• Δημοκρατική Αριστερά
• καπιταλισμός

στην πλατεία, τους κυβερνωμένους  διακρίνονταν χωριζόμενοι σε κατηγορίες ήτοι, στους υπεραγαπώντες εαυτούς και μόνον, τους αδαείς ή τους άβουλους και τους ολότελα παράξενους...

της Ζαΐρας Διγενή - Μπέζα

«Κοίταμε μες στα σωθικά που φύτρωσαν οι πόνοι» Δ. Σολωμός

Είναι πολλά και ποικίλα τα ζητήματα που παρουσιάζονται, ανά πάσα στιγμή, στη ζωή καθενός. Ζητήματα σχετικά με οτιδήποτε και οποιονδήποτε που χρήζουν προσοχής προς βελτίωση ειδών – ειδών συνθηκών επιβίωσής μας.

Ζητήματα που απαιτούν έρευνα, δηλαδή άοκνη προσπάθεια, επιμονή, υπομονή, νοητική διαύγεια, αμεροληψία προκειμένου να διαλευκανθούν με στόχο το αληθινό και το δίκαιο.

Και, άλλα μεν απ’ αυτά εύκολα διακρίνονται και άλλα πάρα πολύ δύσκολα. Τα ευκόλως εννοούμενα, τα ευδιάκριτα είναι επί το πλείστον προφανή λόγω παρελθοντικών ή παρόντων συμβάντων, όπου τα καθορίζουν. Ωστόσο όμως εξαιτίας του «σύνηθες», «του δεδομένου», που προκύπτει από την διαρκή παρουσία, λόγω έλλειψης αποστάσεων χωροχρονικά μας κάνουν να “αλληθωρίζουμε” τόσον, ώστε να καταντάμε πτωχοί όχι μόνον κατά όμματα και τα ώτα, αλλά και κατά νουν με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να προβούμε, τι χειρότερο, σε ακριβείς εκτιμήσεις.

Όσον αφορά την του δυσδιάκριτου διερεύνηση είναι βέβαια ανάγκη ν’ ακολουθούν οι προαναφερθείσες διαδικασίες (όπως για το ευδιάκριτο) πλην σε πολύ ανώτερη βαθμίδα και με διακαή ζήλο για ό,τι καλό και υγιές.

Σήμερα με το παρόν άρθρο, επιχειρούμε ένα αστραπιαίο ταξείδι κατοπτεύοντας τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Πατρίδα μας από το 1821 έως το 2015¹ με απώτερο σκοπό (το κατά δύναμη) να δούμε νηφάλια τα αίτια και τα αιτιατά της γέννησης αυτού του πολιτικοκοινωνικού - οικονομικού ιδεολογήματος που λέγεται Αριστερά που έγινε κίνημα και αργότερα κόμμα.

Σημειωτέον ότι το ζήτημα αυτό συγκαταλέγεται στα ευδιάκριτα καθόσον υπάρχουν, εν όψει, διαθέσιμα αδιάσειστα ιστορικά συμβάντα οπότε δεν χρειάζονται αποδείξεις ειμή μόνο μια απαρίθμηση, αξιολόγηση και αντικειμενική προσέγγιση της όλης κατάστασης, χωρίς “αλλοιθωρισμούς” κι από τη σκοπιά του πολίτη που δεν αναπαύεται από οποιοδήποτε κίνητρο ωχαδερφισμού.

Μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού (1821) και τη μεταβατική περίοδο που ακολούθησε η Γ’ Εθνική Συνέλευση Ελλήνων επαναστατών κατόπιν αιτήματος επέτυχε ν’ αναλάβει τη διακυβέρνηση της Ελλάδος, ο πρώην υπουργός εξωτερικών Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας το έτος 1827 όπου ως ο πρώτος κυβερνήτης κατορθώνει το ακατόρθωτο και συγκροτεί το κράτος τα μέγιστα, παρά τις τρομερές δυσχέρειες, χάρη στην πραγματική και βαθιά αγάπη του για τη χώρα και το λαό, καθώς στο ήθος, την ενεργητικότητα και τις γνώσεις του, όπως είναι πασίγνωστο.

