Mια “λογοδοσία” για την ορκωμοσία της Δούρου


Τα σχόλια και οι κριτικές στα άρθρα μου - που πλησιάζουν αισίως τα χίλια - είναι συνήθως θετικά, ακόμα και εγκωμιαστικά, γεγονός που με κάνει να αισθάνομαι ότι εκφράζω τους αναγνώστες μου. Οτι αποτελώ εν πολλοίς τη συνισταμένη τους.

Ομως, ένα απ’ τα τελευταία άρθρα μου, αυτό που αναφερόταν στην ορκωμοσία της Ρένας Δούρου και στην ιδιαιτερότητα του περιεχομένου του όρκου της, σήκωσε μια ευχάριστη, για μένα, αντίδραση.

Κι όταν αντιδρούν έμπρακτα, είτε μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύπωσης, είτε πιο κλασικά, μ’ επιστολή, δυο - τρεις αναγνώστες, αυτό πρέπει να το πολλαπλασιάζεις επί εκατό, πολλές φορές και επί χίλια.

Δεν είναι δυο- τρεις· είναι δυο - τρεις χιλιάδες!

Και με χαροποιεί το γεγονός, γιατί αποκαλύπτει την ύπαρξη δημοκρατικής συνείδησης. Αφού, χαρακτηριστικό της δημοκρατίας είναι η θαρραλέα έκφραση διαφορετικών απόψεων - πηγή διαλεκτικής σύνθεσης.

Θα προτιμούσα μόνο, αυτό το “θάρρος” της διαφορετικής έκφρασης να μην εκδηλώνεται μόνον όταν ταυτίζεται με την άποψη της εξουσίας και της αντίδρασης, αλλά κόντρα σ’ αυτήν. Με σοβαρότητα και επιχειρήματα και ει δυνατόν, με επιστημονική προσέγγιση και τεκμηρίωση και όχι φτηνά ευφυολογήματα!

Η κριτική λοιπόν επικεντρώθηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο αφενός στο τυπικό μέρος, της πιστής εκφώνησης του όρκου όπως έχει διατυπωθεί από τον “καλλικρατικό” νόμο και στην ουσιαστική παράλειψη της δήλωσης “υπακοής στους νόμους”, αντί της δήλωσης πίστης στην πατρίδα, στο Σύνταγμα και σεβασμό στη λαϊκή κυριαρχία, που δήλωσε η Δούρου.

Στο δεύτερο που επικεντρώθηκαν αρκετοί, είναι ότι δεν έδωσε θρησκευτικό όρκο και με έψεξαν γιατί “στα Συντάγματα του Ρήγα και της Τροιζήνας - που αναφέρομαι - ορκίζονταν στο όνομα της Αγίας και Αδιαιρέτου Τριάδος”

Είναι αλήθεια ότι στο σχετικό άρθρο μου απέφυγα να επεκταθώ στο θέμα του πολιτικού αντί του θρησκευτικού όρκου, για λόγους σεβασμού προς το θρησκευτικό αίσθημα και τις ευαισθησίες των θρησκευομένων. Σεβασμό τον οποίο προσδοκώ κι από εκείνους, προς τους μη θρησκευόμενους. Τώρα όμως είμαι υποχρεωμένος ν’ απαντήσω συνοπτικά.

Πρώτα - πρώτα, τον όρκο τον θρησκευτικό, έπρεπε να τον αποτρέπει, αν όχι να τον αποκλείει η ίδια η εκκλησία. Το ιερατείο και το εκκλησίασμα.

«...Εγω δε λέγω υμίν μή ομόσαι όλως [...] μήτε εν τη κεφαλή σου ομόσης (Εγώ σας λέω, λέει ο Ιησούς, να μην ορκίζεστε όλως διόλου...) [...] Εστω δε ο λόγος υμών ναι, ναι, ου, ου. Το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστίν» (Ματθαίος κεφ. ε’ 34-37, Ιησούς, επί του όρους ομιλία).

Ο δε Ρήγας και τα Συντάγματα της επανάστασης και η ίδια η επανάσταση, εκτός της γενικότερης κοινωνικής συνείδησης της εποχής - καθολικής θρησκευτικής πίστης - επιβάλλετο η πρόταξη της θρησκευτικής πίστης, όχι μόνον για την τόνωση και ενίσχυση του επαναστατικού φρονήματος, αλλά για τον επιπλέον λόγο, ότι οι δυνάστες ήταν αλλόθρησκοι.

Αρκετά. Ας μην ανοίξουμε άλλο το θέμα, όσοι θέλουν να ορκίζονται, να ορκίζονται. Αρκεί να τηρούν τους όρκους τους, όπως κι αν τους δίνουν, γιατί πολλοί μου μοιάζουν “υποκριτές” και “τάφοι κεκονιαμένοι”.

