• ιστορία

(Ασκητική, Ν. Καζαντζάκη, 2ο χρέος)

“Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων, τότε ζείτε σ’ ένα σπίτι δίχως ΦΩΣ”. Τζορτζ Μπέρναρ Σω 1856-1950)

Πελασγούς δέ γέ φασιν νῦν λέγεσθαι τούς μετά Κερκάφου εἰς Κρήτην ἀποικισθέντας ἐκ τῆς Φθιώτιδος. Περιώνυμον δέ τό τῶν ἁπλῶς Πελασγῶν φῦλον καί πολυσπερές διά τό πλανητικόν.

(Ευστάθιος, Σχόλια στην Ομήρου Οδύσσεια, τόμος 2, σελίς 197).

(= πολυθρύλητο, περιλάλητο απολύτως το φύλο των Πελασγών και πολύαριθμο και σε πολλά και διαφορετικά μέρη διασπαρμένο, διάσπαρτο, διασκορπισμένο απ’ άκρου εις άκρον, επειδή έχει τη συνήθεια να (περι)πλανάται, να περιφέρεται, να μετακινείται διαρκώς, να μεταναστεύει και ασφαλώς δια θαλάσσης, λόγω της ναυτοσύνης του και όχι διά ξηράς, γνώρισμα άλλων λαών, κυρίως ανατολικών που δεν είχαν δει θάλασσα ούτε στα όνειρά τους, λόγω της ποιμαντικότητάς τους (ποιμενικότητα, νομευτικότητα*, νομαδικότητα, αγελαιότητα, κοπαδικότητα)

Οι Έλληνες ναυσιπλοούσαν, θαλασσοπορούσαν, ποντοπορούσαν, πελαγοδρομούσαν, ωκεανοπορούσαν, εξωκεανίσθησαν (= ταξίδεψαν εκτός του ωκεανό) ήδη επιεικώς από την 8η χιλιετία και ήταν οι πρώτοι δαμαστές των κυμάτων και οι πρώτοι που ίδρυσαν αποικίες απανταχού της γης.

Την πληροφορία μάς παραδίδει ο Στράβων ο γεωγράφος στα “Γεωγραφικά” του, όπου αναφέρεται στον εξωκεανισμό του Οδυσσέα.

Τοῦ δέ Ἑρμέω τά ἀγάλματα ὀρθά ἔχειν τά αἰδοῖα ποιεῦντες οὐκ ἀπ᾽Αἰγυπτίων μεμαθήκασι, ἀλλ᾽ἀπό Πελασγῶν πρῶτοι μέν Ἑλλήνων ἁπάντων Ἀθηναῖοι παραλαβόντες, παρά δέ τούτων ὧλλοι. Ἀθηναίοισι γάρ ἤδη τηνικαῦτα ἐς Ἕλληνας τελέουσι Πελασγοί σύνοικοι ἐγένοντο ἐν τῇ χώρῃ ὅθεν περ καί Ἕλληνες ἤρξαντο νομισθῆναι. Ὅστις δέ τά Καβείρων ὄργια μεμύηται, τά Σαμοθρήκιες ἐπιτελέουσι παραλαβόντες παρά Πελασγῶν, οὗτος ὡνήρ οἶδε τό λέγω. Τήν μέν Σαμοθρηίκην οἴκεον πρότερον Πελασγοί οὗτοι, οἱ περ Ἀθηναῖοισι σύνοικοι ἐγένοντο, καί παρά τούτων Σαμοθρήικες τά ὄργια παραλαμβάνουσι. Ὀρθά ὡν ἔχειν τά αἰδοῖα τἀγάλματα του Ἑρμέω Ἀθηναῖοι πρῶτοι Ἑλλήνων μαθόντες παρά Πελασγῶν ἐποιήσαντο.        (Ηροδότου Ιστορία Β’ 51)

(=τα αγάλματα όμως του Ερμή** που τα κατασκευάζουν με ορθούς τους φαλλούς, δεν τα έχουν διδαχτεί από τους Αιγυπτίους, αλλ’ από τους Πελασγούς, πρώτοι απ‘ όλους τους Έλληνες οι Αθηναίοι, και απ’ αυτούς ύστερα οι άλλοι. Γιατί ήδη τον καιρό εκείνο που οι Αθηναίοι συγκαταλέγονταν στους Έλληνες, οι Πελασγοί ήρθαν και κατοίκησαν μαζί τους στη χώρα τους και γι’ αυτό θεωρήθηκαν Έλληνες. Και όποιος έχει μυηθεί στα μυστήρια των Καβείρων***, που τελούν οι Σαμοθράκες, οι οποίοι τα παρέλαβαν από τους Πελασγούς, ο άνθρωπος αυτός καταλαβαίνει αυτό που λέγω. Γιατί τη Σαμοθράκη την κατοικούσαν παλαιότερα οι Πελασγοί αυτοί, οι οποίοι έπειτα έγιναν συγκάτοικοι των Αθηναίων, και απ’ αυτούς οι Σαμοθράκες παρέλαβαν τα μυστήρια. Οι Αθηναίοι λοιπόν, πρώτοι από τους Έλληνες, διδάχτηκαν από τους Πελασγούς να κατασκευάζουν τα αγάλματα του Ερμή με ορθούς τους φαλλούς.

