Το πιό μακρινό ταξίδι είναι μέσα μας.

Μακριά πολύ, στη γη των κλεμμένων ονείρων.

Ο τόπος ο πιό μακρινός, είναι αυτός κοντά μας.

Αυτός που αγκαλιάζουν τα μάτια μας, που περνά μπροστά μας και χάνεται στου δρόμου τη στροφή, κουρσεύοντας όλα τα μυριοφυλαγμένα.

Είναι ο τόπος που κρατά όλες τις απαντήσεις.

Σαν ξίφος ξεχασμένο, βαθειά θαμμένο σε χώματα αλλότρια, ξενικά, ν’ ακούς ανέλπιστα και ξαφνικά τους ήχους του πανάρχαιου παιάνα που σ’ έπλασε στ’ αμόνι.

Στου δρόμου τη στροφή, χάθηκε ακόμα μιά φορά, απέραντη μιά γη, του ονείρου προσκεφάλι, να λέει «συνηθισμένη» πως είν’ η μαγική, κι όλα τα δάση τα βαθύσκιωτα εκεί, όλες οι ανατολές, τα ηλιοβασιλέματα, οι πηγές, οι μουσικές και τα πελάγη, όλα εκεί.

Είναι ο τόπος όπου ο άχρονος ο Χρόνος σταματά σε μιά ματιά, και σε δυό μάτια ζυμωμένα με φωτιά λιώνει το πέρασμά του, τα λόγια να φτωχαίνουν και ν’ αντρειεύουν οι σεισμοί, και νά ‘ναι αστεία όλα τα «γιατί», όπως αστείο είναι ν’ ανακρίνεις τη Φωτιά: «πες μου Φωτιά, πώς και γιατί εθράκιασα στη δύναμή σου».



Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 360 guests και κανένα μέλος