Θα έρθουν καιροί, μετ’ ου πολύ, όπου απεγνωσμένα θα ζητάμε να κρατηθούμε από ανθρώπους-σύμβολα αξιών, αλλά δεν θα υπάρχουν εν ζωή. Θα υπάρχουν μόνο όσα ετοιμάσαμε, όσα συναινέσαμε, όσα ανεχθήκαμε. Τα κάτω-κάτω, δηλαδή τα κατακάθια. Γι’ αυτό κύριε Τσίπρα, κύριε Φλαμπουράρη, κύριε Σακελλαρίδη και λοιποί κύριοι της ηγετικής παρέας του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ακόμα έχουμε ευεργεσία ανάμεσά μας τον Μανώλη Γλέζο, οφείλουμε να τον τιμούμε και να μην αυθαδειάζουμε στο απροσκύνητο αγωνιστικό του φρόνημα.

Κι αν θέλει, ως αεί έφηβος που είναι, να σηκώνει σημαία του το ιδεατό κι όχι το εφικτό, είναι δικαίωμά του να το κάνει. Το έχει κερδίσει στο διηνεκές αυτό το δικαίωμα να κρίνει τους όποιους ρεαλιστές. Το κέρδισε εκείνη τη σκοτεινή νύχτα του ’41 πάνω στην Ακρόπολη, μαζί με τον Λάκη Σάντα, όταν όλοι οι ρεαλιστές στα πέριξ έκαναν τουμπεκί στην κρυψώνα τους.

Δεν σας ζηλεύω καθόλου κύριοι και νυν υπουργοί –στο χέρι σας είναι να καταδείξετε ότι δύνανται να συνυπάρχουν οι δύο ιδιότητες- δεν σας ζηλεύω που εσείς το αντέχετε να επικρίνετε τον Μανώλη Γλέζο, ενώ εγώ δεν το μπορώ.

Δεν το μπορώ, με υπερβαίνει, να επικρίνω ανθρώπους-εικονίσματα και νάματα της ψυχής μου.

Θέλετε να δεχθώ ότι η απολυτότητα κάποιων θέσεών του ανθίζει στο πεδίο του ρομαντισμού και μιάς ερωτικής θα την έλεγα επαναστατικότητας; Να το δεχθώ. Όμως πρέπει κι εσείς να δεχθείτε ότι την όποια λευτεριά κερδίσαμε το ’21 την οφείλουμε σε τρελούς και ρομαντικούς κι όχι στον κάθε Κοραή που μας έστελνε συμβουλές καρτερικού ραγιαδισμού από το Παρίσι.

Έχω κι εγώ την ίδια την δική σας άποψη, ότι η μετωπική σύγκρουση με τη Γερμανία και τα μαντρόσκυλά της δεν μας συμφέρει αυτή την στιγμή, σε αυτή την συγκυρία. Αλλά απέναντι στον Μανώλη Γλέζο μόνο «ευχαριστώ» μπορώ να ψιθυρίσω κύριοι, αν καταφέρω να ψιθυρίσω κάτι.

Δεν το αντέχω ν’ αντιμιλήσω, ν’ αυθαδειάσω στα εικονίσματά μου κι αυτό ακριβώς είναι γιά μένα ο Μανώλης Γλέζος. Εικόνισμα, καμάρι, περηφάνεια μου, γη ελληνική να σταθώ, ν’ ανασάνω και ν’ αντισταθώ.

Σας παραπέμπω σ’ ένα παλιό δημοσίευμά μου στην «Εβδόμη» (19-2-2011), όταν ένοιωσα την ανάγκη ν’ απαντήσω σε κάποιους «ρεαλιστές»-ρεμαλιστές, που υπό την ανωνυμία του διαδικτύου ύβριζαν το εθνικό και πανανθρώπινο ανάστημα του Μίκη Θεοδωράκη, γιά την «Σπίθα» αντίστασης που είχε τότε ανάψει:

«Ελπίζω, η πολυ-πολιτισμική κοινωνία σας στις άκριες της ανεκτικότητάς της, ν’ αφήσει λίγο τόπο και στην δική μας «μειονότητα» των κουζουλών,

που μόνο μνημόνιο υπογράψαμε την ομολογία Πίστεως και Αγάπης στον Χριστό και στην Ελλάδα,

που μόνο κάτω από τον Ήλιο αυτής της Πατρίδας, στη γη και στη θάλασσά της μπορούμε ν’ ανασαίνουμε,

που βλέπουμε γυναίκες κι ερωτευόμαστε νεράϊδες,

που ετοιμάζουμε τα παιδιά μας όχι να γίνουν αποδεκτοί, αλλ’ ανεπίδεκτοι κάθε προσβολής στην Αξιοπρέπειά τους.

 

Είμαστε νεραϊδοπαρμένοι και δεν το κρύβουμε.

Ενώ κάποιοι άλλοι μάταια πασχίζουν

με τα κουρέλια του ρεαλισμού τους να κρύψουν

ότι είναι πανταχόθεν παρμένοι». 

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 165 guests και κανένα μέλος