Δημοψήφισμα και απλή αναλογική

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ «Περικλέους Επιτάφιος»

«Χρησιμοποιούμε ένα πολίτευμα που δεν έχει να ζηλέψει τίποτε από τους νόμους των γειτόνων μας». 2.500 χρόνια μετά, κανείς σύγχρονός μας Έλληνας δεν θα τολμούσε να ισχυριστεί το ίδιο, χωρίς τον κίνδυνο να χαρακτηρισθεί ως μετενσάρκωση του Δελαπατρίδη.

Δυστυχώς στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, έχουμε σήμερα να ζηλέψουμε πολλά από τα πολιτεύματα των άλλων. Θεωρούμεθα μήπως πλέον προηγμένοι πολιτικά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εδώ και δεκαετίες κυβερνώνται βάσει της ανόθευτης απεικονίσεως της λαϊκής βουλήσεως, που μόνη η απλή αναλογική επιτρέπει ως εκλογικό σύστημα; Όχι βέβαια. Θεωρούμεθα μήπως πιο δημοκρατική χώρα από την Ελβετία, όπου άπαξ του έτους συγκεντρώνονται σ’ ένα φύλλο χαρτί όλα τα μείζονος σημασίας ζητήματα και τίθενται σε δημοψήφισμα; Είμεθα η πλέον καθυστερημένη πολιτικά χώρα της Ευρώπης. Η χώρα όπου η ελέω μοιρολατρείας των πολιτών της πολιτική ελίτ θεωρεί τους Έλληνες εξαιρετικά ανώριμους πολιτικά και ενίοτε της ξεφεύγει με δηλώσεις αυτή της η πεποίθηση. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο και επειδή η «ανωριμότητά» μας εντοπίζεται από τους ηγέτες μας στην εντελώς διαφορετική αντίληψη που έχουμε από εκείνους επί του κοινωνικά και εθνικά ορθού, δεν επιτρέπουν την δια ψήφου έκφραση της βουλήσεώς μας επί μεγίστης σημασίας θεμάτων δια του προβλεπόμενου-ωστόσο-από το προσχηματικό μας σύνταγμα δημοψηφίσματος.

Δύο είναι οι πολιτικοί εφιάλτες των κομμάτων εξουσίας στην Ελλάδα: Το δημοψήφισμα και η απλή αναλογική. Ξορκίζουν τον πρώτο με την «ανωριμότητά» μας, τον δεύτερο με την απειλή της ακυβερνησίας και καθαρίζουν...τα λερωμένα τ’ άπλυτα.

Ο βολικός μύθος ότι η καθιέρωση της απλής αναλογικής ως πάγιου εκλογικού συστήματος θα επιφέρει ακυβερνησία, πρέπει κάποια στιγμή να καταρριφθεί στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων. Οι ίδιοι οι πολίτες πρέπει να εξαναγκάσουν τους πολιτικούς όλων των κομμάτων να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται σε κυβερνητικές συμπράξεις, προς το καλό της πατρίδας και του κοινωνικού συνόλου κι όχι μόνο το δικό τους. Χωρίς την απλή, ανόθευτη αναλογική, η δημοκρατία μας είναι λειψή και ψευδεπίγραφη και θα συνεχίσει να αναπαράγει όλα εκείνα τα νοσηρά φαινόμενα της κακοδιαχειρίσεως, της φαυλότητος και της εγκατεστημένης νοοτροπίας ότι η εξουσία είναι έπαθλο και το κράτος φέουδο και λάφυρο.

Κατεβαίνουμε στους δρόμους και διαδηλώνουμε για ήσσονος σημασίας ζητήματα, η νοσογένεια των οποίων είναι απόλυτα συνυφασμένη με την ύπαρξη ενός αντιδημοκρατικού πολιτικού συστήματος αυταρχικής ολιγαρχίας και μιάς παραμορφωτικής της λαϊκής βουλήσεως Βουλής. Ενώ πρωτίστως θα έπρεπε, με διαδηλώσεις που να δονήσουν σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα, όπως θά ‘λεγε κι ο Σικελιανός, να απαιτήσουμε από την όποια κυβέρνηση και το όποιο alter ego της στην αξιωματική αντιπολίτευση, να συναινέσουν στην διεξαγωγή δημοψηφίσματος με ερώτημα την δια παντός καθιέρωση της απλής αναλογικής ως παγίου εκλογικού συστήματος της χώρας.

Είναι αρμοδιότητα ψυχαναλυτή, εμείς οι ίδιοι να επιτρέπουμε με την αδράνειά μας τη νόθευση της βουλήσεώς μας και στη συνέχεια να διαμαρτυρόμαστε για τις συνέπειες. Η απλή αναλογική δεν θα επιφέρει ακυβερνησία, αλλά την υποχρεωτική συνειδητοποίηση ότι κάθε κατεργάρης θα πρέπει να κάτσει στον πάγκο του και να δουλέψει, αφού πρώτα βάλει νερό στο μεθυστικό κρασάκι του της υπερφίαλης, φασιστοειδούς, ντε και καλά αυτοδυναμίας και ασυδοσίας του. Και επιπλέον η απλή αναλογική θα φέρει τους Έλληνες πιο κοντά μεταξύ τους και στην σωτήρια συνειδητοποίηση ότι δεν μας περισσεύει κανείς κι ότι ή όλοι μαζί θα προχωρήσουμε μπροστά, ή όλοι μαζί θα πάμε κατά διαόλου.

Αναφορικά δε με την αναγκαιότητα των δημοψηφισμάτων, ας αναρωτηθούμε πόσο δημοκρατικό είναι μιά εκλεγμένη με ορίζοντα τετραετίας κυβέρνηση να υποθηκεύει και να δεσμεύει το μέλλον της χώρας σε βάθος χρόνου δεκαετιών (Σκοπιανό, εκχώρηση λιμένων, πώληση Ο.Τ.Ε. κ.α.). Πως νομιμοποιούνται δημοκρατικά και ηθικά, κυβερνήσεις εκλεγμένες από το 40% του εκλογικού σώματος να αποφασίζουν για το μέλλον γενεών και γενεών Ελλήνων;

Όταν έχουμε ανεχθεί και αποδεχθεί την τέλεια φαλκίδευση του δημοκρατικού μας πολιτεύματος από οργανωμένες κοινοπραξίες νομέων της εξουσίας, είναι αστείο να διαδηλώνουμε για το όποιο ασφαλιστικό, ή εκπαιδευτικό σύστημα. Είναι αστείο να ζητάμε πίσω το καπέλο μας όταν μας έχουν πάρει και τα σώβρακα. Θυμίζουμε τον  τυπάκο που τον προσφωνεί κάποιος «ρε μα..... κι εκείνος οργισμένος τον ρωτά: «Ποιόν είπες... ρε»;