Επιτέλους, λοιπόν, αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων, να “επιτρέψουν” στον “κυρίαρχο” λαό, να μιλήσει! Να μιλήσει “πρόωρα”. Γιατί στην “ντεμόκρασι” δυτικού τύπου - στην κατευθυνόμενη “δημοκρατία” - ο “κυρίαρχος”, κατά τα άλλα, λαός μιλάει κάθε τέσσερα χρόνια.

Οι βουλευτές είναι αντιπρόσωποι του έθνους, κατά το Σύνταγμα. Αντιπρόσωποι του λαού, κατά την έννοια του αντιπροσωπευτικού πολιτικού συστήματος. Και το ένα και το άλλο είναι “κατά συνθήκην ψεύδη”. Δεν είναι αντιπρόσωποι του έθνους, διότι το “έθνος” είναι ο λαός “εν δυνάμει”: Διατοπικά και Διαχρονικά. Ελληνικό έθνος, λ.χ. είναι οι σημερινοί Ελληνες της Ελλάδος, της Κύπρου της Αυστραλίας, της Αμερικής κλπ. (δηλαδή των Ελλήνων δια-τοπικά), αλλά και διαχρονικά, οι Ελληνες του “σήμερα”, “του χθες”, - ιστορικά δηλαδή, του 1940-44, της μικρασιατικής καταστροφής, του 1821, του Βυζαντίου, της τουρκοκρατίας και Ρωμαιοκρατίας, του Αλέξανδρου και των προγενέστερων αρχαίων χρόνων - αλλά και “του αύριο”: Αυτών δηλαδή που θα γεννηθούν και που θα ‘χρωστάνε”, γιατί έτσι τους δέσμευσαν οι ...”αντιπρόσωποι” όχι μόνον των γονιών τους, αλλά και των ίδιων των μελλοντικών Ελλήνων, αφού έτσι ορίζει το Σύνταγμα την... κυρία Γκερέκου, τον Οικονόμου, τον Παπανδρέου ή τον Σαμαρά κ.λπ. Αυτά είναι πράγματα παράλογα.

Προφανώς το Σ. τους αναγορεύει σε αντιπροσώπους του έθνους, με την έννοια της καθολικότητας και όχι στενά της εκλογικής τους περιφέρειας ή του κόμματος. Μέσα στα πλαίσια όμως του “κατά συνθήκην ψεύδους”, λειτουργούν ως πληρεξούσιοι και μάλιστα ανέκλητοι και ανεξέλεγκτοι για μια τετραετία. Μπορούν να ψηφίζουν ή να μην ψηφίζουν σύμφωνα με τις αρχές, την ιδεολογία και το προεκλογικό πρόγραμμα, με τη σημαία των οποίων τον εμπιστεύθηκαν οι ψηφοφόροι του - εντολείς του και τον εξέλεξαν βουλευτή. Μπορούν ν’ αλλάζουν κόμμα, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν άνευ ουδεμιάς δεσμεύσεως πλην της συνείδησής τους.

Στις 25 Ιανουαρίου μιλάει ο Λαός

Σε γενικές γραμμές πάντως, στις 25 Ιανουαρίου θα μιλήσει ο Λαός. Ανόθευτα και ελεύθερα!

Ανόθευτα, δεν σημαίνει μόνον απαραχάρακτα - πράγμα που όντως έχει εμπεδοθεί τις τελευταίες δεκαετίας. Αλλά σημαίνει και αναλλοίωτα. Πώς να μην υπάρξει αλλοίωση της βούλησης, της σκέψης και τέλος της επιλογής όταν η πλύση εγκεφάλου, τα ασύστολα ψεύδη, τα χαλκευμένα “στοιχεία” φέρνουν σύγχυση και τρικυμία στο κρανίο.

Και πώς ν’ αποφασίσει ελεύθερα και ανεπηρέαστα, υπό το κράτος του φόβου και της τρομοκράτησής του, από τα συστημικά Μέσα Μαζικού Επηρεασμού (ΜΜΕ) της κοινής γνώμης, τους κομματικούς μηχανισμούς και τα όργανα κι απ’ τον ίδιο ακόμη τον Πρωθυπουργό, στο ρόλο του μαέστρου και ενορχηστρωτή της κατατρομοκράτησης των ψηφοφόρων συνταξιούχων, των μισθωτών που έχουν ακόμη δουλειά με όποιο μισθό, του μικροκαταθέτη που του ‘χει βάλει χέρι στις καταθέσεις του με την υπερφορολόγηση και τη μείωση των πάσης φύσεως απολαβών του.

Ισχυρίζεται ο Σαμαράς ότι λέει την αλήθεια, όταν εφαρμόζει στην πιο ακραία της μορφή την παρωχημένη “παιδαγωγική” του μπαμπούλα. “Δεν εκπληρώνεις τις υποχρεώσεις σου; Είσαι έξω απ’ το ευρώ”. Εχει κρυώσει και έχει ξαναζεσταθεί το σενάριο του τρόμου. Και δεν φοβάται μη την πάθει σαν τον τσοπάνο που δοκιμάζει τους συγχωριανούς του φωνάζοντας ψέματα πώς “μπήκαν λύκοι στο μαντρί”.

