• βιβλίο
• κρασί
• Μεσόγεια Αττικής
• ρετσίνα

«Η ρετσίνα δεν είναι «ένα κρασί», «είναι μια ρετσίνα»

Το βιβλίο που μας αφιέρωσε ο πολυγραφότατος συγγραφέας Παιανιώτης Ευάγγελος Ανδρέου, είναι ένας ύμνος στο κρασί και ειδικά στη ρετσίνα, το ρετσινάτο, όπως γράφει και στον τίτλο του: "Ητο ωραίον  ρετσινάτο".

Και μια και είναι ύμνος στο ρετσινάτο, λογικό είναι να είναι χορηγός της έκδοσης ο «Αμπελουργικός Συνεταιρισμός Παιανίας».

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του, ο αναγνώστης θα βρει ευχάριστες αναφορές στους Μεσογείτες αμπελουργούς, αλλά και τους ρετσινιώτες. Αυτούς που μάζευαν το ρετσίνι για να γίνει η ρετσίνα, γιατί όπως γράφει στο εισαγωγικό του σημείωμα «Η ρετσίνα δεν είναι «ένα κρασί», «είναι μια ρετσίνα».

Επίσης, ο αναγνώστης, θα γνωρίσει τον κάματο του αμπελουργού, αλλά κυρίως του ρετσινιώτη, που από το Μάρτιο «η Πεντέλη καλωσόριζε γύρω στους 200 εργάτες από τη Μάντρα, το Κορωπί, τα Σπάτα, το Μαρκόπουλο, τον Κουβαρά και ίσως λίγους από το Λιόπεσι. ...τους πρόσφερε τα υπάρχοντά της (η Πεντέλη), το ρετσίνι γινότανε ψωμί για τις φαμίλιες τους».

Έως το φθινόπωρο δεν τον έβλεπε ο ήλιος (τον ρετσινιώτη) γιατί ζούσαν μέσα στο πευκοδάσος της Πεντέλης. «Ήταν δε πυκνά τα πεύκα που δεν τα τρύπαγε φίδι»!

Όλη η περιοχή ήταν ένα απέραντο πευκοδάσος. Από την Κηφισιά και έφτανε ως τη Βραώνα!

σ.σ. αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, την ομορφιά που είχε όλη η περιοχή με τα δάση γεμάτα πεύκα και την απογύμνωση που έχουμε σήμερα.

Επιλέγουμε ξεφυλλίζοντας:

Η ρετσίνα στο κρασί δεν προέκυψε από λόγους αισθητικής γεύσης. Υπήρξε ένα επινόημα που συνδέεται με την απολύμανση, τη συντήρηση και γενικά τη στερέωση του σώματος του κρασιού. Μοιραία απέδωσε το ελκυστικό άρωμα που το χαρακτήρισε.

Εχει αναφορές από πολλούς συγγραφείς, λόγιους, ποιητές που ύμνησαν τη ρετσίνα.

«Στα περίφημα καλλιτεχνικά τσιμπούσια του ζωγράφου Τάσου Χατζή στα Λεγραινά, όπου δέσποζε η ρετσίνα, ο καθηγητής Νίκος Χρηστέας ήταν κατηγορηματικός στην ιατρική του άποψη, προκαλώντας το χιούμορ του ρετσινολάτρη ζωγράφου:

― Η ρετσίνα βλάπτει την όραση!

― Τι λες βρε Νίκο; Και πως «τα΄χαν τετρακόσια οι αρχαίοι Έλληνες που έπιναν ρετσίνα;»

― Oποιος δεν έχει πιεί ρετσίνα δεν ξέρει τι θα πει κρασί»

«Με τη ρετσίνα κάθε σκοτούρα γίνεται μπουχός, σ’ ανάβει το κέφι. Και κοίταξε... όταν με παραχώσεις (μιλάει στον παπά) μη ριξεις τίποτα νερά μέσα στο λάκκο. Ενα μπουκάλι ρετσίνα ν’ ανοίξεις και να ρίξεις».

«...Έτσι αυτές τις μέρες που η εποχή μας τι ζει με κάποια πεζότητα, πώς να μη θυμηθείς εκείνο τον καλό καιρό, που η ποίηση και η πίστη ήταν ζωντανά στοιχεία της ζωής. Τώρα τα πεύκα τα κόψανε όλα οι πολυκατοικίες...

Η Δεξαμενή που ήταν η ψηλότερη σκοπιά της Αθήνας, έχασε τον ουρανό και τη θάλασσα και κατάντησε σα μια πηγάδα. Και μείναμε εμείς τα ερείπια, οι παηλοί κάτοικοι του ωραίου λόφου να θρηνούμε επάνω στα ερείπια του “εξωραϊσμού” του».

σ.σ. (και να σκεφθεί κανείς ότι το κείμενο γράφτηκε στην εφημερίδα Πρωϊα 2/5/1937, με τίτλο “Εις την Δεξαμενήν”)

Αννα Μπουζιάνη