Οδοιπορικό αλληλεγγύης στο Κομπάνι της Συρίας

Παρασκευή, 19 Απριλίου 2024

Γράφτηκε από τον/την ΕΒΔΟΜΗ

Δημοσιεύθηκε : 18 Μαρτίου 2015

Κομπάνι της Συρίας

Ολοκληρώθηκε στις 26/2/2015 η αποστολή των 23 μελών που συνοδεύουν την μεγαλύτερη σε όγκο ανθρωπιστική βοήθεια που συγκεντρώθηκε για αντίστοιχο σκοπό στην Ελλάδα με 13 τόνους τροφίμων μακράς διαρκείας, 124 κούτες φαρμάκων, 1.400 πακέτα με είδη προσωπικής υγιεινής και 1.000 καινούργιες κουβέρτες για τους πρόσφυγες. Η βοήθεια συγκεντρώθηκε μέσω της καμπάνιας αλληλεγγύης στην οποία συμμετείχαν οι παρακάτω φορείς: Η αλληλεγγύη για όλους, το ΚΕΘΕΑ, ο ραδιοσταθμός το Κόκκινο, τα Μητροπολιτικά Ιατρεία και Φαρμακεία, η ΑΔΕΔΥ, Δήμοι και δομές αλληλεγγύης από όλη την Ελλάδα. Ανάμεσα τους και το Στέκι Αλληλεγγύης της Παλλήνης που η εκπρόσωπος του Ζέλα Φυκούρα, μας αφηγείται το οδοιπορικό αφού υπογραμμίσει την μεγάλη αυθόρμητη συμβολή του κόσμου της Παλλήνης στην συλλογή της βοήθειας.

Το Κομπάνι είναι η μαρτυρική περιοχή της Συρίας στα σύνορα με την Τουρκία, που οι κάτοικοί της κατάφεραν, μόνο αυτοί, να σταματήσουν την προέλαση των φανατικών στρατιωτών του Ισλαμικού Μετώπου-ISIS-. Έχει μεγάλη σημασία ότι ισότιμο βάρος της αντίστασης σήκωσαν οι γυναίκες του Κομπάνι που κέρδισαν με την γενναιότητα τους τον σεβασμό όλων μας και προκάλεσαν ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασης στον αγώνα τους.

Αξίζει να σημειώσω ότι ταξιδεύουμε στη χώρα των Κούρδων. Φτωχότερες οι πόλεις, τα χωριά αλλά η γη όμορφη. Απλώνεται από το Ερζερούμ το Κάρς και τη Βάν στην Τουρκία, το Σαναντάζ στο Ιράν, τη Σουλειμανίγια και το Ερμπίλ στο Ιράκ, έως την Αίν αλ Αράμπ και την Αφρίν στην Συρία. Μυθικές περιοχές που γνώρισαν όλες τις μεγάλες αυτοκρατορίες της αρχαιότητας μα και των αποικιοκρατών, που τις διέσχιζαν οι μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι του μεταξιού, των μπαχαρικών, των δούλων και σήμερα οι μεγάλοι αγωγοί του πετρελαίου και τα μονοπάτια απελπισίας των μεταναστών, οι οποίες εξακολουθούν να αποτελούν την μεγάλη πρόκληση λόγω του πλούσιου υπεδάφους, των μεγάλων υδάτινων όγκων του Τίγρη και του Ευφράτη και της εξαιρετικής γεωγραφικής θέσης τους. Σήμερα περίπου τριάντα επτά εκατομμύρια Κούρδοι ζουν εδώ παρόλο που πολλοί έχουν μεταναστεύσει. Η καταστολή απ’ όλα τα κράτη της περιοχής στην πλειοψηφία των ισχυρών κουρδικών μειονοτήτων υπήρξε αγριότατη. Απαγορεύθηκε η διδασκαλία και η ομιλία της γλώσσας τους, μετονομάστηκαν τα τοπωνύμια, και η ιστορία τους δεν αναφερόταν στα σχολικά εγχειρίδια. Στην Τουρκία ονομάστηκαν Ορεινοί Τούρκοι. Στην Συρία από περίπου εκατό χιλιάδες Κούρδους αφαιρέθηκε η συριακή ιθαγένεια και το καθεστώς μετέφερε αραβικές φυλές και τις εγκατέστησε στις περιοχές που ζούσαν. Αντίστοιχες συνθήκες αντιμετώπιζαν και στο Ιράν και στο Ιράκ.

