3.795.100 Ελληνες στη φτώχεια

Tέσσερα εκατομμύρια κοντά συμπολίτες μας ζούνε κάτω από τα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ. (Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας), που δεν ...ελέγχεται βεβαίως, από την Αντιπολίτευση!

Τα στοιχεία αυτά, που μας δίνουν μια ακόμη θλιβερή πρωτοπορεία στην Ευρώπη, αφορούν το έτος 2013. Για την ακρίβεια είμαστε τέταρτοι με το 34,6 του πληθυσμού να διαβιεί κάτω από το όριο της φτώχειας, μετά τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Λετονία. Και πόσοι ζουν κοντά στο όριο αυτό; Και πόσοι βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;

Το “ωραίο” είναι ότι το “όριο της φτώχειας” δεν ορίζεται αντικειμενικά, δηλαδή το ελάχιστο αναγκαίο εισόδημα για την κάλυψη βασικών αναγκών διαβίωσης, αλλά σε σχέση με το ...ΑΕΠ.

Η ΕΛ.ΣΤΑΤ. υπολογίζει το όριο της φτώχειας στο 60% του μέσου ετήσιου εισοδήματος. Δηλαδή, για να μη σας ζαλίζω, ενώ το 2012 υπολογιζόταν στα 7.178 ευρώ ετησίως, το 2013 που έπεσε το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ), υποχώρησε στα 5.178 €. Τρελά πράγματα.

Ας επανέλθουμε όμως στους φτωχούς - εμείς οι “πλούσιοι”, που έχουμε πάνω από 5.000 € το χρόνο, όχι το μήνα.

― Πού είναι αυτά τα 3.800.000 φτωχοί;

― Πού είναι οι δύο εκατομμύρια άνεργοι;

― Πού είναι οι 250.000 μικρομεσαίοι επιτηδευματίες που έβαλαν λουκέτο στις επιχειρήσεις τους;

― Πού είναι αυτοί που κινδυνεύουν να βάλουν λουκέτο κι εκείνοι που κινδυνεύουν ν’ απολυθούν;

Πού είναι;

Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ πήραν στις ευρωεκλογές του Μαΐου, γύρω στο ένα εκατομμύριο εφτακόσιες πενήντα χιλιάδες ψήφους μαζί και κάτι “μνημονιακούς”.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε κάτι λιγότερο από 1,5 εκατομμύριο ψήφους, ενώ όλα τα “αντιμνημονιακά” κόμματα γύρω στα 3,7 εκατομμύρια ψήφους.

Πού πήγαν λοιπόν όλοι αυτοί οι φτωχοί, οι άνεργοι, οι φαλιρισμένοι επιχειρηματίες, αυτοί που πλησιάζει η “ώρα” τους; Στην αποχή, στα άκυρα και στα λευκά που έφτασαν το 44% ή πίστεψαν το success story του Σαμαρά;

Ιδού η ευθύνη των πολιτών, που προφανώς ευρίσκονται υπό την επήρρεια του “συνδρόμου του βατράχου”! (Τους “εβρασαν” σιγά - σιγά, ναρκώθηκαν και αδυνατούν πλέον ν’ αντιδράσουν· αφήνονται να βράσουν).

Αλλά ιδού και η ευθύνη των “αντιμνημονιακών” κομμάτων - των αντιστασιακών που αδυνατούν να εμπνεύσουν και να πείσουν τους ψηφοφόρους - τους απλούς πολίτες, όχι πολιτικούς, ομάδες και φορείς - να συσπειρωθούν και ν’ αντιδράσουν με το όπλο της ψήφου τους.

Το ‘χω ξαναγράψει: το πλέον αξιόπιστο κόμμα, αυτή τη στιγμή, για την ανατροπή αυτής της τραγικής κατάστασης που βρίσκεται η πατρίδα μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ - έστω επειδή συσπειρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού. Κι εγώ που το λέω δεν ήμουν ιδεολογικά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Είμαι “καιροσκόπος”! Με την ετυμολογία της λέξης (καιρός + σκοπεύω) - για να συμφωνήσω με την ταμπέλα που μου κόλλησε φίλος μου κομμουνιστής - Ναι, γιατί είμαι ρεαλιστής. Δεν είναι καιρός, για ιδεολογικές αναλύσεις και βυζαντινολογίες.

