Mexico· ταξιδεύοντας στη χώρα των χρωμάτων

Αφού πήρα τις απαραίτητες πληροφορίες από γιατρούς για την πανδημία της γρίπης, προμηθεύτηκα μάσκες, απολυμαντικά, τσαντάκια μέσης που κρύβονται μέσα απ’ τα ρούχα και τα απαραίτητα pesos, άφησα πίσω μου κινδυνολογίες και φοβίες και ξεκίνησα το ταξίδι μου για το Mexico.

Μόλις πατήσαμε το πόδι μας στο αεροδρόμιο του Mexico City εντάθηκε η προσοχή μας στις αποσκευές μας καθώς η εγκληματικότητα εκεί «βαράει κόκκινο». Μια πόλη πληθυσμιακά 3 φορές μεγαλύτερη από ολόκληρη την Ελλάδα.

Κάναμε μια βόλτα με ταξί στη γεμάτη κίνηση πόλη για να πάρουμε μια ιδέα.

- Αυτό που βλέπουμε είναι σαν να λέμε η Ομόνοια της πόλης του Μεξικό; ρώτησα τον Μεξικάνο που ήταν στην παρέα μας και γνωρίζει την Ελλάδα.

- Ναι είναι υποβαθμισμένη αυτή η περιοχή.

- Και το «Κολωνάκι» που είναι; Ρώτησα όλο περιέργεια καθώς αυτό που έβλεπα δεν μου άρεσε καθόλου.

- Είναι πολύ μακριά από εδώ, δεν θα προλάβουμε να το δούμε.

- Έστω το «Σύνταγμα»…

- Δεν υπάρχει «Σύνταγμα»…

Κι αυτό λίγο πολύ ήταν η πραγματικότητα των περισσότερων περιοχών που επισκεφθήκαμε στο Μεξικό. Υπήρχαν ή πολύ φτωχοί, ή πολύ πλούσιοι. Μέση οικονομική βαθμίδα, πουθενά.

Η βόλτα κράτησε για λίγο, τόσο ώστε να προλάβουμε την επόμενή μας πτήση για Tuxtla Gutierrez - Chiapas. Εκεί ήταν και η βάση μας.

Κόκκινα, πράσινα, μπλε, μοβ φτωχικά σπιτάκια παντού, στόλιζαν τους δρόμους κι έδιναν μια χαρούμενη νότα. Δεκάδες πλανόδιοι πουλούσαν παραδοσιακές λιχουδιές και φρούτα εξωτικά. Κοριτσάκια και αγοράκια, πολύ μικρών ηλικιών, σε κυνήγαγαν να σου πουλήσουν αυτοσχέδια βραχιόλια από κλωστές και κολιέ από καρπούς και κουκούτσια φρούτων και οσπρίων.

Την πρώτη μέρα την περάσαμε στην Tuxtla. Ζήσαμε λίγο την καθημερινότητα των ανθρώπων φάγαμε καλό μεξικάνικο σπιτικό φαγητό που περιείχε Ιγκουάνα και Αρμαδίλο (δεν το φάγαμε όλοι, συμπεριλαμβανομένου και εμού) και αγοράσαμε tortillas (πίτες από καλαμπόκι, βασικό συνοδευτικό φαγητού) από τα ντελίβερι boy που περνάγανε με τα μηχανάκια τους κορνάροντας ανά 20 λεπτά. Την πρώτη μας βόλτα την κάναμε στο Canon del Sumidero, ένα κανάλι με πανύψηλα βουνά δεξιά και αριστερά και κροκόδειλους να σου κάνουνε παρέα.

Το ταξίδι ξεκίνησε την επόμενη μέρα πολύ πρωί με ένα βαν για να επισκεφθούμε όσες περισσότερες περιοχές μπορούσαμε απ’ αυτές που άφησαν το στίγμα τους οι Mayas.

Πρώτος σταθμός ήταν το χωριό San Cristobal, ένα πολύ γραφικό χωριό με πολύχρωμα σπίτια και εκκλησίες, και πολλούς Ινδιάνους να το κατοικούν.