24-25 -26/2/2015 στα σύνορα Τουρκίας –Συρίας

Συνάντηση στο Πολιτιστικό κέντρο Αμάρα με την σκιώδη κυβέρνηση από το Κομπάνι, υπεύθυνη για τα ζητήματα που προκύπτουν με τους πρόσφυγες. «Μας καλωσορίζουν από τη χώρα μας μέχρι εκεί, για όλο το μεγάλο δρόμο που κάναμε. Μας καλωσορίζουν στο κεφάλι τους στα μάτια τους στην καρδιά τους. Μας ευχαριστούν». Θα ήθελαν να μας υποδεχτούν στο ελεύθερο Κομπάνι. Η Φαουζία Αμπντί μας λέει: «Είχαμε δώσει όρκο στο λαό μας ότι θα αντισταθούμε και τώρα δίνουμε όρκο ότι θα το ξαναχτίσουμε». Ξέρουμε την Ελλάδα και την ιστορία της. Πιστεύουμε ότι μπορεί να είναι η σύνδεση ανάμεσα σε ανατολή και δύση. Όπως πιστεύουμε ότι το Κομπάνι θα γίνει το κλειδί για τη λύση του ρατσισμού στη Μέση Ανατολή.

Στο Κομπάνι οικοδομούμε μια κοινωνία που ενώνει όλες τις εθνότητες, όλες τις θρησκείες. Που καταργεί τη διάκριση των φύλων. Στην περιοχή μας έχουν θεσπιστεί νόμοι οι οποίοι εξασφαλίζουν την πλήρη αναγνώριση και σεβασμό στη θέση της γυναίκας η οποία συμμετείχε με ποσοστό 40% σε όλα τα όργανα και κέντρα λήψης αποφάσεων. Χωρίσαμε το Κομπάνι που έχει 400 χωριά σε 13 περιοχές. Κάθε περιοχή είναι υπεύθυνη για τη διαχείριση της γης, για την οικονομική ανάπτυξη σε οικολογική κατεύθυνση, για την δίκαιη λειτουργία της κοινωνίας. Από κάθε μία από τις περιοχές εκλέγονται αντιπρόσωποι και το σύνολο των αντιπροσώπων αποτελεί το Νομοθετικό συμβούλιο του Κομπάνι. Στόχος η προστασία της κοινωνίας από την εκτελεστική εξουσία. Σε αυτό το σύστημα υπάρχουν δύο βασικοί παράμετροι. Η γυναίκα, γιατί χωρίς αυτήν δεν υπάρχει κοινωνία και η οικολογία, γιατί χωρίς αυτήν δεν θα υπάρχουμε όλοι. Αν η γυναίκα δεν είναι ελεύθερη τότε και η κοινωνία δεν θα είναι ελεύθερη.

Αυτές τις αρχές υπερασπίστηκαν οι γυναίκες με τα όπλα τους στο Κομπάνι. Γι’ αυτές θυσιάστηκε η πρώτη γυναίκα από τους 500 μάρτυρες που έδωσαν τη ζωή τους για τη σωτηρία του λαού και του τόπου τους. Το στρατόπεδο που επισκεφθήκαμε είχε το όνομα της· Αρίν Μιρχάν. Σε αυτό το στρατόπεδο είναι στημένα 447 αντίσκηνα που φιλοξενούν 3.150 πρόσφυγες με 1.700 κάτω των 18. Έχουν σε σκηνές ιατρείο, χώρο μουσικής και συναντήσεων και 17 χώρους σχολείων που γίνεται μάθημα πρωί απόγευμα στα 1.020 παιδιά από 18 εθελοντές δασκάλους. Όμως ο μεγάλος όγκος της βοήθειας από το εξωτερικό δεν φθάνει σε αυτά τα στρατόπεδα γιατί την κρατάει η Τουρκική κυβέρνηση για το δικό της στρατόπεδο που φιλοξενεί μόνο 5,000 από τους 68.000 πρόσφυγες της περιοχής. Οι δάσκαλοί μας πήγαν στις “αίθουσες” του σχολείου. Μεγάλα πλαστικά τόλ, όμως στρωμένα με χαλιά και ζωγραφισμένα απ τα παιδιά, με τα θρανία τους και τον πίνακα τους. Πήγαμε στην “αίθουσα” μουσικής κι ακούσαμε μουσική και τραγούδια κυρίως για το Κομπάνι και γέλια και χορούς από τα παιδιά που μας έπαιξαν. Πετύχαμε την ώρα του φαγητού που ερχόταν σε τεράστια καζάνια κατακάθαρα. Παρά την ολοφάνερα δύσκολη κατάσταση που βρίσκονταν οι άνθρωποι δεν ανέδιδαν μιζέρια αλλά κουράγιο, υπομονή και πίστη.