Ούτε μπορώ να περιμένω τη “δευτέρα παρουσία”. Κάποιοι, που “έχουν δέσει το γάιδαρό τους”, ή που έχουν “μουλαρώσει” ιδεολογικά, μπορούν να περιμένουν. Εγώ, όχι. Κι όταν λέω “εγώ”, εννοώ τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Υπάρχει επιτακτική ανάγκη - ατομική και συλλογική - εθνική - για ΑΛΛΑΓΗ εδώ και ΤΩΡΑ. Αλλιώς χαθήκαμε. Η Ιστορία δίνει στην “αριστερά”, μια δεύτερη ευκαιρία. Την πρώτη, πριν εβδομήντα χρόνια την έχασε. Αν τη χάσει και τώρα ποιος ο λόγος υπάρξεώς της;

Για τούτο ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα, μ’ όλες τις σωστές και δυναμικές δράσεις που έχει αναπτύξει το τελευταίο διάστημα, ν’ αναλάβει πρωτοβουλίες με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, σε ζητήματα που πονάμε - υλικά και ηθικά - ν’ ανοιχτεί στο Λαό. Στους απλούς πολίτες!

Εντάξει οι φορείς και οι ομάδες. Χρειάζονται κι αυτοί, με τις διαφοροποιήσεις τους και τις ιδιοτέλειές τους, αλλά ο κύριος στόχος είναι ο Λαός. Αυτός έχει την πραγματική δύναμη, όταν το καταλάβει. Και για να το καταλάβει, είναι απαραίτητο να τον εμπνεύσει η ηγεσία. Αυτός είναι ο ρόλος της ηγεσίας. Ν’ αφουγκράζεται τις τάσεις και τα “θέλω” του λαού, ν’ αφουγκράζεται τα μηνύματα των καιρών και να εμπνεύσει δυναμικά και πειστικά το λαό, οδηγώντας τον μέσα από σωστές ατραπούς στη λεωφόρο της ελευθερίας και της πραγματικής λαϊκής κυριαρχίας και ευημερίας.

Συμμαχίες και διευρύνσεις, ναι. Είναι χρήσιμες και κάποτε αναγκαίες. Αλλά με ειλικρινείς συμμάχους. Ακόμη κι αν έχουν κάνει λάθη στο παρελθόν, αλλά θαρρετά τ’ αναγνωρίζουν και με τις πράξεις τους τα καταδικάζουν. Οπως ο Κουρουμπλής και άλλοι. Οχι όμως με όσους ψάχνουν σωσίβιο για την πολιτική τους επιβίωση. Οχι με Ρεπουσοειδή, «Ποτάμια» και εκείνους που προτάσουν του Εθνικού συμφέροντος, το συμφέρον της Ευρώπης!

Πρώτα και πάνω απ’ όλα η πατρίδα μας. Η Ελλάς και οι Έλληνες! Από το μερικό στο γενικό. Απ’ το άτομο στο μόριο, απ’ το μόριο στο σύμπαν. Σύμπαν, χωρίς τα απλούστερα συστατικά του στοιχεία, δεν μπορεί να υπάρξει.

Η δύναμη, όμως, είναι λαϊκή βάση. Αυτήν πρέπει να συνεγείρουμε, αυτή πρέπει να πείσουμε, με αξιόπιστο και δυναμικό λόγο. Αυτό θα φέρει την αξιόπιστη συσπείρωση της λαϊκής βάσης, που θα σηκωθεί από τους καναπέδες και τα παγκάκια να πάει στην κάλπη. Στην κάλπη! Για να μη γίνουμε Ουκρανία...

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 110 guests και κανένα μέλος