Παρασκευή βράδυ, Κόσμος συρρέει έξω από το Πολυτεχνείο...
Το κέντρο της Αθήνας ζει δύσκολες στιγμές. Διαδηλώσεις, συλλήψεις, ξυλοδαρμοί, πυροβολισμοί. Κινδυνεύεις ακόμη κι αν είσαι άσχετος, ξένος μ’ αυτά που βλέπεις γύρω σου. Τώρα θα μου πεις, μπορεί κανείς να μείνει απαθής όταν βλέπει νεαρά παιδιά που φωνάζουν συνθήματα να συλλαμβάνονται και να συνθλίβονται από τις «κατσαρίδες» ένοπλους; Δύσκολο.
Κάθε ημέρα και πιο δύσκολη. Αξέχαστη η εικόνα του κυνηγητού νεαρού στην οδό Σταδίου, ο οποίος μπαίνει σε ξενοδοχείο για να σωθεί και τον βγάζουν έξω φωνάζοντας τα «ΜΑΤ» να τον παραλάβουν!!!
Υπάλληλος βιβλιοπωλείου εν ώρα εργασίας, έχασε το μάτι του, χτυπημένος από καπνογόνο που πέταξε αστυνομικός. Και πόσα άλλα, αμέτρητα και τραγικά.
Και φτάνουμε ξημερώματα 17 Νοέμβρη.
Γύρω και μέσα στο Πολυτεχνείο γίνεται «επανάσταση». Συνθήματα και ραδιοφωνικός σταθμός εκπέμπει και ενημερώνει. Εκπέμπει συνθήματα και τραγούδια, ζητάει βοήθεια σε τρόφιμα και φάρμακα…
Κόσμος συρρέει γύρω από το Πολυτεχνείο. Κόσμος απλός, μεροκαματιάρης, νέοι εργαζόμενοι που μετά τη δουλειά καταλήγουν στο Πολυτεχνείο, Μαθητές από διάφορα σχολεία. Όλοι γίνονται μία ομάδα. Συμμετέχουν και συμπάσχουν με τους φοιτητές που βρίσκονται μέσα στο Πολυτεχνείο από τις 14 Νοέμβρη.
Παρασκευή βράδυ, μεγάλος όγκος πλήθους έξω από το Πολυτεχνείο. Βρίσκομαι εκεί· συμμετέχω. Γίνονται μάχες με διαδηλωτές και οδοφράγματα.
Οσο νυχτώνει βλέπουμε τραυματίες χτυπημένους με σφαίρες από το πουθενά…
Ακούμε ότι κατεβαίνουν τανκς. Σιγά σιγά η πληροφορία γίνεται βεβαιότητα ότι έρχονται τανκς. Κάποιοι «καθοδηγητές» φωνάζουν στο πλήθος να αποχωρήσει, γιατί έρχονται τα τανκς και μας ωθούν προς τα πίσω. Προχωράμε προς τα πάνω και μπαίνουμε στην πλατεία Εξαρχείων. Άγνωστοι μεταξύ μας.
Μετά από ώρα – ο χρόνος δεν υπάρχει – μπαίνουν από όλους τους δρόμους κλούβες και μας εγκλωβίζουν μέσα στην πλατεία. Κάποιοι προλάβαμε και μπήκαμε σε πολυκατοικίες. Μία ομάδα μεταξύ τους κι εγώ, μας φώναξε μια μαυροφορεμένη γυναίκα να μπούμε μέσα και μας ανέβασε στην ταράτσα.
Από εκεί βλέπαμε όλη την πλατεία, στην οποία εκτυλίχθηκαν τραγικές σκηνές. Σαν τα τσουβάλια έπιαναν τον κόσμο και τους χτυπούσαν με μανία. Κάποιοι φωνάζαμε «αίσχος».
Από απέναντι πολυκατοικία βγήκε κάποιος και φώναζε στους αστυνομικούς. Εδώ είναι ελάτε να τους πιάσετε…
Μείναμε εγκλωβισμένοι στην ταράτσα για ώρα, αφού τα ΜΑΤ είχαν εγκατασταθεί στην πλατεία. Κάποιος έριξε την ιδέα να φύγουμε από ταράτσα σε ταράτσα δύο – δύο για να μην υποκινήσουμε υποψίες· και έτσι έγινε. Αφού σκαρφαλώσαμε σε δύο τρεις πολυκατοικίες από ταράτσα σε ταράτσα κατεβήκαμε στο δρόμο και προχωρήσαμε για να απομακρυνθούμε.
Στο μεταξύ είχε χτυπήσει το τανκ. Είδαμε τραυματίες να μεταφέρονται βασταζόμενοι από άλλους. Από τα διαμερίσματα μας φώναζαν: Τι βοήθεια θέλετε; Τι να σας δώσουμε...
[Οπως σημειώνει και ο Ανδρέας Αλεξανδρόπουλος: Η έκταση της βίας του καθεστώτος κατέληξε σε 26 βεβαιωμένους νεκρούς, 76 τραυματίες που δέχτηκαν πυρά στο κεφάλι, στο στήθος και την κοιλιά και δεν κατέληξαν από καθαρή τύχη, εκατοντάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν στο κεφάλι από γκλομπ, ενώ το 58% των τραυματισμών στόχος υπήρξε το άνω τμήμα του σώματος, κάτι που υποψιάζει σαφώς για ανθρωποκτόνο πρόθεση. Το μένος της καταστολής μάλιστα ήταν τέτοιο που ακόμη και στα νοσοκομεία εκτυλίχθηκαν σκηνές απίστευτης βίας με τους τραυματισμένους (πολλοί εξ αυτών σοβαρά) να κακοποιούνται βάναυσα πάνω στο φορείο.
Όλα αυτά διαδραματίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας από την Τετάρτη 14 Νοέμβρη για μία περίπου εβδομάδα].
