Δεν έζησα την Κατοχή και τον Εμφύλιο, όπως αρκετοί από εσάς που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε όσα γράφω. «Τυχερός είσαι», θα μου πείτε και δίκιο θα ‘χετε. Κι  επί χούντας του ’67, που ήμουν στα 19 μου όταν μας αποχαιρέτισε, δεν θυμάμαι τέτοια μαυρίλα σαν τη σημερινή να ‘χε πλακώσει την ψυχή των Ελλήνων...

Καλή Ανάσταση

(δική Σου και δική μας)

 

Δεν έζησα την Κατοχή και τον Εμφύλιο, όπως αρκετοί από εσάς που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε όσα γράφω. «Τυχερός είσαι», θα μου πείτε και δίκιο θα ‘χετε. Κι  επί χούντας του ’67, που ήμουν στα 19 μου όταν μας αποχαιρέτισε, δεν θυμάμαι τέτοια μαυρίλα σαν τη σημερινή να ‘χε πλακώσει την ψυχή των Ελλήνων. Όλοι ξέραμε τότε ότι λίγα θα ‘ναι τα ψωμιά της χούντας. Ενώ σήμερα, ποιός τολμά να ελπίσει ότι καλύτερο θα ‘ναι το αύριό μας;


Λίγοι οι πυρσοί, λίγο το φως, λυτοί οι βρυκολάκοι. Και πολλοί, τόσοι πολλοί, Χριστέ μου!

Δεν μας χρειάζεται τα τελευταία χρόνια η ψυχική προπαρασκευή για την Εβδομάδα των Παθών Σου. Προετοιμασμένοι είμαστε όλες τις υπόλοιπες 360 μέρες κάθε χρόνο. Συν πέντε μέρες τα δικά Σου Πάθη, μας κάνουν 365 μέρες τις δικές μας Μεγαλο-Παρασκευές. Κι ευτυχώς, δηλαδή, που τη δική Σου Ανάσταση γιορτάζουμε μιά φορά τον χρόνο και ξεχνάμε για λίγο με το χαρμόσυνο άγγελμά της τη δική μας σταύρωση διαρκείας. Σαν τον φουκαρά τον πρόγονό μας, τον Προμηθέα, έχουμε καταντήσει, που του ‘τρωγε το όρνιο το συκώτι κι εκείνο ξαναγεννιότανε για να ‘χει το βρωμόπουλο δουλειά και την επόμενη μέρα.

Ήθελα να ‘ξερα ποιός νεραϊδοπαρμένος σκέφτηκε και πρωτοείπε εκείνο το απίθανο, ότι «του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει». Αμ υπομένει...υπομένει! Και ζυγόν και σφαλιάρες και ταπεινώσεις και κοροϊδίες και πλείστα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Μόνο στην αυτοκριτική δεν αντέχουμε και λιποθυμάμε και στην ελάχιστη απόπειρα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι λίγοι που δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους το καμτσίκι, αλλά εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, τους βαφτίζουμε «ακραίους» και καθαρίζουμε μαζί τους. Όπως καθαρίζουμε και με τη συνείδησή μας όταν ρεαλισμό βαφτίζουμε τον ραγιαδισμό και τον ωχαδερφισμό μας κι «Αλλαγή», «νέο ξεκίνημα» και «φυγή προς τα εμπρός», το τρέξιμο επί περιστρεφόμενου διαδρόμου γυμναστικής, που αναγκαστικά μας επαναφέρει περιοδικά στα ίδια σημεία που μέχρι πρότινος αναθεματίζαμε.