Η υπακοή στους νόμους

Με το θέμα έχω ασχοληθεί στην αθρογραφία μου επανειλημμένα, τουλάχιστον από το καλοκαίρι του 2010 (από το πρώτο μνημόνιο). Εχω αναφερθεί στις 9 Δεκεμβρίου 2010 με έναυσμα τη “Σπίθα” του Μίκη Θεοδωράκη, όταν στην πρώτη του συγκέντρωση και στην πρώτη του διακήρυξη είχε καλέσει το λαό σε ανυπακοή στην κατοχική κυβέρνηση και στην τρόικα. Σε ανυπακοή στα κελεύσματα και τους “νόμους” της. Θεωρούσα και θεωρώ Συνταγματικό καθήκον αυτή την ανυπακοή. Είναι νόμοι καθ’ υπαγόρευση των “επιτρόπων” των δανειστών και των αρπακτικών. Είναι Νόμοι άδικοι, εκβιαστικοί, αντίθετοι προς το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον.

Κι επειδή κάποιοι μου ‘γραψαν ότι τους νόμους τους κρίνουν τα δικαστήρια, πρέπει να πούμε ότι τα “δικαστήρια” δεν είναι μια ενιαία μεταφυσική έννοια, με υπερβατική υπόσταση. Καθρέφτης της κοινωνίας μας είναι και της μοιάζουν. Υπάρχουν θαρραλέοι και ευσυνείδητοι δικαστές. Υπάρχουν και δικαστές συμβιβασμένοι, ενδοτικοί στο σύστημα, πειθήνιοι...

Το σύστημα έχει φροντίσει να εμπιστευτεί την αυθεντική ερμηνεία των νόμων στη Βουλή. Σ’ αυτή τη Βουλή, που ψηφίζει αυτούς τους νόμους, όπως τους ψηφίζει!!!

Εχω αναλύσει το θέμα επανειλημμένα. Σας παραπέμπω στην ΕΒΔΟΜΗ της 10ης Οκτωβρίου 2011 “Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών Σπίθα, “Ανυπακοή|”, στις 10 Ιανουαρίου 2014 “Νόμοι και Δίκαιο” (άρθρο μου) και προσυπογράφω τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και συμφωνώ κι εγώ με τον Αγιο Αυγουστίνο ότι «ένας νόμος άδικος, δεν είναι καν νόμος». Και με το Θωμά Ακινάτη ότι «κάθε νόμος που καταρρακώνει την ανθρώπινη προσωπικότητα είναι ένας άδικος νόμος». Αρα δεν είναι καν νόμος, για να “υπακούσω”.

Σε τέτοιους νόμους υπακούουν μόνο υποτελείς. Και μόνο καταναγκαστικά, με τη βία, το φόβο, την απάτη και την τρομοκρατία.

«Η υπακοή σε κακούς νόμους σαν τρόπος ενστάλαξης κάποιας αφηρημένης υπακοής στο “κράτος δικαίου”, στη “νομοκρατία”, το μόνο που μπορεί να πετύχει είναι να ενθαρρύνει την ήδη ισχυρή έφεση των πολιτών να υποκύπτουν στην εξουσία των αρχών και να εγκαταλείπουν την αμφισβήτηση της καθεστηκυίας τάξης. Η εξύμνηση του “κράτους δικαίου” ως απόλυτης αρχής είναι σημάδι ολοκληρωτισμού και είναι δυνατόν να υπάρχει ατμόσφαιρια ολοκληρωτισμού σε μια κοινωνία που έχει πολλά από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατίας. Η παρότρυνση προς τους πολίτες να μην υπακούν άδικους νόμους, και το καθήκον των πολιτών να μην υπακούουν επικίνδυνους νόμους αποτελεί μέρος της ίδιας της ουσίας της δημοκρατίας, που δέχεται πως η κυβέρνηση και οι νόμοι της δεν είναι ιεροί, αλλά εργαλεία που υπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς: τη ζωή, την ελευθερία, την ευτυχία. Τα εργαλεία μπορεί να απορρίπτονται. Οι σκοποί όχι»1

Οι νομοταγείς σέβονται και τηρούν τους δίκαιους και πραγματικά δημοκρατικούς νόμους.

Νομοταγείς λοιπόν, ή υποτελείς. Είναι θέμα επιλογής και αξιοπρέπειας.

――――――

1. Howard Zinn Αμερικανός ιστορικός και πολιτικός ακτιβιστής. Από ομιλία του στο Πανεπιστήμιο S. Hopkins της Βοστώνης (“Αυγή” 23.11.2013).

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 244 guests και κανένα μέλος