«Όταν τα τύμπανα του πολέμου ηχούν, κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους»!

 

Μια χώρα που την ταλαιπωρούν οι ΗΠΑ εδώ και 70 χρόνια!

Και ξαφνικά, έπαψαν παγκοσμίως τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικού Επηρεασμού – της κοινής γνώμης, εννοείται - ) να ασχολούνται με τον “παρανοϊκό” Βορειο-Κορεάτη Κιμ, που “έπαιζε” με τα κουμπιά των διηπειρωτικών βαλλιστικών πυραύλων κι έπιασαν να ξανασχολούνται με το απειλητικό “αρχιτρομοκράτη” - κράτος της Μέσης Ανατολής, το ΙΡΑΝ!

Γιατί; Τί είχε κάνει; Κι εγώ, όπως κι εσείς, δεν είχαμε αντιληφθεί τίποτε. Υπάρχει ένας ισλαμικός άξονας εκεί, που ξεκινάει από το Ιράν, περνάει από την ταλαίπωρη Συρία και καταλήγει στο Λίβανο και τη Χεσμπολάχ. “Τρομοκρατική” οργάνωση κατά το Ισραήλ. Παράλληλα, σύμμαχος του Ιράν και της Συρίας του Άσαντ είναι η Ρωσία και, παραδόξως, του Ιράν και η Τουρκία που είναι εχθρός του Άσαντ και εποφθαλμιά τη Συρία, μιας και εμπίπτει στα σύνορα της καρδιάς του Ερντογάν!

Η ειρηνευτική προσπάθεια των σοφών Κορεατών της Άπω Ανατολής κατάφερε πλήγμα στην πολεμική και «παράπλευρη» βιομηχανία των ΗΠΑ. Την κατάσταση αναλαμβάνει να διασώσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ, ο οποίος, σύμφωνα και με τις προεκλογικές του εξαγγελίες, αναγγέλλει ότι είναι αποφασισμένος «να τερματίσει τις τρομοκρατικές δραστηριότητες, παγκοσμίως, του ΙΡΑΝ» και για τούτο ανακοινώνει το βράδυ της Τρίτης (8 Μαΐου) ότι «οι Ηνωμένες Πολιτείες θα αποσυρθούν από τη Συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν. Θα επιβάλλουμε το υψηλότερο επίπεδο των οικονομικών κυρώσεων», (είπε) και συνέχισε: «Όποιο κράτος βοηθάει το Ιράν στην προσπάθειά του ν’ αναπτύξει τα πυρηνικά όπλα, θα του επιβληθούν αυστηρές κυρώσεις από τις Ην. πολιτείες. Η Αμερική δεν θα είναι όμηρος πυρηνικών εκβιασμών». Προφανώς το δικαίωμα των “πυρηνικών” εκβιασμών κατέχουν κατ’ αποκλειστικότητα οι ΗΠΑ!    

Συμπλήρωσε δε ο Πρόεδρος ολοκληρώνοντας την εξαγγελία του ότι, «Αποχωρώντας από τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, θα εργασθούμε με τους συμμάχους μας (τους ρώτησε;) για να βρούμε μια πραγματική συνολική και διαρκή λύση στην πυρηνική απειλή του Ιράν. Αυτή θα περιλαμβάνει προσπάθειες για την εξάλειψη της απειλής του προγράμματος βαλλιστικών πυραύλων του Ιράν, για να τερματιστούν οι τρομοκρατικές του δραστηριότητες παγκοσμίως και για να αποκλείσουν τις απειλητικές δραστηριότητες του στη Μέση Ανατολή» κατά του Ισραήλ, μέσω της Χεσμπολάχ.

Η “Δύση” οφείλει κάποια στιγμή ν’ αναθεωρήσει τις απόψεις της περί “τρομοκρατίας”. Είναι αλήθεια πάντως ότι, τουλάχιστον φραστικά αντέδρασε η δύση στις αλαζονικές εξαγγελίες του Αμερικανού Προέδρου. Ο Υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας δήλωσε ότι «Η Συμφωνία, δεν είναι νεκρή». Το ίδιο διεμήνυσαν διπλωματικά και οι Βρυξέλλες, πως, δηλαδή, «Η συμφωνία ισχύει, αρκεί η Τεχεράνη να τηρείσαι την υπογραφή της».!...

Τίθεται ως όρος, εκείνο που εξυπακούεται, και τη δεδομένη στιγμή λένε ότι το ΙΡΑΝ δε σεβάστηκε την υπογραφή του.

Καταλάβαμε; Την ώρα που τα ακούμε στην τηλεόραση, σε ρυθμό πολυβόλου, δεν έχουμε το χρόνο να κάνουμε αναλύσεις, συγκρίσεις και ιστορικούς συνειρμούς.

Εδώ τώρα, μπορούμε να διατυπώσουμε μερικές πρόχειρες, αλλά ασφαλείς σκέψεις:

Πρώτον. Ενώ ο Τραμπ αποφάσισε μόνος του, απαιτεί από συμμάχους και μη να τον ακολουθήσουν (Να τον υπακούσουν). «Όποιο κράτος βοηθάει το Ιράν» ν’ αναπτύξει τα πυρηνικά του..., αυτή η «βοήθεια» μπορεί να φτάνει στην ερμηνεία της, μέχρι και στην πώληση φαρμάκων! Και απειλεί όποιον παρακούσει με «αυστηρές κυρώσεις».