«ἀλλ᾽οἱ μέν Πελασγούς, ἐπί πλεῖστα τῆς οἰκουμένης πλανηθέντας ἀνθρώπων τε πλείστων κρατήσαντας αὐτόθι κατοικῆσαι, και διά τήν ἐν τοῖς ὅπλοις ῥώμην οὕτως ὀνομάσαι τήν πόλιν».

(Πλούταρχος, Ρωμύλος 1,1)

(= αλλά οι συγγραφείς αναφέρουν πως οι Πελασγοί σε πάρα πολλά μέρη της οικουμένης, αφού περιπλανήθηκαν, ταξίδεψαν, μετανάστευσαν κι αφού πάρα πολλούς ανθρώπους τους νίκησαν, ακριβώς εκεί [=στη Ρώμη] κατοίκησαν και εξαιτίας της διά των όπλων επιβολής / επικράτησής τους, έτσι επωνόμασαν την πόλη “Ρώμη”).

«οὔπω τείρεα πάντα τά τ᾽οὐρανῷ εἱλίσσονται, οὐδέ τι πω Δαναῶν ἱερόν γένος ἦεν ἀκοῦσαι πευθομένοις· οἶοι δ᾽ἔσαν Ἀρκάδες Ἀπιδανῆες, Ἀρκάδες, οἱ καί πρόσθε σεληναίης ὑδέονται ζώειν, φηγόν ἔδοντες ἐν οὔρεσιν, οὐδέ Πελασγίς χθών τότε κυδαλίμοισιν ἀνάσσετο Δευκαλίδῃσιν».

(Απολλώνιος ο Ρόδιος «Αργοναυτικά» βιβλίο Δ᾽265)

(= προτού ακόμα υπάρξουν όλα τα αστέρια που γυρίζουνε στον ουρανό κι ούτε ακόμα θα μπορούσε κανείς, κι αν ρώταγε, ν’ ακούσει για το ιερό γένος των Δαναών· υπήρχαν μόνοι οι Αρκάδες οι Απιδανοί, οι Αρκάδες που, κατά την παράδοση, ζούσαν πριν και από τη σελήνη και έτρωγαν βελανίδια στα βουνά, ούτε η γή των Πελασγών είχε ακόμη την εποχή εκείνη άρχοντες τους δοξασμένους γιους του Δευκαλίωνα).

«Πελασγιώτας δ’ ὠνομασμένους τό πρίν Δαναούς καλεῖσθαι νόμον ἔθηκ᾽ἀν Ἑλλάδα»

(Ευριπίδης, Fragmenta, 228, “Αρχέλαος”).

(= Ο Δαναός, τους από παλιά ξακουστούς Πελασγούς του Άργους, έβαλε νόμο ανά την Ελλάδα να τους καλούν Δαναούς μετά την επάνοδό του στο Άργος (η πόλη του Ίναχου) από την Αίγυπτο με τις 50 κόρες του).

Σε πάρα πολλά έργα / δράματα του Ευριπίδη αναφέρονται οι Πελασγοί και τα παράγωγά τους. Ενας Ευριπίδης θα αποτολμούσε ποτέ στα γεμάτα από μυημένους ακροατές του θέατρα να μιλήσει για τους Προ-Έλληνες Πελασγούς και όχι για τους Προπάτορες ΠρωτοΈλληνες Αιγαιοπελασγούς θυμίζοντάς τους και υμνολογώντας τους την παμπάλαιη ένδοξη καταγωγή τους και ακόμη καλύτερα εκθειάζοντας την αυτοχθονία τους και την αρχαιότητά τους, για να τονώσει το αίσθημα υπερηφάνειας και αυτοσυνειδησίας τους.

Θα τον έπαιρναν με τις πέτρες αποδοκιμάζοντάς τον για τις μπαρούφες που θα πέταγε μπούρδες (=πορδές), σαχλαμάρες (= σαθλότητες, σαθρότητες). Θα τον σκότωναν διά λιθοβολισμού επιτόπου “επί σκηνής”, ως αποκαλούμενος “ο από σκηνής φιλόσοφος”.

Τότε δεν υπήρχαν ούτε γιαούρτια, ούτε ντομάτες... αν και αμφιβάλλω και γι’ αυτά. Είναι θέματα προς διερεύνησιν!!!

Πολλές αναφορές για τους Πελασγούς έχουν κι οι άλλοι δύο τραγικοί ποιητές, Αισχύλος και Σοφοκλής.

Ο πατέρας της Ιστορίας, κατά τον Κικέρωνα, Ηρόδοτος, δε μασάει τα λόγια του. Είναι αποκαλυπτικός, ξεκάθαρος, κατηγορηματικός.

Η σαφήνεια, η καθαρότητα, η ειλικρίνειά του δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης ή αναπάντητα ερωτηματικά για την προέλευση / καταγωγή των Πελασγών, τους ταυτίζει με τους Έλληνες. Καλύπτει πλήρως το θέμα. Σου προτείνει τη λύση. Αν είσαι όμως “παρωπιδικός” λόγω στενότητας πνεύματος / σκέψης / κριτικής και μειωμένης αντίληψης δεν αντιλαμβάνεσαι ούτε κατανοείς τις μεγάλες ιστορικές τους αλήθειες.

Ας είμαστε αν όχι επιπόλαιοι, στενόμυαλοι, και απερίσκεπτοι τουλάχιστον πραγματιστές (ρεαλιστές).