Ωστόσο οι φωτεινές ημέρες χάθηκαν γρήγορα και ανεπιστρεπτί με τη δολοφονία τού εξαίρετου αυτού ανδρός, το έτος 1931 οπότε την ελληνική πολιτεία κυβέρνησαν από το 1833 – 1974 οκτώ ξενόφερτοι βασιλείς αρχικά με τρόπο απολυταρχικό και αργότερα – υποτίθεται – Δημοκρατικά με τους διάφορους γνωστούς Πρωθυπουργούς και με αποκορύφωμα, εξουσιαστικής δύναμης, την πραξικοπηματική δικτατορική Κυβέρνηση Ι. Μεταξά το 1936 και Γ. Παπαδόπουλου το 1967.

Κατά συνέπεια είχαμε επί σκηνής τους εκάστοτε κυβερνώντες μαζί με τους συνήθεις υμετέρους και τους παρατρεχάμενους, ενώ πίσω από τις κουρτίνες καραδοκούσε ο Παντοδύναμος ιθύνων νους.

Εκτός δε σκηνής, στην πλατεία, τους κυβερνωμένους που διακρίνονταν χωριζόμενοι σε κατηγορίες ήτοι, στους υπεραγαπώντες εαυτούς και μόνον (πλην προσωπολατρεύοντες για τα καλά και συμφέροντα), τους αδαείς ή τους άβουλους και τους ολότελα παράξενους, δηλαδή τους αγαπώντες αλλήλους και μετά εαυτούς.

Από τις τρεις αυτές κατηγορίες κυβερνωμένων η πρώτη και ένα ποσοστό της δεύτερης διαιώνιζαν τους επί σκηνής εκάστοτε κυβερνώντες, η δε τρίτη η προβληματιζόμενη, με νου κριτικό και σθένος προτίμησε το συλλογικό συμφέρον κι ετοιμάσθηκε να σηκώσει όλα εκείνα τα βάρη που επωμίζεται όποιος αντιστέκεται στους εκμεταλλευτές.

Από το 1933 (από εποχή Όθωνα) έως το 2015, καθώς τα ιστορικά γεγονότα και οι παραδόσεις καταμαρτυρούν, οι πολίτες αυτού του κράτους δεν απόλαυσαν παρά τις ειδεχθείς συνέπειες κρατικών και ατομικών δανείων με «ληστρικούς» όρους, (και ό,τι συνεπάγεται αυτό)², τέσσερις πολέμους, έναν επίσης πέμπτο ως εμφύλιο και τους όσους ακήρυχτους.

Υπέφερε δε, οικογενειακώς, καθημερινά όλων των ειδών τις αρνητικές διακρίσεις που προκύπτουν από τη διαφορά των κοινωνικών τάξεων καθώς και εκείνη τη δεινή γενική ανασφάλεια που νιώθει κανείς όταν σείεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του λόγω κυρίως οικονομικής ανέχειας ή αβεβαιότητας. Αλλ’ εκτός απ’ όλες αυτές τις αντιξοότητες που προξενούσε στον πολίτη το κατεστημένο, κατάφερε να χειραγωγήσει επαρκώς και τις ένοπλες δυνάμεις του (εκτός κάποιων εξαιρέσεων που σου ανεβάζουν δάκρυα στα μάτια με το ήθος τους), που χωρίς την ελάχιστη συναίσθηση για το ποιος δίνει τον ιδρώτα του για να στέκονται στη θέση τους εκείνοι, και το κυριότερο να μην ξεχωρίζουν τον εκμεταλλευτή από τον εκμεταλλευόμενο και το ποιοι συνιστούν την Πατρίδα και ποιοι αποτελούν τους εχθρούς της, συντασσόταν με τους εξουσιάζοντες αδιακρίτως εκτελώντας μάλιστα, συχνά, διαταγές με «υπερβάλλοντα ζήλο»!!!