Η εικόνα στο στρατόπεδο των προσφύγων που ήταν συγγενείς των 500 μαρτύρων που έδωσαν τη ζωή τους σε επιθέσεις αυτοκτονίας, ήταν διαφορετική. Η γιαγιά με τα ζωγραφιστά σημαδάκια στο πρόσωπο και το εγγόνι της στην πλάτη ήταν σαν κάπου αλλού να έχει δεθεί το βλέμμα της, ο πατέρας με την εικόνα του γιού του στα χέρια να εξηγεί το ανεξήγητο της απώλειας… Μας αποχαιρέτησαν με τις φωτογραφίες των νεκρών τους στα χέρια σε παράταξη. Αυτοί οι ενδιάμεσοι, και οι σκοτωμένοι οι παρόντες!

Θλιμένη ήταν η εικόνα των χωριών στα σύνορα. Άνθρωποι πολύ φτωχοί που ζουν σε σπίτια χωμάτινα σημαδεμένα από τις σφαίρες, μες τις λάσπες. Όμως και κει βρήκαμε να λειτουργούν τα σχολεία των προσφύγων, και εκεί υπάρχει συσσίτιο φτωχικό μα καθαρό, αλλά εκεί υπάρχουν και τα νεκροταφεία και οι φωτιές που άναβαν όλο το βράδυ για συμπαράσταση στους αγωνιστές του Κομπάνι. Απ την άλλη μεριά των συνόρων στο Κομπάνι, το έδαφος είναι σκαμμένο από τις βόμβες και τα παράθυρα των σπιτιών χάσκουν στο κενό. Απ αυτή τη μεριά οι τοίχοι με τα συνθήματα της αλληλεγγύης φωνάζουν το δίκιο τους.

Όπως μας ενημέρωσε η δήμαρχος του Soruc Ζεϊχάλ Εκμέζ, στο δήμο τους από τους 68.000 πρόσφυγες 15.000 είναι σε στρατόπεδα, 20.000 φιλοξενούνται σε σπίτια και 30.000 στα χωριά. Η διατροφή στους καταυλισμούς γίνεται από συλλογική κουζίνα και δύο φούρνοι εξασφαλίζουν το ψωμί. Δημιουργήθηκε ιατρείο για να βοηθά την περίθαλψη των τραυματιών και των προσφύγων. Περιέθαλψε πάνω από 60.000 ανθρώπους. Όλοι οι Κουρδικοί Δήμοι συμμετέχουν. Τον αγώνα τους στήριξαν και στηρίζουν τα μέσα ενημέρωσης των Κούρδων που λειτουργούσαν σταθερά ακόμη και μέσα στην εμπόλεμη περιοχή. Τον αγώνα τους στήριξαν οι αλληλέγγυοι σε όλο τον κόσμο.

Καταφέραμε μετά από πολλές δυσκολίες -εγκλωβισμός της νταλίκας 3 μέρες στα σύνορα, αλλαγή κατεύθυνσης την τελευταία στιγμή για το στρατόπεδο της Τουρκικής κυβέρνησης να παραδώσουμε την ανθρωπιστική βοήθεια στον Δήμο του Soruc.

Στο τέλος του ταξιδιού όταν αποχαιρετούσαμε ο ένας τον άλλον, ανάμεσα στις ευχαριστίες και στις ευχές να ξαναβρεθούμε στο ειρηνικό Κομπάνι πια, μία ήταν η παράκληση τους. Η εξασφάλιση ενός Ανθρωπιστικού Διαδρόμου στα σύνορα με την Τουρκία, από τον οποίο να μπορούν να περνούν τα υλικά που χρειάζονται για να ξαναχτιστεί η πόλη και η ανθρωπιστική βοήθεια για τους κατοίκους. Κατήγγειλαν, και το ζήσαμε κι εμείς ότι με την απαγόρευση διόδου, η Τουρκική Κυβέρνηση δημιουργεί πολλά προβλήματα για το πέρασμα ανθρώπων ή πραγμάτων από τα σύνορα της και ζήτησαν την συμπαράστασή μας έτσι ώστε να διογκωθεί η πίεση προς την Τουρκική Κυβέρνηση.

Με συγκίνηση γι’ αυτά που μοιράστηκα αυτές τις μέρες με τους πρόσφυγες, τις αγωνίστριες γυναίκες, τους εκπροσώπους της Διοίκησης και του κόμματος των Κούρδων και με τους συνταξιδιώτες μου, ελπίζω αυτή η καταγραφή να συνδράμει τον στόχο τους της δημιουργίας Ανθρωπιστικού Διαδρόμου και να συμβάλει στην άσκηση πίεσης στην κυβέρνηση της Τουρκίας.

Προκειμένου να αναγκαστεί να διευκολύνει τους ανθρώπους του Κομπάνι να ξαναχτίσουν μέσα από τα φρικτά ερείπια, με τους άταφους νεκρούς, με τις βόμβες που ενεδρεύουν ακόμη και στα παιδικά παιχνίδια, και τις ενεργές νάρκες, τα σπίτια τους.

Ζέλα Φυκούρα