Καλή Ανάσταση, λοιπόν αδέρφια. Θα ‘θελα, όμως, να μπορώ να σ’ ευχηθώ και να μην σφάζει εκείνη η ανείπωτη πίκρα στα μάτια σου, απολυμένε απ’ τη δουλειά σου, τέτοιες χρονιάρες μέρες, συμπατριώτη και συμπατριώτισσά μου. Όπως θα ‘θελες κι εσύ να κοιτάς τα παιδιά σου στα μάτια και να σου γελούν κείνα τα μάτια τα λατρεμένα. Κι όχι να κάνουν τις ερωτήσεις τις βουβές, που να τις απαντήσεις δεν μπορείς και μόνο εύχεσαι ν’ άνοιγε η γη να σε καταπιεί. Τι κι αν Εσύ Κύριε κοιτάς στα μάτια όλα τα παιδιά Σου; Πολλοί από εμάς δεν μπορούμε να κοιτάξουμε τα δικά μας. Κάθε βουβό τους ερωτηματικό είναι καρφί στην ψυχή μας.


Εσύ σταυρώθηκες εν μέσω δυό ληστών Χριστούλη μου και του ενός την κέρδισες την ψυχή. Στις μέρες τις δικές μας, οι πιό επικίνδυνοι ληστές δεν σταυρώνονται πιά. Φορούν κοστουμιά γκραν και σταυρώνουν εμάς, τους εσαεί ληστευόμενους. Βέβαια, δεν μας φταίς Εσύ, αν εμείς τα καταφέραμε να κυβερνιόμαστε από ληστές της τσέπης και της ψυχής μας και της Πατρίδας μας, που σε λίγα χρόνια ίσως και να μην μπορούμε, ούτε κατ’ επίφαση να την ορίζουμε. Εσύ μας έδωσες μυαλό Μεγαλοδύναμε, αλλά επιτρέψαμε να μας το κουρκουτιάνουν. Μακάρι να ‘χαμε μόνο ν’ αντιμετωπίσουμε τους ληστές των μαγαζιών και των σπιτιών μας. Αυτοί είναι πρόσκοποι μπροστά στους άλλους.

Δικαιούσαι, βέβαια, Πανάγαθε να υπενθυμίσεις σ’ εμάς τους γκρινιάρηδες ότι Εσύ σταυρώνεσαι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή εδώ και 2.000 χρόνια, από εμάς και τα κρίματά μας. Έτσι είναι, αλλά Εσύ είσαι Θεός και δική Σου επιλογή είναι να μας αγαπάς εμάς τους αχάριστους. Ενώ εμείς τι είμαστε; Ανθρωπάκια μικρά και εφήμερα. Και δεν μας είναι εύκολο να φιλοσοφήσουμε τη μαυρίλα που μας πλακώνει, ούτε ακαδημαϊκά, ούτε μεταφυσικά. Σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή, ζούμε-όπως ζούμε-και για την άλλη, δεν στο κρύβω ότι με το φτωχό μας το μυαλό, έχουμε τις επιφυλάξεις μας οι περισσότεροι, σχώρα μας.

Όπως και να ‘χει, πιό κοντά στον Σταυρό Σου από ποτέ, νοιώθουμε φέτος. Στο λέω, δηλαδή, για να μη νομίζεις ότι μόνο από πίστη βαθειά και κατάνυξη, τέτοια μούτρα μαύρα έχουμε στον Επιτάφιό Σου. Είμαστε για να μας κλαίνε οι ρέγγες, Κύριε.


Βάλε Εσύ το χέρι Σου, γιατί όλοι οι άλλοι που το βάζουνε μας κόβουνε κι από ένα κομμάτι. Και βάλε μας και λίγο ακόμα μυαλό να ρεφάρουμε αυτό που έχουμε χάσει, γιατί με δική μας κύρια ευθύνη πάμε κατά ...άσε να μην τον πιάσω στο στόμα μου άγιες μέρες.


Καλή Ανάσταση και σ’ εμάς και στην Ελλάδα μας αδέρφια. Και καλή μας φώτιση για ν’ αρχίσουμε και πάλι ν’ ανεβαίνουμε, ότι πολύ χαμηλά έχουμε πέσει και δεν μας πρέπει. Όσο θα υπάρχει ακόμα από πάνω μας, ουρανός δικός μας, ας αρχίσουμε τ’ ανέβασμα.

 


Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 435 guests και κανένα μέλος