Το ενδιαφέρον μου κέντρισε ένα χωριό λίγο πιο ψηλά, το San Juan Chamula, που απ’ ότι αισθανθήκαμε δεν είμασταν και πολύ καλοδεχούμενοι απ’ τους ντόπιους. Ένα χωριό που δεν το πλησιάζει η αστυνομία καθ’ ότι εκεί έχουν δικούς τους νόμους· κλέβεις σου κόβουνε το χέρι. Γνήσιοι απόγονοι των Mayas ζούνε πολλά χρόνια πίσω, δεν τους αρέσει να τους φωτογραφίζεις γιατί νιώθουν ότι κάθε φωτογραφία παίρνει και λίγο απ’ την ψυχή τους και θυσιάζουν ακόμα, ζώα για τους Θεούς. Μια θρησκεία μίξη της χριστιανικής με την αρχαία δικιά τους, καθ’ ότι οι Ισπανοί καταπατητές, άφησαν γλώσσα, θρησκεία και έθιμα σε όλο το Μεξικό. Εντυπωσιακό πάντως είναι, ότι σε πολλά χωριά μέσα στη ζούγκλα δεν μιλάνε καθόλου Ισπανικά, ούτε καταλαβαίνουν· έχουν κρατήσει το ιδίωμά τους.

Πληρώσαμε ένα αμελητέο ποσό για να μπούμε στην εκκλησία τους. Γεμάτη εικόνες δεξιά και αριστερά και ο Χριστός βαλμένος σε κάποια γωνία. Δεν είναι αυτός ο Κύριος του Ναού. Οι ντόπιοι κόλλαγαν κεράκια στο πάτωμα της εκκλησίας και κάθονταν κάτω σ’ ένα στρώμα από φύλλα. Έτσι σκυμένη πάνω απ’ τα κεράκια με μια κότα αγκαλιά, αυτή έδιωχνε το κακό πνεύμα από κάποιον της οικογένειάς της κι εμείς γινόμασταν μάρτυρες μιας θυσίας προς τους θεούς. Φύγαμε γρήγορα απ’ το χωριό· είχα ανακατευτεί... Έπρεπε να προλάβουμε να περάσουμε μέσα απ’ τη ζούγκλα, με το αυτοκίνητο πάντα, πριν νυχτώσει.

Η διαδρομή ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και δύσκολη αφού κάθε μέρα νωρίς το απόγευμα το τροπικό κλίμα μας δήλωνε έντονα την παρουσία του με τις χοντρές ψιχάλες νερού που δυσκόλευαν την ορατότητά μας για αρκετή ώρα.

Οι δρόμοι ήταν στη κυριολεξία γεμάτοι «tope» (σαμαράκια τεραστίων διαστάσεων) πετυχαίνοντας 2 πράγματα. Πρώτον να κόβεις τελείως ταχύτητα για να μη σπάσεις το αμάξι (οπότε δεν τρέχεις) και δεύτερον να έχουν χρόνο τα ντόπια παιδιά να σου πλασάρουν τα προϊόντα που πουλάνε. Μέχρι και παγίδες στήνανε προκειμένου να σταματήσεις. Τέντωναν ένα σκοινί απ’ τη μια μεριά του δρόμου μέχρι την άλλη κρεμώντας πάνω αντικείμενα ώστε να παραξενευτείς και να σταματήσεις. Αν κάνεις το «λάθος» και σταθείς, εκτός απ’ τα παιδιά που θα πέσουν πάνω σου σε χρόνο dt, δεν ξέρεις τι άλλο θα συναντήσεις…

Οι ντόπιοι ζουν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Γυναίκες που μοιάζουν ακόμα με παιδιά μεγαλώνουν τουλάχιστον 4 δικά τους σε δύσκολες συνθήκες ζωής και η παιδική ανεμελιά δεν βρίσκει χώρο ανάμεσα στα φορτία που σηκώνουν και την ευθύνη που αναλαμβάνουν για τα μικρότερα αδέλφια τους.

