Ημερολόγιο Εκδηλώσεων

Άμλετ, ο πρίγκιπας της ματαίωσης
Από Παρασκευή 30 Ιανουάριος 2015 -  08:00
Έως Κυριακή 08 Φεβρουάριος 2015 - 17:00
Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

(Εως 01 Φεβρουαρίου)

Το υπέρτατο δράμα αυτοακύρωσης του παγκόσμιου ρεπερτορίου σκηνοθετεί με υποδειγματική ευαισθησία και σοβαρότητα ο Γιάννης Χουβαρδάς, σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σε μια άρτια amletπαραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών.

Επιτυχημένη είναι η απόδοση των δύο φωνών που συγκρούονται στον ψυχισμό του κεντρικού χαρακτήρα, ενταγμένη σε μια παγερή σκηνική άποψη του θεατρικού σύμπαντος κατασκευασμένη έτσι ώστε να εκθέτει, να αποκαλύπτει και να δυναμιτίζει, στρέφοντας τα μέσα έξω. Η απονέκρωση των αξιών της φιλίας και του έρωτα, του ανδρισμού και της συζυγικής πίστης, της αδελφικής και της υϊκής στοργής, αποδίδεται άψογα με τη σχηματικότητα της σκηνοθεσίας του Χουβαρδά, που διενεργεί μια σύγχρονη εγγραφή των συγκρουσιακών αυτών καταστάσεων. Η μονομαχία με ξίφη ακολουθεί μιαν «οριζόντια μεταφορά», συνοψιζόμενη σε μια μιμική απολύτως αρμόζουσα προς το κλίμα της συγκεκριμένης παράστασης, ομοίως δε μια σειρά από σκηνικά ευρήματα εντάσσεται σε αρμονικό σύνολο, μετακινώντας ελεύθερα τη δράση σε πολλά μέρη, που στο κείμενο του Σαίξπηρ υποδεικνύονται μέσα από τις ατάκες των ηθοποιών.

Τα σκηνικά της Εύας Μανιδάκη, και τα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη (από τα οποία εντυπωσίασαν το εσκεμμένα άχαρο και δύσχρηστο κοστούμι της Οφηλίας και η «τραβεστί», δίδυμη αμφίεση του ηθοποιού στο «θέατρο μέσα στο θέατρο») υποστηρίζουν το κλίμα ηθικής έκπτωσης μιας βασιλικής οικογένειας που σταδιακά υποσκάπτει τον οίκο της με την αιμομιξία, την ίντριγκα και την προδοσία. O μεγάλος ποιητής, που ανακάλυπτε το θέατρο μαζί με τη ζωή, δεν μπορεί παρά να αποδοθεί με αυτόν τον πληθωρικό και ευφορικό τρόπο, ώστε να προκαλέσει τη φρίκη στη συνείδηση του θεατή.

   Ο Σαίξπηρ είχε πει ότι «όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή, και όλοι, άνδρες και γυναίκες, απλοί ηθοποιοί».

Και ο Σάββας Πατσαλίδης προσέθεσε, παραφράζοντας, το σαιξπηρικό απόφθεγμα: «όλος ο κόσμος τώρα είναι ένα κείμενο και όλοι, άνδρες και γυναίκες, απλοί αναγνώστες-καταναλωτές». Που σημαίνει ότι η παγκοσμιότητα του Σαίξπηρ είναι σύμπτωμα και της παγκοσμιότητας της γλώσσας στην οποία γράφει. Τίθεται, λοιπόν, διαρκώς επί σκηνής το ζήτημα της διαχρονικότητας και της οικουμενικότητας του «Άμλετ», ενός έργου όπου, με εξαίρεση τους Ρόζενκραντζ και Γκίλντενστερν, οι χαρακτήρες διατηρούν τα κλασικά τους ονόματα. Όπως έγραψε ο Χάρολντ Μπλουμ, «ο Άμλετ στους μονολόγους μας διδάσκει πώς είναι το να μιλάς στον εαυτό σου και όχι πώς να μιλάς στους άλλους». Και ο Άμλετ αυτοϋπονομεύεται διαρκώς, όπως στον μονόλογο της Β΄ Πράξης (σκηνή 2), όπου καταριέται τη δειλία που τον διακρίνει: «Κι εγώ, ο χαζός/και λασποκαμωμένος μάγκας, {...} Είμαι δειλός {...} Ντροπή μου!» Γι'αυτό κι επιχειρεί, «με την παράσταση θηλιά, να πιάσει τη συνείδηση του βασιλιά». Το ότι πρόκειται για «διανοούμενο ήρωα» δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και κάποιες μοντερνιστικές εκβλαστήσεις στην απόδοση του λόγου του.

Η έκπληξη της παράστασης είναι η σπαρακτική Άλκηστις Πουλοπούλου στον ρόλο μιας μεταμοντέρνας Οφηλίας η οποία, έχοντας να διαχειριστεί την αιχμή ανάμεσα στη ρομαντική ευαισθησία του κειμενικού χαρακτήρα και τη σαρκική προσέγγιση του σκηνοθέτη, τραγουδά τον επιτάφιο θρήνο της στην υπέροχη μουσική του Δημοσθένη Γρίβα, φτάνοντας σε συγκινησιακή κορύφωση. Ο Νικόλας Παπαγιάννης, γοητευτικός και με αιλουροειδείς κινήσεις, καθιερώνει οριστικά το στιλ του, «ζωγραφίζοντας»)....

ΣΤΕΓΗ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ & ΤΕΧΝΩΝ

Λεωφόρος Συγγρού 107-109, Αθήνα

Εισιτήρια: 210 900 5 800, Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 128 guests και κανένα μέλος