θα χάριζε ξεκούραση και λησμονιά στην καθημερινή απλότητα.
Τώρα οι οινοποιητικές διεργασίες, μηχανικές ή ηλεκτρονικές στρέφουν σε αντίθετη φορά ταυτόσημους κυλίνδρους και πτερύγια με τον κατ΄ επιθυμία  αποχωρισμό και την κατά το δοκούν ρυθμιζόμενη ταχύτητα. Βέβαια η ωριμότητα  και η ποιότητα τη σταφυλής συμβάλλουν στην  καλύτερη απόδοση. Στη διαδικασία  ο “στυφός σκελετός” δηλαδή η φλούδα, με το πάτημα που δέχεται  πιέζεται  να αποχωρισθεί  από τον σταφυλοπολτό, ο οποίος τελικά θα οδηγηθεί στη δεξαμενή για την περαιτέρω ζύμωση.  
Στη νεώτερη τεχνική, με διεργασίες μηχανικές ή ηλεκτρονικές, σε μια προσπάθεια ολοσχερούς έκθλιψης και απόλυτου διαχωρισμού, ο καρπός βάναυσα εκβιάζεται. Με δυό λόγια ξεζουμίζεται απόλυτα και ολοσχερώς.
Δεν ξέρω γιατί αυτό το απόλυτο και βίαιο ξεζούμισμα του ωφέλιμου μέρους του καρπού, μου έφερε στη θύμηση τον βίο και την ιστορία του Λορέντζο του Μεγαλοπρεπή (1449-1492), της οικογένειας των Μεδίκων.
Οι Μέδικοι ήταν μια μεγάλη οικογένεια αστών,  που κυβέρνησαν αρχικά την Φλωρεντία και αργότερα την Τοσκάνη, σχεδόν ανελιπώς από το 1434 έως το1737. Έδωσαν μάλιστα  στην Εκκλησία τέσσερεις πάπες, συγγένεψαν δε δια γάμων με πολλούς βασιλικούς οίκους της Ευρώπης. Χωρίς να είναι στρατιωτικοί, αντιμετώπιζαν τους αντιπάλους και τις αντιξοότητες με το χρήμα και την  δωροδοκία.
΄Ολοι  οι Μέδικοι, μνημονεύονται σαν προστάτες των καλών τεχνών αλλά και των ”πεινόντων και των διψώντων’’ αυτών δηλαδή που ανήκαν  στις  ταπεινότερες κοινωνικές  τάξεις.
Ο   Lorenzo di Medici ή Lorenzo il Magnifico διετέλεσε κυβερνήτης της Φλωρεντίας από το 1469 έως το 1492. Καταγράφεται ιστορικά  σαν ο επιφανέστερος εκ των Μεδίκων κα τιμάται σαν προστάτης των τεχνών και των γραμμάτων. Αλλά μόνο γι΄αυτό.
΄Οταν ανέβηκε στην εξουσία, έδωσε την εντύπωση  ότι είχε σκοπό να βαδίσει στον πολιτικό δρόμο των αρχών του πατέρα του, Πιέρο των Μεδίκων και των παππούδων του και να μείνει κοντά στα προβλήματα του απλού λαού.   Όντως φάνηκε  αρχικά  ότι ήθελε να διακυβερνήσει με βάση τα συνταγματικά δικαιώματα. Δεν βαριέστε όμως. Το “φάνηκε” ήταν μόνο το πρόσχημα για να εδραιώσει την περαιτέρω εξουσία του. Ο λαϊκός του λόγος γρήγορα αποδυναμώθηκε.
Και το ποδοκίνητο πατητήρι εξελίχθηκε σε βίαιο και απρόσωπο εκθλιπτήριο.
Ο ιστορικός  Francesco Guicciardini, μας γράφει πως η θητεία του ήταν “μια διακυβέρνηση ενός αγαθοεργού τυράννου σε μια δήθεν συνταγματική δημοκρατία’’. Μια δημοκρατία, που τις ονομαστές γιορτές  και τα πανηγύρια επεσκίαζε μια καταδυναστευτική συμπεριφορά. Καρότο και μαστίγιο που λένε.
Τόσο που ο μοναχός Girolamo Savanarola, σε δημόσιο κήρυγμα (1490) δεν δίστασε να τον αποκαλέσει “τύραννο”, ευχόμενος μάλιστα και τον  θάνατό του. Και όντως δυο χρόνια μετά, ο Λορέντζο πέθανε σε ηλικία μόλις 43 ετών.
Συμπερασματικά φαίνεται ότι οι ισορροπίες στην πολιτική είναι πολύ λεπτές και η υλοποίηση υποσχέσεων πολύ δύσκολη. Ο ηγέτης εύκολα παρασύρεται από την αλαζονεία της εξουσίας αλλά και αυτό να μην συμβεί, τελικά οι παρατρεχάμενοι και παρακοιμώμενοι είναι εκείνοι που θα διαμορφώσουν πισώπλατα την όποια κατάσταση. Και  δυστυχώς τις περισσότερες φορές τα όρνεα, τα αρπακτικά αυτά όλων των εποχών, αυτά που ευδοκιμούν στη σκιά του ηγέτη, αποδεικνύεται  να είναι  οι πραγματικοί  κοινωνικοί ρυθμιστές και διαψευστές κάθε καλής πρόθεσης.   
Το έχομε ζήσει, πολλάκις αλλά και πρόσφατα, το παραμύθι. Και εμείς διψασμένοι για το “ανέσπερο φώς” που θα σήμαινε ένα καλύτερο αύριο, ρουφάμε τις όποιες υποσχέσεις που στο τέλος αποδεικνύονται μια εσκεμμένη και προγραμματισμένη αλλά και άριστα σκηνοθετημένη εξαπάτηση της ψυχής μας και του είναι μας.
Ευχόμαστε όμως, - άσχετα με την όποια  πολιτική μας ιδεολογία - σε μια επί τέλους διάψευση. Ευχόμαστε, καλοπροαίρετοι για ένα παραμύθι που θα είναι αληθινό και όχι σαν τα άλλα. Το ευχόμαστε γιατί πιστεύομε πως αυτός ο τόπος αξίζει μιας καλύτερης τύχης. Και είμαστε έτοιμοι να χειροκροτήσομε αυτόν που θα την υλοποιήσει. Αλλά “οψόμεθα ες Φιλίππους”.  


­­­­–––––––––––––––––––––––––
Βοηθήματα

1)Εγκυκλ. Πάπυρος Λαρούς, Μπριτάννικα
2) Π. Κανελλόπουλου “Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος  Εκδ. Γιαλελής, 1976       
3) Αμπελουργία - Οργανισμός Διδακτικών Βιβλίων

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 143 guests και κανένα μέλος