Βγάλαμε τη νύχτα σε ένα camping δίπλα απ’ τη ζούγκλα, στο Palenque και το επόμενο πρωί περπατάγαμε στις πυραμίδες των Mayas με το ξεναγό να μας ενημερώνει για τα ιστορικά στοιχεία. Ένα απ’ αυτά είναι ότι οι Mayas δεν χρησιμοποιούσαν τις πυραμίδες μόνο για τάφους, αλλά και για να μένουν μέσα σ’ αυτές.

Σειρά είχαν οι καταρράχτες και τα ποτάμια Mishol-ha και Αgua azul, στα οποία δροσιστήκαμε, λίγο παραπάνω ίσως απ’ ότι θα θέλαμε αφού το νερό ήταν παγωμένο. Κάθε σημείο άξιο επίσκεψης το είχαν οργανώσει με μαγαζάκια, ταβέρνες και είσοδο επί πληρωμή πάντα. Ο τουρισμός είναι ένα δυνατό ατού.

Φτάσαμε λοιπόν στη Merida, πρωτεύσουα του Yucatan, η λεγόμενη “Άσπρη πόλη” που έχει ανακηρυχθεί από την Ουνέσκο ιστορική πόλη της ανθρωπότητας και το κέντρο της κοσμεί ένα υπέροχο μνημείο. (Βλέπε φωτογ. δεξιά)

Επόμενος αρχαιολογικός χώρος οι πυραμίδες στο Chichen-itza (πάνω). Για τους Mayas κάθε 51 χρόνια τελείωνε ένας κύκλος ζωής κι αυτό σήμαινε την κατασκευή μιας πιο μεγάλης πυραμίδας πάνω στην ήδη υπάρχουσα. Έτσι οι πυραμίδες που βλέπουμε σήμερα εμείς, έχουν μέσα τους άλλες μικρότερες.

Εκεί βρίσκεται το μεγαλύτερο αρχαίο γήπεδο του παιχνιδιού juego de Pelota, ένα παιχνίδι των  Mayas, που θυμίζει λίγο το ποδόσφαιρο· μόνο που τη μπάλα τη χτυπάνε με το σώμα και συγκεκριμένα με τους γοφούς.

Στον ίδιο χώρο είδαμε το Cenote Sagrado, ένα υπερυψωμένο σημείο με νερό στον πάτο, στο οποίο σκοτώνανε τις ωραιότερες γυναίκες - που για τους Mayas ήταν οι πιο άσχημες - προσφορά προς τους Θεούς.

Τελικός μας προορισμός η Playa del Carmen.

Η μέρα που ξημέρωσε ήταν εντελώς διαφορετική απ’ όλες τις άλλες καθώς εκεί βρισκόμασταν πια σε κάποιο εξωτικό πολυτελέστατο θέρετρο. Ξενοδοχεία μπάνγκαλοους απόλυτα συνυφασμένα με το περιβάλλον έβλεπαν στην παραλία των 20 χιλιομέτρων με την κάτασπρη άμμο.

Ενώ το φινάλε στο ταξίδι μας, έδωσε ένα εκπληκτικό πάρκο, το Xcaret, το οποίο εκτός από απίστευτη φύση, όμορφες παραλιούλες, τεχνητά χωριά αναπαράσταση των Mayas, ενυδρεία με ξεχωριστά ψάρια κτλ, είχε ένα εκπληκτικό show 2 ωρών, με την ιστορία των Mayas και τους παραδοσιακούς χορούς όλου του Μεξικό.

Μεξικό· ένας προορισμός σε «άλλο κόσμο» που χρειάζεται πολλές μέρες για να τον γνωρίσεις. Ένα κόσμο που ζει φτωχά αλλά ξένοιαστα τις μέρες του, με πολύ μουσική, χορό και φαγητό.

Υ.Σ. Από το κείμενο έχω παραλείψει πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, αλλά προτίμησα να βάλω ορισμένες φωτογραφίες που θα σας βάλουν στο κλίμα.