 

Δεύτερο: «Η Αμερική – είπε – δεν θα είναι όμηρος πυρηνικών εκβιασμών». Ενώ οι άλλες χώρες θα είναι όμηροι και υποχείρια των αμερικανικών, πυρηνικών, οικονομικών και πολλών άλλων εκβιασμών! Και πρέπει να τους αγαπάμε και να τους θεωρούμε μεγάλη σύμμαχο χώρα! Που στην περίπτωση της εισβολής στην Κύπρο κράτησε ένοχη ουδετερότητα έναντι συμμάχων χωρών, εις βάρος της Ελλάδος, που στη δε περίπτωση του «Αττίλα 2» (της δεύτερης φάσης της εισβολής), στην επίκληση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να συνέλθει εκτάκτως το ΝΑΤΟ, η απάντηση του Γεν. Γραμματέα (Αμερικανού) ήταν πως θα έλλειπαν σε διακοπές, ή άλλες υποχρεώσεις, αυτός και άλλοι Υπουργοί Εξωτερικών!!!

Τελείως πρόσφατα δε, σε συνέντευξή του, ο Γεν. Γραμματέας του ΝΑΤΟ στο Αθηναϊκό και Μακεδονικό πρακτορείο ειδήσεων, σχετικά με τα περιστατικά έντασης μεταξύ Τουρκίας – Ελλάδας, δήλωσε: «... Το ΝΑΤΟ δεν διαθέτει μηχανισμούς για την επίλυση των διαφορών μεταξύ των συμμάχων και καλεί την Ελλάδα και την Τουρκία να λύσουν τις διαφορές τους με άμεσες επαφές»!

Η ιστορία έχει πάρει θέση για τον Πόντιο Πιλάτο: «Οι σύμμαχες χώρες», όλες, δεν ξέρουν να πάρουν θέση έναντι αυτής της «ελλείψεως» του ΝΑΤΟ;

«Οι συμμαχίες δεν έχουν σχεδόν άλλον στόχο, παρά μόνον αυτόν». Δηλαδή την περιφρούρηση και την ενίσχυση του ισχυρού, λέει ο Ναπολέων Βοναπάρτης, σχολιάζοντας παρόμοια σχετική θέση του Μακιαβέλλι, στον «Ηγεμόνα»1.

Τρίτο: Γεννάται το εύλογο ερώτημα: Ο Τραμπ πάει να συναντήσει τον Κιμ που έχει πυρηνικά, μετά τις πολεμικές ιαχές αμφοτέρων, αλλά διακόπτει τη συμφωνία που είχε κάνει ο προκάτοχός του Ομπάμα με το Ιράν που δεν έχει ακόμη πυρηνικά, ενώ κάνει πως δεν βλέπει και δεν ξέρει πως το Ισραήλ έχει ομολογημένα πυρηνικές κεφαλές.

 

Γιατί αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση;

Αφήνω την προκλητικότητα του Ισραήλ, που θέλει να το παίζει Δαβίδ, έχοντας στο πλευρό του και καθοδηγούμενο τον Γολιάθ (ΗΠΑ). Η ιστορία με το Ιράν δεν είναι φρέσκια. Χρονολογείται από τα μέσα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου ή από το 1951, αν θέλετε, που εκλέχτηκε δημοκρατικά, Πρωθυπουργός της χώρας ο Μ. Μοσαντέκ. Ο Μοσαντέκ εκφράζοντας τη θέληση της τρανταχτής πλειοψηφίας του λαού, εθνικοποίησε την πετρελαϊκή βιομηχανία της χώρας, που μέχρι τότε τελούσε υπό τον έλεγχο της Μ. Βρετανίας. Άμεση ήταν η αντίδραση του Πρωθυπουργού της Αγγλίας Ουίνστον Τσόρτσιλ, που επέβαλε εμπάργκο στο ιρανικό πετρέλαιο, για το οποίο ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα οι Αμερικανοί.

Έτσι, το 1953 η CIA ανέτρεψε τον Μοσαντέκ και επανέφερε το Σάχη, καθιστώντας την Περσία (Ιράν) τη μεγαλύτερη περιφερειακή δύναμη στην περιοχή και «χωροφύλακα» των ΗΠΑ, μέχρι που τον ανέτρεψε ο Χομεϊνί, το 1978, οπότε με διάφορα γεγονότα, οι παλιοί σύμμαχοι έγιναν εχθροί.

Βέβαια, δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα – αν έχουν μαύρα ή γαλανά μάτια – αλλά οι πολιτικές που εκφράζουν. Και η πολιτική του Ιράν είναι εθνοκεντρική. Αυτό ενοχλεί την παγκοσμιοποίηση και το Ισραήλ, γιατί το Ιράν είναι η δεύτερη σε αποθέματα πετρελαίου, χώρα με πληθυσμό άνω των 82 εκατομμυρίων και έκταση μεγαλύτερη από δώδεκα φορές η Ελλάδα. Είναι δηλαδή μια μεγάλη χώρα, που διεκδικεί ηγεμονική θέση στον κόσμο.

Συμπέρασμα: Δεν ζούμε σ’ έναν κόσμο Δικαίου. Οι συνθήκες ισχύουν όσο εξυπηρετούν τους ισχυρούς συμβαλλόμενους και μη. Οι «νόμοι» ισχύουν όσο εξυπηρετούν αυτούς που τους θεσμοθετούν. Είναι το λεγόμενο “θετό Δίκαιο”. Οι συμμαχίες είναι για να αλυσοδένουν τους συμμάχους. Σύμμαχοι είναι όσοι ταυτίζονται τα συμφέροντά τους, τη δεδομένη στιγμή. Αυτά για την ώρα.


    1. 1. Ν. Μακιαβέλλι: «Ο ΗΓΕΜΟΝΑΣ», κεφ. 7, σχόλιο 4 Ναπολέοντος, σελ. 136, έκδοση Σκαρβαίος 2017.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 220 guests και κανένα μέλος