• τύπος
• Ρόντας

 
Η «Μικρή Νυκτερινή Μουσική» του Μότσαρτ είναι πανθομολογουμένως μιά υπέροχη στιγμή της παγκόσμιας μουσικής. Αντιθέτως η μικρή ελληνική δημοσιογραφία, των μεγκάλων καναλιών και των ερτζιανών προξενεί ακατάσχετο κλαυσίγελω. Στην μαύρη απελπισιά των εκπροσώπων της να βρουν κουσούρια στη νέα ελληνική κυβέρνηση, δεν διστάζουν να υπερκεράσουν τα όρια της αυτογελοιοποίησης κι άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά.

Ειδικά στα πρωινά ραδιοφωνικά εχιδνοτροφεία η σαχλαμάρα πάει σύννεφο. Παλιάτσοι που έχουν πλειστάκις διασύρει κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αγκομαχούν να παγιδεύσουν υπουργούς με εξυπνακίστικα ερωτήματα που εκτός από καταφανέστατα δόλια και υποβολιμαία, προδίδουν και IQ μπαμπουϊνου. «Τι σκοπεύετε να κάνετε αν οι εταίροι απορρίψουν τις προτάσεις σας; Αν η Μέρκελ επιμείνει στην εφαρμογή του μνημονίου, τι θα της πείτε;» κι άλλα τέτοια ευφυέστατα.

Μάλλον δεν έχουν ιδέα ότι οι πλείονες των Ελλήνων τούς έχουν σιχαθεί. Ακούστε αξίωση με θράσος αγέλης χιλίων πιθήκων: «Ποιό είναι το εναλλακτικό σας σχέδιο στην περίπτωση που διακοπεί η χρηματοδότηση». Γιατί κύριε υπουργέ δεν του λές τ’ ανθρώπου; να μάθει και η Μέρκελ ποιά είναι τα σχέδιά σας. Και συνεχίζει το αλητάκι, που άμα του κάνεις «μπου» θα του φύγει το ….. αλλά στο μικρόφωνο παριστάνει τον άντρα τον πολλά βαρύ: «Κατάλαβα, κατάλαβα, δεν θέλετε ν’ απαντήσετε, γιατί δεν ξέρετε, δεν έχετε κανένα σχέδιο».

Είναι, βέβαια, κι ένα άλλο πρόβλημα που ανακόπτει τον όποιον υπουργό να απαντήσει στον heavy φλούφλη. Πώς να του απαντήσεις και τι; όταν η όλη εμφάνιση, το ειρωνικό υφάκι και το άντε δυό χιλιάδων λέξεων λεξιλόγιό του με τα κακοποιημένα ελληνικά, δεν σε προδιαθέτουν παρά για δύο τινά: Ή να ξεχάσεις για λίγο τον αυτοσεβασμό σου και να του σβουρίξεις μιά ξεγυρισμένη σφαλιάρα, ή να του πεις «ρε καλόπαιδο, φτιάξε δυό πιτόγυρα κομπλέ».

Δυστυχώς, αυτής της ποιότητος η δημοσιο-γραφική παλιοπαρεούλα θεωρείται μέρος του δικαίως αμφιλεγόμενου «πνευματικού κόσμου» μας, του εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσόντος και καταπεσόντος τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες. Ονόματα βαρειά όπως Μίκης Θεοδωράκης, απλώς υπερίστανται ως λαμπρές εξαιρέσεις του θλιβερού κανόνος μιάς πνευματικής ένδειας και παρακμής. Παρακμή που διαπομπεύει ακόμα και κατά τίτλον πανεπιστημιακούς διδασκάλους, οι οποίοι αυτοεκτίθενται στα εταιρεία των ΜΜΕ, ασεβούντες κατά της ελληνικής γλώσσας με την χρήση τού «έχει να κάνει», ή «δεν έχει να κάνει», που τόσο πάσχισαν να το επιβάλλουν με το στανιό στην ελληνική γλώσσα, δημοσιογράφοι και άλλοι εντεταλμένοι και υπάκουοι «άνθρωποι του πνεύματος» και του οινοπνεύματος, κατ’ ασεβή ελληνοποίηση του αγγλικού ithastodo,ήithas nottodo.

Αλλ’ ας επανέλθουμε στα βραχνοκοκοράκια της συστημικής δημοσιογραφίας και στον βαρύ νταλκά τους να στριμώξουν την νέα ελληνική κυβέρνηση με τις κωμειδυλλιακές ερωτήσεις τους. Το σε βαθειά σήψη και αποσύνθεση πολυπρόσωπο και πολυδαίδαλο ελλαδικό κατεστημένο δεν πρόκειται να σηκώσει λευκή σημαία δίχως να πολεμήσει λυσσαλέα. Τόσες δεκαετίες κουράστηκαν να στήσουν τα χρυσοτόκα μαγαζάκια τους!

Εάν «ο λαουτζίκος» αφυπνισθεί και κατανοήσει ότι το «δεν γίνεται» είναι μια πολύ βολική καραμέλα εκείνων που δεν θέλουν ν’ αλλάξει τίποτε στην παχυνόμενη νιρβάνα τους, τότε ενδεχομένως να μεταβληθεί σ’ έναν πολύ επικίνδυνο λαό, έναν «Εχθρό Λαό», γιά να θυμηθούμε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και το αριστουργηματικό έργο του.