Το GRexit (η έξοδος της Ελλάδας απ’ το ευρώ), δεν πρέπει να φοβίζει τους Ελληνες, αλλά τους εταίρους της ευρωζώνης και ιδιαίτερα τη Γερμανία, γιατί αν αρχίσει να ξυλώνεται το “πουλόβερ”, θα μαζεύουν κουβάρια (EUbrak-up). Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες που υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, έχουν κάνει τεράστια λάθη με την αλαζονεία τους και την απληστία τους. Αυτοί πρέπει να φοβούνται. Αυτοί και οι συνεργάτες τους του κεφαλαίου και της πολιτικής.

“Δεν παίζουμε με την πατρίδα”, λέει το σύνθημα της Ν.Δ. όταν την έχουν παίξει την πατρίδα στα ζάρια, στους κύβους, με την καθ’ ομολογία τους διακύβευση. Οταν έχουν παραιτηθεί από κάθε “ασυλία, λόγω εθνικής κυριαρχίας”, όπως λέει το μνημόνιο που έχουν υπογράψει και που είναι άκυρο, όπως έχουμε αποδείξει.

Στο χορό του εκφοβισμού, της τρομοκράτισης, του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και οι δημοσκοπήσεις, βεβαίως.

Οπου δεν μπορείς να πεις τελείως ψέματα, λες μισή αλήθεια. Την αλήθεια παραχαραγμένη.

Εχω αγανακτήσει πια να ακούω και να βλέπω τις “καρτέλες” με τις διάφορες “παραγγελίες” δημοσκοπήσεων!...

Σφυγμομετρήσεις του λαού. Ενός λαού που τον παρουσιάζουν... άρρωστο. (Γι’ αυτό και του μετράνε το “σφυγμό”). Ενα λαό που τον παρουσιάζουν αντιφατικό, ψυχοπαθή, ανερμάτιστο...

Να βγάζουν οι δημοσκοπήσεις σταθερά την αντιπολίτευση πρώτη στις προτιμήσεις του λαού, αλλά ο ίδιος ο λαός να θεωρεί καταλληλότερο ως πρωθυπουργό τον ...πρωθυπουργό!

Αυτό δεν γίνεται μόνον τώρα. Θυμηθείτε το 2003-2004 που έβγαινε μπροστά το κόμμα της αντιπολίτευσης που ήταν τότε η Ν.Δ., αλλά καταλληλότερος πρωθυπουργός θεωρείτο ο ...Σημίτης!!!

Α, και το “Ποτάμι”

Δύο πράγματα στην κυριολεξία μ’ αναγουλιάσανε. Ο Λυκούδης, ο τέως ΔΗΜ.ΑΡ. στο “Ποτάμι”, μαζί με τον Θεοχάρη τον πρ. Γεν. Γραμματέα του Υπ. Οικονομικών με τον Στουρνάρα, εκείνον που ήθελε να σε στέλνει στον Κορυδαλλό για χρέη 5.000 ευρώ, και ο Βασίλης Οικονόμου του ΠΑΣΟΚ, που είπε ένα δειλό “παρών” στο πρώτο μνημόνιο και... ενεγράφη στους αντιμνημονιακούς για να καταλήξει στους μνημονιακούς της Νέας Δημοκρατίας, στο ψηφοδέλτιο της Επικρατείας, αφού είχε περάσει από πολλά σπίτια. Από το “Αρμα Πολιτών”, στη ΔΗΜ.ΑΡ., “Ανεξάρτητος”, μετά τις Ευρωεκλογές, για να καταντήσει εκεί που κατάντησε.

Και να σκεφθείς ότι είχα διακόψει τις ...διακοπές μου το 2010, για να τον ενισχύσω ηθικά... κρίμα! Οπως είπε κρίμα για τον Σαμαρά και την Γκερέκου ο Βενιζέλος.

Αυτές οι εκλογές θα είναι πικρές εκλογές για πολλούς. Γιατί ο λαός και η “μοίρα”, η νομοτελειακή αλληλουχία των γεγονότων, εκδικούνται.

Η απορία μου όμως παραμένει, όχι για τον ξένοιαστο καβαλάρη της δημοσιογραφίας, που το παίζει “πολιτικός μπαλαντέρ” (το Σταύρο Θεοδωράκη), γι’ αυτούς που τον πλαισιώνουν (το είδαν “έξυπνα” το πράγμα), όσο γι’ αυτούς, το 5 κάτι που τον ψηφίζουν. Ο ίδιος έχει πει ότι θα πάει μ’ αυτόν που θα εγγυηθεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ, είτε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, είτε η Ν.Δ. Δηλαδή, είτε υπέρ του μνημονίου και της αποικιακής εξάρτησης της χώρας, είτε κατά του μνημονίου. Οι ψηφοφόροι που τον ακολουθούν είναι υπέρ ή κατά του “μνημονίου” και της εξάρτησης; Κι αν είναι υπέρ του “μνημονίου”, γιατί δεν πάνε κατευθείαν στη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ ή το κίνημα του ΓΑΠ.

Αν πάλι είναι υπέρ της ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας της χώρας γιατί δεν πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ; Λίγη ωριμότητα στη σκέψη είναι επιβεβλημένη.

Προτεινόμενο Video

Διαφήμιση

Επισκέπτες σε σύνδεση

Αυτήν τη στιγμή επισκέπτονται τον ιστότοπό μας 158 guests και κανένα μέλος