Η Πρωτομαγιά είναι μια καθιερωμένη παγκόσμια γιορτή ταυτισμένη  με αναμνήσεις κοινωνικών αγώνων για το δίκαιο της εργασίας. Πατρίδα γέννησης είναι η Αμερική. Το   1866  οι ‘’ Nobles Order of the Knights of  Labor’’, (οι ‘’Ευγενείς του Τάγματος  των Ιπποτών Εργασίας’’)  κήρυξαν γενική απεργία. Το ’’Τάγμα‘’ ήταν κάτι σαν συνεταιρισμός  εργατών, που  αριθμούσε  700. 000 μέλη...

Αλλη μια Πρωτομαγιά!


Η Πρωτομαγιά είναι μια καθιερωμένη παγκόσμια γιορτή ταυτισμένη  με αναμνήσεις κοινωνικών αγώνων για το δίκαιο της εργασίας. Πατρίδα γέννησης είναι η Αμερική. Το   1866  οι ‘’ Nobles Order of the Knights of  Labor’’, (οι ‘’Ευγενείς του Τάγματος  των Ιπποτών Εργασίας’’)  κήρυξαν γενική απεργία. Το ’’Τάγμα‘’ ήταν κάτι σαν συνεταιρισμός  εργατών, που  αριθμούσε  700. 000 μέλη. Θέμα – διεκδίκηση: το ανώτατο   χρονικό όριο της καθημερινής εργασίας να μην υπερβαίνει  το οκτάωρο. Στο Σικάγο αρχίζουν  υπαίθριες διαδηλώσεις  συμπαράστασης  με  100.000,  συμμετέχοντες που γρήγορα ξεφεύγουν από την εικόνα της ειρηνικής διεκδίκησης. Την 3η Μαΐου στη Haymarket Square, με βόμβα, σκοτώνουν  ένα αξιωματούχο αστυνομικό και συγχρόνως τραυματίζονται  αθώοι πολίτες. Νέες συγκρούσεις ακολουθούν  και φονεύονται  άλλοι 5 αστυνομικοί  και 4 πολίτες. Οκτώ ένοχοι  συλλαμβάνονται  και από αυτούς επτά καταδικάζονται  σε θάνατο για ανθρωποκτονία και ηθική συνεργία. Τελικά και οι οκτώ κρατούνται στη φυλακή  για 6 χρόνια. Στα 6 χρόνια, ο κυβερνήτης του Ιλλινόις,  κρίνει  λανθασμένη  την απόφαση των δικαστών   και τους ελευθερώνει.  Το 1892, η Αμερικανική  Εργατική Ομοσπονδία, η οποία στο μεταξύ έχει αναδιοργανωθεί και αποκτήσει αριθμητική δύναμη και ισχύ, επιβάλει με ρήτρα το 8ωρο εργασίας. Το 1889, το ιδρυτικό της Β΄Διεθνούς*  αποφασίζει  να γιορτάζεται  η ημέρα με ομιλίες, τιμώντας έτσι αγώνες και νεκρούς.

Στην αρχή, η εκδήλωση γινόταν εκτός του ωραρίου  εργασίας. Αργότερα,  γινόταν    με μικρές διακοπές εντός του ωραρίου και  του  χώρου της εργασίας.

Στην Ελλάδα,  με το νομοθετικό διάταγμα 3755/57, οι εργαζόμενοι παρόλο που απέχουν από την εργασία τους, μπορούν να διεκδικούν το μεροκάματό τους.

Για μένα προσωπικά, τον αδαή  εργατικά  ορθολογιστή, αυτό είναι και το πρώτο βήμα αλλοίωσης του νοήματος της ημέρας. Γιατί πιστεύω ότι ο εργαζόμενος όταν απεργεί, πρέπει να νοιώθει ότι συμμετέχει έμπραχτα σε κάτι, έστω και με το μικρό αυτό δείγμα θυσίας. Και στην προκειμένη περίπτωση   είναι αγωνιστικό το μνημόσυνο, αφού στο κάτω κάτω της γραφής, με δική του επιθυμία συμπαρίσταται.

Έτσι  ‘’το καρότο’’**, αυτό το αντεργατικό εργαλείο απέδωσε και πάλι.

