Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024 |
|
|
Καλή Ανάσταση (δική Σου και δική μας)
Δεν έζησα την Κατοχή και τον Εμφύλιο, όπως αρκετοί από εσάς που μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε όσα γράφω. «Τυχερός είσαι», θα μου πείτε και δίκιο θα ‘χετε. Κι επί χούντας του ’67, που ήμουν στα 19 μου όταν μας αποχαιρέτισε, δεν θυμάμαι τέτοια μαυρίλα σαν τη σημερινή να ‘χε πλακώσει την ψυχή των Ελλήνων. Όλοι ξέραμε τότε ότι λίγα θα ‘ναι τα ψωμιά της χούντας. Ενώ σήμερα, ποιός τολμά να ελπίσει ότι καλύτερο θα ‘ναι το αύριό μας;
Δεν μας χρειάζεται τα τελευταία χρόνια η ψυχική προπαρασκευή για την Εβδομάδα των Παθών Σου. Προετοιμασμένοι είμαστε όλες τις υπόλοιπες 360 μέρες κάθε χρόνο. Συν πέντε μέρες τα δικά Σου Πάθη, μας κάνουν 365 μέρες τις δικές μας Μεγαλο-Παρασκευές. Κι ευτυχώς, δηλαδή, που τη δική Σου Ανάσταση γιορτάζουμε μιά φορά τον χρόνο και ξεχνάμε για λίγο με το χαρμόσυνο άγγελμά της τη δική μας σταύρωση διαρκείας. Σαν τον φουκαρά τον πρόγονό μας, τον Προμηθέα, έχουμε καταντήσει, που του ‘τρωγε το όρνιο το συκώτι κι εκείνο ξαναγεννιότανε για να ‘χει το βρωμόπουλο δουλειά και την επόμενη μέρα. Ήθελα να ‘ξερα ποιός νεραϊδοπαρμένος σκέφτηκε και πρωτοείπε εκείνο το απίθανο, ότι «του Έλληνος ο τράχηλος, ζυγόν δεν υπομένει». Αμ υπομένει...υπομένει! Και ζυγόν και σφαλιάρες και ταπεινώσεις και κοροϊδίες και πλείστα άλλα, ων ουκ έστιν αριθμός. Μόνο στην αυτοκριτική δεν αντέχουμε και λιποθυμάμε και στην ελάχιστη απόπειρα. Υπάρχουν βέβαια και κάποιοι λίγοι που δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους το καμτσίκι, αλλά εμείς οι άλλοι, οι πολλοί, τους βαφτίζουμε «ακραίους» και καθαρίζουμε μαζί τους. Όπως καθαρίζουμε και με τη συνείδησή μας όταν ρεαλισμό βαφτίζουμε τον ραγιαδισμό και τον ωχαδερφισμό μας κι «Αλλαγή», «νέο ξεκίνημα» και «φυγή προς τα εμπρός», το τρέξιμο επί περιστρεφόμενου διαδρόμου γυμναστικής, που αναγκαστικά μας επαναφέρει περιοδικά στα ίδια σημεία που μέχρι πρότινος αναθεματίζαμε.
Δικαιούσαι, βέβαια, Πανάγαθε να υπενθυμίσεις σ’ εμάς τους γκρινιάρηδες ότι Εσύ σταυρώνεσαι κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή εδώ και 2.000 χρόνια, από εμάς και τα κρίματά μας. Έτσι είναι, αλλά Εσύ είσαι Θεός και δική Σου επιλογή είναι να μας αγαπάς εμάς τους αχάριστους. Ενώ εμείς τι είμαστε; Ανθρωπάκια μικρά και εφήμερα. Και δεν μας είναι εύκολο να φιλοσοφήσουμε τη μαυρίλα που μας πλακώνει, ούτε ακαδημαϊκά, ούτε μεταφυσικά. Σε τούτη τη ρημάδα τη ζωή, ζούμε-όπως ζούμε-και για την άλλη, δεν στο κρύβω ότι με το φτωχό μας το μυαλό, έχουμε τις επιφυλάξεις μας οι περισσότεροι, σχώρα μας. Όπως και να ‘χει, πιό κοντά στον Σταυρό Σου από ποτέ, νοιώθουμε φέτος. Στο λέω, δηλαδή, για να μη νομίζεις ότι μόνο από πίστη βαθειά και κατάνυξη, τέτοια μούτρα μαύρα έχουμε στον Επιτάφιό Σου. Είμαστε για να μας κλαίνε οι ρέγγες, Κύριε.
|
Προσεχή ΓεγονόταΠροτεινόμενο VideoΔιαφήμισηΕπισκέπτες σε σύνδεσηΑυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 435 guests και κανένα μέλος
|
ΝέαΗμερολόγιοVideos |
Άρθρα & ΣτήλεςΤέχνες & Αθλητισμός |
Δήμοι |
Προκηρύξεις & ΙσολογισμοίΆλλα |