Και επειδή και η χειραγώγηση των ενόπλων δεν τους ήταν επαρκής, εισχώρησαν κατά τον ίδιον τρόπο με το αυτό πονηρό πνεύμα και στην ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία του κόσμου, οπότε κυρίως από το 1924 (επ’ ευκαιρία της Μικρασιατικής καταστροφής) της αφαίρεσαν όσα νάματα μπόρεσαν, που κληρονόμησε από τους Αγίους Πατέρες καθορίζοντας τη σχέση με το πιστό πλήρωμα ως πελατειακή. Αυτό δε συνέβη εφόσον τα Ιερατεία δεν είχαν την ανάλογη ψυχική δύναμη ν’ αντέξουν δοκιμασίες παρότι συνεχίζουν να εορτάζουν στους άχαρους ναούς τους τη μνήμη των Αγίων του Χριστού Αγωνιστών, τι εμπαιγμός, χωρίς να υπολογίσουν τους λόγους του Ευαγγελίου τους αφορώντας στις πράξεις τους³.

Λέγομε δε αυτά, ενθυμούμενοι πάντοτε τις εξαιρέσεις αυτών, οι οποίοι αποτειχίστηκαν, ζώντας με ήσυχη μεν συνείδηση πλην επωμιζόμενοι όλες τις ευκόλως εννοούμενες συνέπειες και πολλές φορές με την ταμπέλα της άδικης καθαίρεσης στην πλάτη!...

Αλλά μήπως δεν συνέργησαν και στην καταστροφή του πολιτισμού του, επιτρέποντας την εισβολή καταστρεπτικών ιδεών, μεταλλάσσοντας γλώσσα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις αποπροσανατολίζοντας οικτρά τη νεολαία; Ή μήπως δεν συντέλεσαν την υπογεννητικότητα και τελικά, όσο περνούσε απ’ το χέρι τους, στην ζημιογόνο παγκοσμιοποίηση;

Μήπως επίσης δεν χρησιμοποίησαν όλους τους δυνατούς τρόπους μασκαρέματος προκειμένου η εκάστοτε κυβέρνηση να κρατηθεί στην εξουσία; Μήπως δεν είδε ο κόσμος κι έφριξε τους τόσους της στρουθοκαμηλισμούς, λεονταρισμούς και απίστευτους χαμαιλεοντισμούς;

Και εάν αυτά όλα τα υπέφεραν οι περισσότεροι πολίτες, η Τρίτη κατηγορία των κυβερνωμένων είχε να υποστεί τις επιπρόσθετες, ανήκουστες κακουχίες και βάσανα, όπως π.χ. ακόμη και της στέρησης του δικαιώματος της εργασίας την οποία υπέστη με τον λεγόμενο ιδιώνυμο νόμο Ελ. Βενιζέλου, που εφαρμόστηκε στους αριστερά φρονούντες πολίτες με λογιών – λογιών διώξεις (ιδιαίτερα κατά τις δικτατορικές περιόδους) ήτοι εξορίες, βασανιστήρια⁴ και όλα εκείνα τα απάνθρωπα που διαπράχτηκαν στην Γυάρο, Μακρόνησο, Ανάφη και αλλαχού.

Όλα δε αυτά τα αποτρόπαια γεγονότα κατέγραψαν ή μήπως όχι; Και βέβαια τα κατέγραψαν, άφθονες γραφίδες πνευματικών ανθρώπων⁵ - Ελλήνων και μη – με τον πεζό ή ποιητικό λόγο, ο οποίος λόγος πολλές φορές είχε γραφτεί με το αίμα και τα βογγητά από τους ίδιους τους δεσμώτες, στα ντουβάρια απ’ τα μπουντρούμια. Ουκ ολίγα επίσης ήταν και τα έργα τα εμπνευσμένα, απ’ αυτή τη φρίκη, στο θεατρικό, κινηματογραφικό, μουσικό, εικαστικό και γραφικό τομέα που πληροφόρησαν τον κόσμον όλον, ραγίζοντας καρδιές.