Εμείς στην Ελλάδα, με αγωνία περιμένομε να δούμε την ημέρα αυτή να κολλά στο Σαββατοκύριακο και έτσι  να έχομε  ένα  long week end,  μακρύ Σάββατο-Κύριακο που λένε. Αλλά και αν τύχει να πέσει  μεσοβδόμαδα δεν είναι και κακό. ΄Ισως και πιο βολικό για μια ενδοεργασιακή χαλάρωση. 

Θεωρητικά βέβαια, θα έπρεπε η θεσπισμένη ημέρα,  να αφιερώνεται  σε μια υπόμνηση των αγώνων, με εργατικές συγκεντρώσεις που να  διαδηλώνουν την κατοχύρωση των κεκτημένων δικαιωμάτων.

 Η αλήθεια πάλι βέβαια είναι, πως αυτή είναι η μόνη εργάσιμη ημέρα των συνδικαλιστών  και για να ακριβολογήσω, η όντως μοναδική των  κομματικών συνδικαλιστών σήμερα. Γιατί όλες τις άλλες  ημέρες, τα έχουν καταφέρει τόσο θαυμαστά, ώστε απολαμβάνουν τα αγαθά των προσωπικών κομματικών τους αγώνων.            

Αν γυρίσομε στα λόγια του Λένιν θα μιλήσομε γι’ αυτή τη     ‘’Δικτατορία της τάξης’’. Αν πάμε στη Ρόζα Λούξεμπουργκ,  θα την ακούσομε να δηλώνει ότι: «Το να σκέπτεται κανείς να μεταβάλει τα συνδικάτα, σε ένα μέσον βαθμιαίας ελάττωσης του κέρδους του κεφαλαίου προς όφελος του εργατικού ημερομισθίου, προϋποθέτει σαν πρώτο κοινωνικό όρο, μια παλινδρόμηση σε προμεγαλοκαπιταλιστικές  συνθήκες».

Η αλήθεια είναι, ότι  το φτωχό μου μυαλό, μπερδεύεται με όλα αυτά. Το μυαλό μου που δεν έπαψε ποτέ συνειδησιακά, να σκέφτεται όλους εκείνους του αγώνες και όλους εκείνους τους ανώνυμους και επώνυμους που και  από τις δύο μεριές, θυσιάστηκαν  για τη δική μου εργάσιμη ημέρα.


Μα τώρα όλα αυτά πέσανε σε μια ρουτινιαρισμένη ιδιοτέλεια. Με έχει  κυριεύσει η απογοήτευση. Να γιατί ανακουφίστηκα όταν είδα  ότι η τωρινή Πρωτομαγιά είναι κολλημένη στο  επερχόμενο  Σαββατοκύριακο. 

«Ο Μάιος μας έφτασε». Εμπρός  λοιπόν.  “Άς τον προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή!”  Τουλάχιστον  εμείς θα είμαστε πιο ειλικρινείς  μαζί του..

 


*Διεθνής Ένωση Εργατών. Η Πρώτη Διεθνής (1864-1876) αν και διευθυνόταν από τον Μαρξ  δεν ήταν κομουνιστική ήταν όμως εργατική. Η Δεύτερη Διεθνής  (1889) ήταν  κομουνιστική  και σοσιαλιστική. Η Τρίτη (1919-1943) ήταν  καθαρά  κομουνιστική και έφερε  το επίσημο όνομα Κομουνιστική Διεθνής Κομιντέρν (Communist International).  Την Τρίτη Διεθνή  που δημιούργησε  ο Λένιν τον Μάιο του  1919  την κατάργησε ο Στάλιν τον Μάιο του 1943.

+  Το καρότο το βάζεις μπροστά  στα μάτια του όνου,  δηλαδή του γαϊδάρου για  να τρέχει πίσω του και τον πηγαίνεις όπου εσύ θέλεις.


–––––––––––––

Βοηθήματα

1) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα

2) Β. Ραφαηλίδη. ‘’Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού’’ Εκδ. Εικοστού Πρώτου 1999

3) Ν.  Λένιν. ‘’Αριστερισμός η παιδική αρρώστεια του Κομμουνισμού’’ Εκδ. Κοροντζή 1945

4) Ρόζα  Λούξεμπουργκ ‘’Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση» Εκδ. Παπαδημητρίου 1934

5) Κλ. Άτλη. ‘’Ο δρόμος προς τον Σοσιαλισμό’  Εκδ. Ματαράγκα  1945

6) Ιστορία του Κομουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής  Ένωσης. Εκδ. Τα νέα Βιβλία  1946 

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 167 guests και κανένα μέλος