Η πονηρά αλώπηξ

«Χάρις χάριν  γαρ  εστί η τίκτουσα  αεί»*

Σοφοκλής

Δεν ξέρω γιατί αυτές τις μέρες, μου έρχονται στο νού παράξενες σκέψεις. Ίσως γιατί πλέον έμαθα με τα χρόνια, ότι πρέπει να αμφιβάλλω και να αμφισβητώ σε όλα: σε υποσχέσεις, σε λόγια, σε  όρκους.

Εκεί μπαίνει και το ότι «όλοι μαζί στο πρόβλημα και εγώ αφέντης και καβαλάρης μοναχός μου στην επιτυχία», έχει γραφεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου.

Και μάλιστα όταν νοιώθω ότι αυτή η κοροϊδία διαχρονικά ανανεώνεται συνεχώς, αναγκάζομαι να τρέχω όλο και πιο συχνά στον καθρέφτη. Εκεί, ζητώ να ανακαλύψω, τι έχω που με κάνει να κατατάσσομαι νοητικά, σε μια κατηγορία δεύτερου πολίτη.

Προχτές ξεφύλλιζα, ένα παραπεταμένο παλιό σχολικό βιβλίο του γιού μου. Ανήκε και αυτό, το πεταμένο αλλά γεμάτο γνώση βιβλίο στα σημεία των καιρών·  δείγμα μιας απόλυτα υλιστικής νοοτροπίας. Μιας καταναλωτικής κοινωνίας που σε αποχυμώνει από κάθε ικμάδα και σε βάζει στο απόβλητο περιθώριο, ακόμα και όταν βρίσκεσαι σε μάχιμη ηλικία. 

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, έλειωνα το μολύβι μου μέχρι το τέλος και τα φύλλα, τα άγραφα του χρησιμοποιημένου τετραδίου, ο πατέρας μου τα έκοβε και τα έρραβε σε νέο τετράδιο για πρόχειρη γραφή. Τώρα, των παιδιών μας τα  συρτάρια, είναι γεμάτα με ελάχιστα χρησιμοποιημένα μολύβια, απερριμένα έτοιμα να πεταχτούν μαζί με τα διαβασμένα βιβλία μάθησης και ανοίγματος του πνεύματος.

Σε γενικότερο κανόνα, είμαστε υποδουλωμένοι στις προσταγές της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας.

Και φυσικά, εδώ δεν μιλώ για μολύβια και τετράδια, που στην πράξη δεν έχει και τόση σημασία. Αλλά αλληγορικά, για τον λόγο τον μακιαβελικό, των ανδρών των δημοσίων.

Ξαναγυρίζω σε εκείνο το παραπεταμένο βιβλίο. «Αρχαία Ελληνική Γλώσσα» -Β΄γυμνασίου, σελίδα 17. Διαβάζω λοιπόν.

“Η πονηρά Αλώπηξ” του Αισώπου. 

«Αλώπηξ πεσούσα εις φρέαρ υπό ανάγκης έμεινε».

Δηλαδή η αλεπού γλύστρησε και έπεσε στο πηγάδι και παρ΄όλο που προσπαθούσε δεν μπορούσε να βγεί.

«Τράγος δε δίψη συνεχόμενος, εγένετο κατά το αυτό φρέαρ».

(Ενας περαστικός τράγος λοιπόν που διψούσε, έφτασε στο πηγάδι).

Και βλέποντας την αλεπού εκεί μέσα ρώτησε αν το νερό είναι καθαρό. «Μα για να πιώ κατέβηκα και εγώ” του απάντησε εκείνη με χάρη.

«Επεί δε αμελετήτως κατήλθε δια την επιθυμίαν άμα  την δίψαν σβέσαι μετά της αλώπεκος εσκόπει την άνοδον».

(Και κατέβηκε, χωρίς να το πολυσκεφτεί, στο πηγάδι για να σβήσει τη δίψα του.  «Πως θα βγώ τώρα;» ρώτησε την αλεπού. «Για αυτό χολοσκάς; βοήθησε με και μαζί θα βγούμε  από το πηγάδι »  του απάντησε εκείνη).

«Χρήσιμον οίδα, εάν μόνον θελήσεις την αμφοτέρων σωτηρίαν. Θέλησον ούν τους εμπροσθίους πόδας ερείσαι τω τοίχω, ορθώσαι δε τα κέρατα, αναδραμούσα δε εγώ, και σε ανασπάσω».

(Ακουσε αγαπητέ μου, έχω ένα σχέδιο για να σωθούμε. Στηρίξου όρθιος με τα μπροστινά σου πόδια στον τοίχο, τέντωσε το κεφάλι σου και εγώ θα ανέβω και θα πατήσω στην ράχη σου, θα σκαρφαλώσω  στα κέρατα σου  και θα σαλτάρω πρώτη έξω. Αμέσως θα σου δώσω χέρι και θα τραβήξω και εσένα).

Και έτσι έγινε ή μάλλον κάπως έτσι έγινε. Γιατί μόλις η αλεπού βγήκε έξω πήρε δρόμο ξεχνώντας υποσχέσεις και όρκους. Και γελώντας στις φωνές διαμαρτυρίας του τράγου για την εγκατάλειψή του,  αναφώναξε: 

«Ώ ούτος, εί τοσαύτας φρένας  είχες όσας εν τω πώγωνι σου τρίχας ου πρότερον αν καταβεβήκεις πριν την άνοδον εσκέψω».

(Τουτέστιν «Ε΄ κακομοίρη! άν είχες τόσο μυαλό, όσες έχεις τρίχες στο πηγούνι σου, ούτε θα κατέβαινες αλλά και ούτε θα έδινες πίστη στα λόγια μου»).

Από εμένα ουδέν περαιτέρω σχόλιον. Τα γεγονότα της καθημερινότητας των τελευταίων δεκαετιών  μίλησαν και μιλούν πάντοτε. 

­­­­

––––––––––––––––

Βοηθήματα

1) “Αρχαία Ελληνική Γλώσσα” της Β΄ Γυμνασίου ΟΕΣΒ 2000

2) Ειδησεογραφικά  Τηλε-δελτία και Ημερήσιος Τύπος της τελευταίας 25 ετίας.

* Η πραγματική ανταπόδοση, είναι εκείνη που γεννά ανταπόδοση.