Διατρέχοντας λοιπόν όλ’ αυτά τα γεγονότα τι μπορεί ν’ αποκομίσει κανείς εκτός από την ακράδαντη πεποίθηση πως από μέρους του Κεφαλαίου αφενός και αφετέρου της Κυβερνώσας αρχής έχει συνεχώς μεθοδευμένα ασκηθεί πάνω στον πολίτη μια ανελέητη, τεράστια πολύπλευρη πίεση που βαίνει ενάντια σε κάποιους βασικούς φυσικούς νόμους.

Και εφόσον όπου δράση κι αντίδραση κι όπου ασκείται πίεση επέρχεται φυγή, τι δεν γίνεται κατανοητό; Το ότι ΟΛΕΣ οι κυβερνήσεις από το 1993-2015 ήταν λίγο – πολύ του ιδίου φυράματος δρώντας ως όργανα του Καπιταλισμού προσκολλημένες εις αυτόν κι εμπλεγμένες με αυτόν; Και το ότι λογικοί, ανιδιοτελείς πολίτες ζητούσαν απλά ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – στις όποιες εκφάνσεις της καθημερινής τους ζωής και φυσικά όχι μόνο γι’ αυτούς αλλά για την κοινωνία όλη, μη εγκρίνοντας το κατεστημένο της αρπαχτής;

Συνοψίζοντας ας δοκιμάσουμε ακόμη άλλον έναν συλλογισμό απαριθμώντας μερικά απαυγάσματα σοφίας, επιστημονικά δεδομένα, και τα σχετικά μηνύματα που λαμβάνονται από την ανθρώπινη συνείδηση, ήτοι:

1. Αρχαία Ελληνική Γραμματεία:

      ―   Δικαιοσύνη ασκιν λόγω τε και έργω (Πυθαγόρας)

      ―   Ισότης στάσιν ου ποιεί (Σωκράτης)

2. Χριστιανική ορθόδοξη Γραμματεία:

      ―   Αγαπάτε αλλήλους

      ―   Ο έχων δύο χιτώνας δίδει τον έναν

3. Μαρξιστική θεωρία:

      ―   Αφετηρία του Καρλ Μαρξ είναι η θεώρηση του ανθρώπου όχι ως μεμονωμένου ατόμου με προκαθορισμένες ελευθερίες (kατά το πρότυπο του φιλελευθερισμού), αλλά κοινωνικού ατόμου.

4. Σύγχρονη Eπιστήμη.

      ―   Είμαστε ένας ενιαίος ενεργειακός χυλός!!!

      ―   Εάν ο άνθρωπος πιστέψει οτι είναι κάτι ξεχωριστό από το ενιαίο σύνολο, τότε από τον άλλον άνθρωπο τον χωριζει από την άδιαφορία έως το μίσος. (Δρ. Μάνος Δανέζης).

5. Ανθρώπινη συνείδηση:

      ―   Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι στην ανθρώπινη συνείδηση είναι εγχαραγμένο το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο και προς τούτο ο καθένας είναι σε θέση να λαβαίνει επ’ αυτού ξεκάθαρα μηνύματα.

Ποιος συνεπώς μπορεί να ισχυριστεί ότι η Αριστερά δεν είναι δημιούργημα αυτής της ίδιας της Δεξιάς, η οποία μεθοδεύει τις απαραίτητες συνθήκες, συνεχώς, για την ύπαρξή της;

Ό,τι λοιπόν σπέρνουμε, θερίζουμε...

Παραπομπές

1. Διευκρινίζουμε ότι η περίοδος 2015-2019 είναι εκτός παρόντος θέματος αφετέρου ήταν ανάγκη να είμαστε συγκεκριμένοι εστιάζοντας δεόντως στο ζήτημα. Η τραγική αυτή περίοδος χρήζει ιδιαίτερου άρθρου κι επιφυλασσόμεθα.
2. Κωνσταντίνου Θεοτόκη: «Οι σκλάβοι στα θεσμά τους», «Η τιμή και το χρήμα»
3. Κατά Ματθαίον κεφ. Κγ΄(23) 23-28: «Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις»
4. Μενέλαος Λουντέμης: «Οδός Αβύσσου αριθμός 0»
5. Βασίλης Βασιλικός – Κώστας Γαβράς, «Ζ», κινηματογραφικό έργο.